Szwecja (Turcja i Węgry)

-Tak, chcę wiedzieć. - spojrzała na niego. Lekko się uśmiechnęła, bo chciała dodać mu otuchy. Naprawdę nie miał się czego bać. Ona nie jest takim typem dziewczyny, która wyśmiewa ludzi za ich zachowania, charakter lub wygląd.
-Ej, nie zamieniaj mi się tutaj w buraka! - zaśmiała się. Usiłowała zmienić sprawę w żart.

Zarumienił się i rzekł spokojnym głosem z lekką nutą smutku. Elka swoim pytaniem wtargnęła na dość osobisty temat, a Sadık miał nadzieję, że o to się nie zapyta. Był zbyt zawstydzony, by to powiedzieć. Jednak z drugiej strony, jeśli jej nie powie teraz to kiedy? Musi powiedzieć to teraz, albo nie będzie już więcej okazji.
- Widzisz Elizabeth... - rzekł dość oficjalnie, sam to w myślach przyznał, jednak chciałby Elka zrozumiała, że teraz to co mówi jest ważne i nie kłamie. - Tak naprawdę zawsze byłem samotnym ojcem,opiekunek, który starał się najlepiej jak potrafi wychować małe, chodzące demony na porządne państwa. Pod tym względem zawsze byłem sam. Zawsze to ja myślałem jak was wychować byście lepiej się rozwijali i cieszyłem się z waszych sukcesów... Chociaż w wypadku tego jak się uwolniliście z mojego domu, to z tego zadowolony nie byłem. - uśmiechnął się szeroko i lekko wrednie do Węgierki, ale chwile potem lekko posmutniał i kontynuował swoją opowieść. - Tarkan czasami się mnie pyta kiedy znajdę mamusie dla niego. Mój synek bardzo chciałby mieć mamę, a ja też chciałbym mieć drugą połowę... Tylko się wstydziłem... - to ostatnie zdanie rzekł bardzo cichutko.


~~
Na jednej stronie wiki piszę, że TRNC ma na imię Tarkan

Spoglądała na Turka ze zrozumieniem i współczuciem. Delikatnie poklepała go po plecach, coby dodać mu trochę otuchy. W sumie to dobrze wiedziała o czym Sadik mówił. Od czasu rozwodu z Rodem praktycznie zawsze czuła się samotna. Nie to, co kiedyś. Z jednej strony Icia ze Świętkiem. Uwielbiała zajmować się tymi szkrabami.  Przy nich czuła się potrzebna. Była dla nich niczym starsza siostra. A z drugiej strony był Rod. Kiedyś była jego pokojówką, następnie żoną. A potem nastał rozwód.  I od tamtego czasu jest sama. Sama jak palec. Sama na tą myśl posmutniała. Jednak w dalszym ciągu uważnie go słuchała. I słyszała, jak mówił, że się wstydzi. Przecież on nigdy się nie wstydził. Nie przy niej.
-Rozumiem cię. Znam ten ból. Mi też dolega samotność. - Odparła z lekko smutną miną.

Oj on też się wstydzi. No przecież to też istota ludzka, a nie chodząca maszyna. Też ma uczucia! Uśmiechnął się do niej i cicho rzekł do niej:
- A... No ja nigdy żonaty nie byłem. - chwila milczenia - Jak to brzmi... Imperium Osmańskie było kawalerem przez cały czas. Jaki wstyd. Państwo kojarzone z haremami tak naprawdę nie miało nigdy żony. - rzekł z załamkom - Eh... Zaczynam gadać naprawdę jak staruszek, nie? - zapytał się smutno i popatrzył na nią, a potem na otoczenie.
- Lepiej byśmy teraz mówili troszeczkę cichej, bo turecki, a węgierki pech to pech nie brzmią podobnie.

-Przynajmniej nie musisz żałować decyzji związanej ze ślubem - trochę posmutniała. Małżeństwo z Rodem uznawała od czasu rozwodu za porażkę.
-Nie, dlaczego? Takie rozmowy brzmią jeszcze normalnie w naszym wieku. - uśmiechnęła się lekko i zobaczyła replikę Globe Theatre. Przytaknęła ledwo widocznym ruchem głowy i ruszyła w stronę teatry, coby zająć dobre miejsca na widowni.

Uśmiechnął się i przytulił ją do siebie. A masz pierwszego tula od Turka!
- Nie smuć się Elko. Co było już się nie odstanie. Teraz trzeba patrzeć tylko w przyszłość - uśmiechał się do niej. Chciał ją wziąć pod ramię, ale mu uciekła do teatru chcąc zająć dobre miejsca. Spojrzał na nią i podszedł do niej szybciej, by nie zgubić jej.
- Wiesz... Za młodu ty i reszta mówiliście na mnie staruszek. I nadal niektórzy z was nadal tak na mnie mówią. - westchnął smutno - Dlatego tak się zacząłem czuć... Ale serio młodo wyglądam, co nie? - szeroki turecki uśmiech

Nastąpił chwilowy wtul w Turka. A potem pobiegła do tego teatru. Jakimś cudem znalazła wejście na balkony. Zaczekała na Turka.
-Jak na swój wiek naprawdę wyglądasz dobrze. - uśmiechnęła się szeroko i zajęła miejsce na balkonie. Oparła się o balustradę i wyczekiwała rozpoczęcia spektaklu.

Doszedł do tego balkonu gdzie była Węgierka i spojrzał na nią.
- Nie musiałaś tak mówić, by to zabrzmiało jakbym był 80-letnim dziadkiem kustykającym na lasce i próbującym dogonić swoje wnuki - i Turek zrobił swoją dziwną minę, która wyrażała jednocześnie załamkę jak i rozbawienie. Żartował teraz pewnie jednak, najlepsze żarty wymagają nutki aktorstwa, czyż nie?
- Usiądź na krześle. Co będziesz tak stała? - jednak po chwili spojrzał na lodowe krzesło i stanął obok niej - Stanie wygodniejsze i znacznie cieplejsze.

Zaczynało się ściemniać, co było znakiem, że zaraz rozpocznie się spektakl. Elka spoglądała z zaciekawieniem na scenę wyczekując wyjścia na nią aktorów. Miała nadzieję, że spektakl będzie wystawiany w jakimś języku, który ona zna, bo ze szwedzkim, powiedzmy szczerze, nigdy nie miała do czynienia. Nie słyszała w tym języku ani jednego słówka, a co mówić o wypowiedzenia jakiegokolwiek wyrazu.
Gdy zrobiło się już całkiem ciemno chwilowo przeniosła wzrok na swojego towarzysza i z lekkim, aczkolwiek szczerym i promienistym uśmiechem po cichu przyznała.
-Zaraz się zacznie.