Chińska Republika Ludowa

Imię:
耀
Yao – świetlisty, światło, wspaniały
Nazwisko:
王
Wang -król, królewski

Charakter:

Wang przeżył sporo i przeżył swoje. Większość jego życia przebiegała na walkach, nie tylko z zewnętrznymi najeźdźcami, ale również często z samym sobą. Obecnie wyciszył się, jednak w chwilach zdenerwowania ujawnia się natura wojownika. Mimo wszystko, najważniejsza jest twarz – coś, co charakteryzuje każdego Chińczyka. Publicznie nie wypada przecież okazywać swoich uczuć i nawiązywać bliższe kontakty fizyczne, dlatego wszelkie czułości okazywane są bardziej w zaciszu domowym.
Azjaci różnych narodowości często potrzebują przywództwa, dlatego Yao zawsze cechował się przywiązaniem i lojalnością do kierujących państwem. Za czasów rewolucji kulturalnej był bardzo wpatrzony w Mao Zedonga, nie mógł jednak zignorować śmierci tylu ludzi. Dlatego, choć zawsze będzie wypowiadał się o wyższości Chin nad innymi państwami, w jego myślach zawsze znajdzie się zwątpienie.
Wang dla Azji i okolic był starszym bratem i teraz też się tak zachowuje. Co prawda Japonii zwyczajnie nie lubi i niektórych rzeczy nigdy mu nie wybaczy, ale wciąż pamięta, jak się nim opiekował.
Dla niektórych nacji Chiny może być zbyt bezpośredni i niezbyt kulturalny, trzeba jednak zdać sobie sprawę, iż dla mieszkańców Państwa Środka nie istnieją zbytnio tematy tabu, a ty przy najbliższym spotkaniu możesz zostać wypytany o zarobki i związki. Na inne rasy patrzą przez pryzmaty stereotypów, dlatego dla nich „biali” zawsze się wtrącają, „brązowi” myślą jedynie o obiedzie, a „czarni” nie interesują się zupełnie niczym.
Yao jest pracowitym człowiekiem, a ostatnie czasy pokazują, że jego smykałka do biznesu rozwija się coraz szybciej – oczywiście chiński biznes ma oblicze zarówno biednych ludzi, pracujących za marną stawkę godzinową jak i potężnych rekinów biznesu, ale przy tak dużym terenie i różnicach pomiędzy warstwami społecznymi jest to nieuniknione. Najbardziej przeszkadzające jest zamiłowanie do biurokracji – jeśli nie dostał wielu formularzy do wypełnienia, Wang ma poczucie, że nie został należycie obsłużony. Wszystko musi być zaakceptowane, poparte papierami i oficjalnie przyjęte.
Wang też miewa czas wolny, więc stara się go wykorzystać na rozwijanie nowych umiejętności. W obecnych czasach to on musi nadganiać za Zachodem, więc stara się zbierać jak najwięcej informacji oraz poznać jak najwięcej nowych technologii, do czego w ogóle się nie przyzna. Poza tym uwielbia gotować i jeść (chociaż nie gotuje dla każdego, nie jest przecież gosposią. Najczęściej przygotuje coś dla rodziny, jeżeli go odpowiednio poproszą), a jego kuchnia uznawana jest za jedną z najlepszych na świecie. Wang sam bardzo lubi nieco ostrzejsze posiłki, zwłaszcza te z okolic Syczuanu. Jego popisowym daniem jest kaczka po pekińsku.
Poza tym kocha wszystko, co chińskie – operę pekińską, filmy z Hongkongu, książki Mo Yana, czy jedzenie. Uwielbia zajmować się tym w chwili wolnej, a przy okazji chwalić się wszystkim, jak wygląda i jak wspaniała jest jego kultura. Oczywiście w sposób dyskretny i niezbyt natarczywy, co jakiś czas jednak wyskakując z czymś nowym.
Za to bardzo chętnie narzeka co do swojego stanu zdrowia. Choruje jak typowy facet, robiąc wokół tego niemałe zamieszanie. Oczekuje wtedy całej rodziny przy swoim łóżku, która będzie pomagać mu i o niego dbać. Zwłaszcza kobieca część.
Kilkukrotnie zmieniał wiarę na inną, zmieniał samą wiarę na inną (biedny Konfucjusz, chciał dobrze), odrzucał wszelką wiarę. Obecnie twierdzi, że nie wyznaje żadnej religi, a taoizm i konfucjanizm uznaje bardziej za styl życia. Z drugiej strony wierzy we wróżki (ma ładniejsze niż Brytyjczycy!), jednorożce i smoki, nosi amulety i przyczepia na święta karteczki nad drzwiami. Wierzy w szczęśliwy kolor czerwony (dlatego często go nosi), a podczas świąt sumiennie przestrzega wszystkich rytuałów. Całe mieszkanie ma ustawione według zasad feng shui, potrawy dobiera według ying i yang.
Co do świąt, wszystko zależy od charakteru świętowania. Podczas ceremonii zawsze zachowa odpowiednią powagę, jednak podczas imprezy w najbliższym gronie będzie dość głośny i hałaśliwy – nie dlatego, że chce przeszkadzać innym, ale dlatego, że Chińczycy uważają, iż dobra zabawa musi być głośna.

Wygląd :

Nie jest prawdą, że wszyscy Chińczycy są niskiego wzrostu – fakt, wielu jest o wiele niższych niż reszta świata, ale są to głównie mieszkańcy południowej części – na północy kraju znajdziecie takich, co wzrostem mogą dorównać, albo nawet przewyższyć osoby z innych państw. Niestety jednak dla Wanga, jemu natura nie podarowała zbytnio centymetrów, więc od ziemi odstaje jedynie na metr sześćdziesiąt dziewięć. Mówi się trudno. Nie jest potężnej postury, więc ci bardziej złośliwi, dodatkowo widząc jego dłuższe włosy, żartują, że wygląda jak kobieta. Nie waży zbyt wiele, utrzymując stałą wagę i zdrową dietę (niekoniecznie specjalnie, po prostu w większości je się u niego warzywa).
Cerę ma w odcieniu typowym dla Azjatów z tamtego regionu. Skośne, brązowe oczy tym bardziej nie wyróżniają go z tłumu krajanów (zwłaszcza pośród Hanów), a brązowe włosy sięgające do ramion (zwykle je związuje, aby nie wpadały mu do oczu) tym bardziej go nie wyróżniają. Na jego owalnej twarzy można dostrzec jeszcze dość drobne usta i lekko zadarty nos.
Ubiera się w jedne z najdroższych marek (Chińczycy mają słabość do drogich marek u kupują na potęgę, o ile mogą sobie na to pozwolić. Yao może), dopasowując strój do sytuacji. Na oficjalne spotkania wkłada na siebie garnitur, na paradę wojskową założy mundur (ten z czasów obecnych), na popołudnie z przyjaciółmi wybierze luźne spodnie i t-shirt, starając się nadążyć za nowoczesnymi trendami wśród nastolatków.  Na święta wraca jednak do tradycyjnej mody, korzystając też od czasu do czasu z dobrodziejstw różnych mniejszości etnicznych i ich ubrań.
Na plecach ma bliznę – pamiątkę pewnego spotkania z Japonią.

• Nie ma jednej, pewnej teorii na temat tego, jakie symboliczne znaczenie ma chińska flaga;
• Chiny kontynentalne mają 16 różnych jednostek i podjednostek podziału administracyjnego. Niektóre z nich dotyczą tylko konkretnej mniejszości narodowej (np. mongolskie flagi);
• W Chińskiej Republice Ludowej uznawane są 54 mniejszości etniczne, pomyślcie więc, ile jest tych nieuznawanych;
• Tak jak w parlamencie w ChRL jest powieszony portret Mao Zedonga, tak na Tajwanie w sali obrad widnieje portret Chang Kai-Sheka;
• W chińskiej diecie słodycze mają dość marginalną pozycję, za to w dużej ilości konsumowane są warzywa. Ponad to, w wielu domach na prowincjach nie ma lodówek – nie jest to wynikiem biedy, ale tego, iż dla Chińczyków jedzenie musi być świeże, wolą więc iść rano na targ i kupować produkty, które przyrządzą i spożyją jeszcze tego samego dnia;
• Mogłoby się wydawać, że Chińczycy powinni między sobą się dogadywać bez problemów. No właśnie nie bardzo – Chińczyk z Hongkongu nie dogada się z tym z Szanghajczykiem, a ze zrozumieniem pisma też będą problemy;
• Dlatego wielu Chińczyków podczas spotkań pisze palcem w powietrzu albo na kartkach znaki podczas rozmowy;
• Jeśli jakiś Chińczyk wyjechał z kraju i kultywuje tradycje, dalej dokształcając język, rodzina jest z niego dumna. Jeżeli ktoś z jakiś przyczyn nie może tego robić, rodzina ubolewa nad tym faktem i ma nadzieję, że ten stan szybko minie. Jeżeli ktoś nie chce tego robić, jest wykluczany ze swojej społeczności;
• W Mongolii Wewnętrznej, która obecnie jest częścią Chin, żyje więcej Mongołów niż w samej Mongolii;
• Chińczycy przywiązują dużą wagę do przesądów, dlatego najpewniej na ulicy znajdziesz jakiegoś sprzedawcę talizmanów, a wszelkie przesądy będą potraktowane poważnie;
• W starożytności wszystkie utwory napisane językiem urzędowym były traktowane jako literatura. Nawet, jeśli były zwykłym spisem albo notatką;
• W rozmowach między sobą Chińczycy mówią do siebie po nazwisku, nieczęsto zaś po imieniu, bo to świadczy o bliskiej zażyłości;
• Przypisanie jakiegoś dzieła Konfucjuszowi sprawiało, iż zyskiwało ono na ważności. Nawet jeśli napisano je dwieście lat po śmierci uczonego;
• Pierwszego Nobla w dziedzinie literatury dostał Gao Xingjian, ale ponieważ w jego sztuce Przystanek autobusowy opisane są wydarzenia z Placu Niebiańskiego Spokoju, został zignorowany przez Chińską ludność. Dopiero z otrzymaniem Nobla prze Mo Yan mieszkańcy Państwa Środka twierdzą, iż w końcu dostali literacką nagrodę;