IV piętro - korytarze

The member 'Kraj Basków' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Jednak Martijn pozostał wyjątkowo przytomny i chwycił mocno torbę Eski, zamiast nią oberwać. Przy takim obrocie spraw przyszedł mu do głowy genialny plan.
Postanowił więc od razu wprowadzić go w życie - w końcu jeśli się uda, to Eskarne straci równowagę w jednej chwili, a on stanie się niezaprzeczalnym zwycięzcą. Perea sprowadzona do parteru nie będzie już żadnym przeciwnikiem.
Skorzystał więc z faktu, że trzyma jej torbę. Nie puszczając jej, cofnął się krok do tyłu. To nic, że tuż za nim są schody. Jeśli uda mu się zachować równowagę, to nic złego się nie stanie! Robiąc krok do tyłu jednocześnie bardzo mocno szarpnął torbą Eskarne. Tak, żeby spróbować jej ją wyrwać. Ma też nadzieję, że Eska nie puści torby, dzięki czemu wywróciłaby się na ziemię. Gorzej, jeśli ona puści pierwsza. Wtedy Martijn mógłby stracić równowagę.

[rzut na to, czy po szarpnięciu torbą uda się ją puścić zanim zrobi to Eska, w wyniku czego to ona się wywróci, a nie Hoh]

The member 'Holandia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Gdy Martijn złapał torbę, było raczej oczywiste, że spróbuje ją Eskarne odebrać. Bardzo prawdopodobne, że nastawił się na to, że Perea nie da za wygraną i będzie walczyć o swoją własność. Eska natomiast wiedząc, że szarpanie się z silniejszym przeciwnikiem nie ma sensu, puściła pasek torby od razu, gdy tylko van den Berg za nią pociągnął. I udało się, przez brak oporu stracił równowagę... szkoda tylko, że wybrał sobie do tego miejsce na szczycie schodów.

Van den Berg się przeliczył i to mocno. Nie spodziewał się takiego obrotu spraw, a miejsce, które sobie wybrał na szarpaninę było naprawdę niefortunne. W wyniku tego wszystkiego, gdy tylko Eskarne puściła swoją torbę, Martijn stracił równowagę.
Stało się to zbyt nagle, żeby zdążył zareagować i jakkolwiek się uratować. W tym wypadku nie miał najmniejszych szans. Zanim się obejrzał, popisowo spadł ze schodów.

[z/t, spadam piętro niżej]

W sumie to nie spodziewała się, że Ślizgon zleci ze schodów, dlatego taki obrót sprawy. Nawet mu tego nie życzyła, chciała tylko, żeby dał jej spokój. Podeszła do schodów, i popatrzyła, jak Martijn radośnie stacza się po stopniach na niższe piętro. Zaniepokojona szybko zeszła za nim, chcąc sprawdzić, w jakim w ogóle jest stanie. No i odzyskać swoją torbę.

[z/t]

- Nie przekonasz mnie. Z własnej woli zadaje się z Timo - Lukas i tak miał swoje zdanie na temat mózgów ludzi utrzymujących kontakty z jego bratem. Tyle w tej kwestii. - Zawsze mógłbym poświadczyć, że sami spadli. Napędzani własną głupotą na przykład.
Przy wspinaczce po schodach dość szybko zamilkł. Potrzebował całego skupienia na zmuszanie się do kolejnych kroków, panowanie nad oddechem i stękaniem. Niestety na wysokości czwartego piętra nie wytrzymał i przystanął. Kto by pomyślał, że nawet krótka droga, gdy wszystko boli wydaje się ciągnąć w nieskończoność. Podparł się o barierkę przy schodach i starał w miarę dyskretnie łapać oddech. W końcu Eskarne nie musiała wiedzieć jak bardzo się namęczył, nie było jej to do niczego potrzebne.

- I takie jednostki się zdarzają... - stwierdziła. Temat posiadania, bądź nie, mózgu nie był najlepszy i należało go zamknąć. Wykłócać też się nie zamierzała, bo nie było o co.
- Tak, zwłaszcza, że cię przy tym nie było. - wiarygodność takiego poświadczenia mogłaby zostać nieco podważona, gdyby jednak gdzieś w pobliżu zaplątał się inny świadek - Głupi dzień dzisiaj... - mruknęła, chyba bardziej do siebie, niż do kolegi. A mogło być spokojnie, gdyby się Martijn nie napatoczył z tymi swoimi pretensjami.
Wcześniej szli dość powoli, ale na schodach jeszcze zwolnili. Niewielka różnica w tempie, ale jednak. W sumie ani to, ani milczenie podczas wspinaczki Eskarne nie przeszkadzało, zerkała tylko od czasu do czasu, czy Lukas jakoś się trzyma. Raczej nic nie wskazywało na to, by po upadku miał jakąś poważniejszą kontuzję, wyglądało na to, że się jedynie trochę poobijał. No, powiedzmy, jakieś tam oznaki zmęczenia dało się jednak zauważyć. A już przy czwartym piętrze na pewno.
- Wszystko w porządku? - zapytała Lukasa, widząc, że się zatrzymał.

Na uwagę, że go przy tym nie było jedynie wzruszył ramionami. Jak dziewczyna nie chce uprzejmej pomocy, to nie. Nawet jeśli działałby też w swoim interesie i z czystej złośliwości.
Gdy spytała postał jej poirytowane i dość zmęczone już spojrzenie. Dopiero potem pokiwał głową. Potrzebował chwili odpoczynku, nie nadskakiwania. Bez słowa ruszył mozolnie dalej. Wspinaczka zdecydowanie go dzisiaj przerastała.

Kto tam go wie, lepiej spytać, niż się potem dziwić, dlaczego wyzionął ducha. Chociaż, znając upór Lukasa, mało prawdopodobne było, żeby przyznał, że coś jest nie tak, nawet gdyby było to oczywiste. Taki typ człowieka. Cóż, przynajmniej, jeśli coś by się stało, nie można powiedzieć, że nie próbowała się dowiedzieć, czy aby na pewno nic się nie dzieje.
- Nie patrz tak na mnie, to nie ja wyglądam, jakbym zaraz miała się przewrócić. - mruknęła w odpowiedzi na spojrzenie. Pytać więcej nie będzie, skoro Lukas sobie tego nie życzy.

- Nie zamierzam się przewracać. - Praktycznie warknął przez zaciśnięte zęby. Znowu był zły. Bardzo nie lubił dopytywania, tym bardziej jeśli odpowiedzi były oczywiste. Albo jeśli oczywistym było, że nie odpowie.
Zacisnął zęby i zaczął dalej przeć przed siebie. Był to jeden z momentów, gdy sprawiał wrażenie, że gdyby zechciał się dość uprzeć, to rzeczywiście rozwaliłby mur głową. Im bliżej wieży tym częściej musiał przystawać dać odpocząć sponiewieranym nogom i plecom, ale ani na chwilę nie zatrzymał się dość długo by dać Eskarne czas na ewentualne kolejne pytanie.

- I dobrze, jeszcze tego by brakowało. - odparła zirytowana. Może Lukas na złość nie zrobi i nie spróbuje się jednak wywrócić. Nie wiedziała, o co się tu obrażać, a właśnie wrażenie obrażonego sprawiał w tym momencie Krukon. Nie pytała go przecież w złej wierze, ani nie robiła tego co chwilę, co mogłoby być rzeczywiście uciążliwe. Może to wina tego późniejszego komentarza, ale nie zamierzała w to wnikać. Po prostu szła w milczeniu obok Lukasa, na tyle powoli, by nadążenie nie sprawiało mu większego kłopotu.

Co prawda na schodach tuż przed VI piętrem się potknął, ale twardo przytrzymał się poręczy i utrzymał w pionie. Skrzywił się przy tym tak, że za komentarz chyba coś odgryzie mówiącemu. Nawet jeżeli ten będzie okazyjnie przechodzącym obok duchem.
Mimo wszystko Lukas najmilszego charakterku nie posiadał, więc jak już się zirytował czy obraził, czy oba na raz, to milczał jak zaklęty. Aż do samej wieży.

[z/t]