[Blokowiska] Skatepark

To, że Ivan nie miał dzisiaj co robić, to małe niedopowiedzenie, bowiem nudził się strasznie. Łaził po blokowiskach od miejsca do miejsca, czasem kopiąc kamień, czasem uderzając w barierki. Nie miał przy sobie wódki, jeszcze nie. Na razie dotarł do miejsca, gdzie co fajniejsi szaleją na kółkach. Wszedł butem na ławkę, a zad posadził na szczycie oparcia i tak sobie patrzy ponuro na tych wariatów.

To nie koniec świata wygonił Timo z jego dziupli, ale brak papieru toaletowego. Bez wielu rzeczy można przeżyć. Wodę da radę pić z kranu, ba, bez jedzenie wyrobi siedzenie i kilku dni. Papier to jednak kwestia jak najbardziej kluczowa, której nawet Timo nie mógł ignorować zbyt długo.
Problem ze światem na zewnątrz nie polegał na tym, że istniał, lecz na fakcie, iż w swym istnieniu zawierał innych, obcych ludzi.
Timo zebrał się w sobie i wybył nakupować papieru, a że był duszą niespełnionego romantyka, urządził sobie przy okazji spacer ze zdobytymi rolkami.
Lazł sobie, starał się nie przyglądać mijanym przechodniom, a minę miał grobową, chociaż nastrój nie taki całkiem zły. W pewnym momencie informatyk zapędził się w okolicę, gdzie, niestety, było trochę więcej różnorakich osobników, szalejących na deskach i tym podobnych. Gdy Timo był młodszy - sam trochę jeździł, ale potem wybił sobie kilka zębów i matka mu zabroniła takich zabaw.
W zamyśleniu przystanął za jedną z ławek, próbując wypatrzyć miejsce, gdzie kiedyś stracił swoje mleczaki.

Wania zdążył zamknąć swe ślepia i oddać błogiemu wygrzewaniu w słonku nie przeciętym ani jedną myślą, gdy po pewnym czasie zostało mu to odebrane. Z niezadowoleniem otworzył oczęta i dojrzał nad sobą posąg, od którego biła aura jakiejś inteligencji albo kij wie czego, co w połączeniu z trzymaną srajtaśmą wyglądało jeszcze gorzej.
- E, uważaj, gdzie leziesz. - warknął do niego, obracając się na siedzisku - Oddawaj Słońce.
Zmierzył mężczyznę od góry do dołu, oczekując reakcji, być może będzie pozytywna.

Być może ta specyficzna aura była fińskim kaiho, a może po prostu Timo założył ten sam podkoszulek drugi dzień pod rząd.
Papier natomiast spoczywał bezpiecznie w timonowych ramionach, z dala od niebezpieczeństw i zawodów tego podłego świata, nie zdając sobie sprawy z własnego, złowrogiego charakteru.
Timo popatrzył na osobnika. W związku z tym, że twarz miał mniej więcej tak mimiczną jak po zbyt wieli zastrzykach z botoksu - nie rzucił spłoszonego spojrzenia ani nie uśmiechnął się przepraszająco.
Chociaż nie było tego widać - w Finie doszło do dramatyczniej kawalkady myśli. Na początku miał ochotę udawać, że nie usłyszał i sobie po prostu pójść. Potem wpadło mu do głowy, iż wyszedłby wtedy na jakiegoś wariata, a "typowemu Sebie" mogłoby się towarzystwo świra nie spodobać. Wtedy powstałoby pytanie, czy to Timo - gracz osiedlowej drużyny futbolowej, czy ten tutaj bliżej nienazwany - byłby szybszy.
Facet przeżył moment wewnętrznych wahań i rozterek, po którym przesunął się w bok, nie wiedząc, czego można się tu spodziewać.
- Nie planowałem tego - wyjaśnił po bardzo długiej, cichej debacie. Ledwie wypowiedział te słowa - pożałował.

Trochę długo było mu czekać, jednak słoneczko wróciło. A wraz z nim uśmiech na tę ruską gębę, bo choć facet mu się w żaden sposób nie postawił(a więc nie ma szans na zostanie jego ziomkiem), to też nie prezentował żadnego przejawu, za który powinien dostać w ryj. No i Wania - chudy i niższy od tego faceta - nie byłby AŻ TAK durny, żeby wdawać się z nim w bójkę.
- No. - odparł i przekręcił się na tej ławce tak, by być bokiem do tego gościa, przy okazji walnął buty na tę ławkę. Co się będzie przejmował? - Nie widziałem Cię tu wcześniej, ktoś ty?
Podjął kontakt, nie spodziewając się, z jakim typem charakteru ma do czynienia.

Timo czul sie w tej sytuacji dosc niezrecznie, lecz byl to jego naturalny stan ducha - interakcje spoleczne sprawialy mu spore problemy. Krepowal go nawet ten nieszczesny Rusek, ktorego opinia co do osoby Fina powinna go interesowac tyle, co zeszloroczny snieg. Timo staral sie nawet na faceta nie patrzec i wgapial sie w skatepark - chyba namierzyl miejsce utraty jedynek - asfalt znaczyla tam charakterystyczna, zolta plama.
Typek najwidoczniej chcial kontynuuowac konwersacje, co napelnilo informatyka kolejnymi obawami. Gdyby to byla rozmowa nie w realu - Fin odsunalby odpowiedz w czasie o kilka godzin.
O co mogl sie facet pytac? Kim jest Timo w osiedlowym gangu? Komu kibicuje? Czy pracuje dla FBI?
- Teraz tu nie chodze. - Poprawil chwyt na papierze. - Timo.
Przyszlo mu do glowy, by wykazac sie dobra wola.
- A ty?

Timo... Imię dobre dla jakiegoś pieska albo szczyla, który dopiero zaczyna popierdzielać po tym świecie. Ruska nawet zastanowiło, czy to może nie zdrobnienie. Jak więc ten wielkolud mógł mieć na imię? Timon? Tymoteusz? Kto wie...
- Ivan. Ale na osiedlu wołają na mię Wóda. - podał mu rękę, chcą ją po męsku uścisnąć. Może przy okazji zerknie facetowi w ślepia, bo ten wygląda obecnie bardziej jak marmurowy posąg pomalowany dziecięcymi farbkami.

Timo nie mógł nic poradzić na to, że fińskie imiona brzmiał jak brzmiały. Jemu się jego własne wydawało dość poważne, chociaż pospolite.
Można było odnieść, że nie wie za bardzo, co zrobić z papierem, ale w końcu uwolnił jakoś swoją rękę, uścisnął krótko i bez śladu kurtuazji. Ivan mógł wyłapać też spojrzenie. Dla uważnego obserwatora możliwym było odnalezienie w timonowych oczach odbicia jakichś emocji.
- Będę pamiętać, Wódo - odpowiedział całkiem oficjalnie, po czym umarł wewnątrz. Bardzo zdawkowo się pożegnał i odszedł, pokonany przez wstyd, dramat i Ruska, który pewno nawet nie wiedział, że mógł kogoś speszyć nawet się nie wysilając.

z/t