Płaszczyzna trzeciego snu

Ocknęła się leżąc na czymś twardym, najprawdopodobniej deskach? Przed oczami tańczyły jej ciemne plamki, toteż zamrugała kilka razy by się ich pozbyć. Podniosła się do siadu i rozejrzała dookoła. Znalazła się w jakimś lesie? Widok był całkiem ładny. Nawet nie jest już tak zimno. Same plusy, choć jakoś ludzi brak...
Rudy sierściuch mówił, że ma komuś pomóc w jakiś sposób, więc jednak nie może być tu sama. Cóż, nic innego jej nie zostało, jak tylko poszukać. Powoli wstała i skierowała się w stronę szopy, od czegoś przecież zacząć trzeba. Przy tym bardzo uważała, by jej noga przypadkiem nie zaklinowała się w jednej z licznych dziur, którymi usiany był pomost.
-Hop hop... jest tu kto? Obeszła szopę. Miała tylkocichą nadzieję, że nie nasadzi się na nią jakiś facet z siekierą czy coś w ten deseń...

- Toffie!
Usłyszał siostrę. Co prawda nie zasadził się na nią z siekierą, ale mógł ją wystraszyć... bo wylądował na dachu stodoły. Przez moment bał się poruszyć, bo nie wydawało mu się, by dach utrzymał jego słusznej wagi ciało, ale po chwili jednak spróbował przesunąć się ku krawędzi i całkiem zgrabnie zeskoczył. Nie spodziewał się, że zetknie się z ziemią z takim impetem, dlatego też nie utrzymał równowagi i padł przed siebie jak długi. Przynajmniej upadek nie był zbyt nieprzyjemny.
- Aż, cholera! Toffie, gdzież my wylądowaliśmy, ech?! - Spojrzał na siostrę, gdy już podniósł się ze ściółki. Ubrudzone dłonie wytarł w marynarkę, którą też zaraz zdjął z siebie. Wewnętrznie zapłakał spodziewając się wysokości rachunku za pranie garnituru, ale przecież równie dobrze może wyciągnąć pieniądze od Arthura. Tylko co powie Anglia, gdy zobaczy zielone ślady po trawie...?

-Ha...? O, Szkot. Miał trochę mniej szczęścia.
-Hej braciszku... skrzywiła się. Tak pięknie zleciał i przywalił w ziemię. Ał.
Nic ci się nie stało? spytała z troską w głosie. Choć to nie była przecież jakaś zabójcza wysokość, ale i tak uczucie musiało być niezbyt miłe.
Yyy... cóż obstawiam, że może gdzieś w Europie, choć w sumie nie, bo jest zbyt ciepło jak na zimę... Błysnęła wiedzą nie ma co. -Nie mam pojęcia... hmm a co to? Coś błysnęło gdzieś na dachu szopy. Podeszła do budynku, chcąc odplątać to coś... co okazało się być medalikiem. Może da się to otworzyć?

- Nic, nic! - Nawet jeśli coś by mu się stało, nie przyznałby się. Uśmiechnął się szeroko, ale dość krzywo, jak to miewał w zwyczaju, szczególnie ku rodzinie.
- A, siostra! Tak tu zielono, że żem myślał, żeśmy u ciebie. - Rozejrzał się raz jeszcze. - Tylko to jezioro tak jakby bardziej moje. Ej, a może żyje tu ktoś jak Nessie?!
Od wielu lat szukał swojej ulubienicy godziwego towarzystwa, ale biedaczka wciąż pływała sama w Loch Ness. Przez to zainteresowanie jeziorem nie zwrócił uwagi na błysk medalika.
- Huh? Co tam masz?

Medalik nie byl jakis szczegolnie okazaly. Ot, srebrny i okragly. Z trudem, ale dawal sie otworzyc, ujawniajac wygrawerowany na gladkiej powierzchni wizerunek kluchowatej, pletwiastej foki. Z tylu, na pomodcie, dalo sie tymczasem dostrzec jakis ruch. Do przystani zawitala nowa lodz.

-To dobrze w takim razie- pwietziałaodwzajemniając uśmiech. Uśmiechający się Szkot- to jest już coś!
-To mogłoby być u mnie. Taak... W każdym razie u nas na wyspach- to jest już jakiś punkt zaczepienia... Jednocześnie usiłowała otworzyć medalik. Gdy jej oczom ukazała się foka, wydało jej się to śmieszne. Kto umieszczałby wizerunek foki w medaliku.
-Piękne, doprawdy... Podała bratu wisiorek.
Zauważyła ruch, gdzieś tam przy brzegu. Może to będzie ten ktoś, komu muszą pomóc?
-Ej patrz... wskazała ręką na łódkę.

Scott, w przeciwieństwie do braci, uśmiecha się dość często. Nie zawsze w przyjemny sposób i prawie nigdy naprawdę ładnie, ale się uśmiecha.
- To jak żeśmy tu trafili? - Zagadnął znów siostrę i otrzepał tyłek. Ileż by dał, żeby być teraz w kilcie, nie niewygodnych spodniach w kant!
Przejął medalik i przyjrzał się foce.
- Selkie? To byśmy u mnie byli. - Selkie jest postacią ze szkockiego folkloru, foką, która zrzuca skórę, by przybrać kształty kobiety. - Ależ ciepło, co? Jak nigdy.
Zapatrzył się w medalik, dopiero Aofie zwróciła jego uwagę na łódkę.
- Heeeej! - Zawołał, nie namyślając się wcale.

Lodka dobila do pomostu. Jeden czlowiek ja cumowal, a drugi nadszedl od strony ladu. Glos Scotta poniosla woda i obaj niezidentyfikowani osobnicy rozejrzeli sie, a potem pomachali. Tak po prostu. Jesli planowali jakis krwawy mord, to z daleka nie sposob bylo tego rozpoznac.

-Przyszłam na to spotkanie i tak nagle ni z gruchy ni z pietruchy pojawił się jakiś rudy sierściuch. Mówił coś o jakiś pasmach i duszach... i że mamy pomóc... A co? Nie widziałeś go? Taaak brzmiało to dość chaotycznie, ale całe to zdarzenie też przebiegało chaotycznie. Irlandka i tak miała dość skomplikowany sposób na przedstawianie zdarzeń...
-Ja tam nie wiem... Wzruszyła ramionami.
Brat pomachał ludkom, a oni mu odmachali. Fajnie.
-Całkiem mili ludzie.

- Ja widziałem jakiegoś wielkiego cholernego ptaka. Mówił, ż-żeśmy wszyscy umarli i nas gdzieś tam zabiera. ...ty, a może to zaświaty są?! To ja nie mam nic przeciwko. - Zielono, ładnie, ciepło... nawet jezioro jest. - Potem nas gonił ten ptak, ale żeśmy z Alfiem uciekli. A może chociaż on się uchował, ech?
Schował medalik do kieszeni. Wszystko się przyda.
- E! - Zagadnął znów ludzi przy łódce. Poszedł w ich stronę. - Gdzie my jestemy?!

-What? Jak to? Aż jej żołądek podszedł do gardła. Będąc już i tak bardzo blada ze względu na swoją karnację pobladła jeszcze bardziej...
-Powszechnie sądzi się, że rudzi ludzie nie m-mają duszy- zaśmiała się trochę nerwowo. -Może jednak nam n-nic takiego nie grozi? A tonący brzytwy się chwyta.
-Choć... lis mówił, że jak odwalimy jakąś robotę t-to nic nie powinno się nam stać... prawdopodobnie. Och urocza siostrzyczka, ze skłonnościami do nadmiernej egzaltacji..?
"Nad jeziorem"? Och, cudownie... Spojrzała na tubylców i przechyliła głowę, niczym zaciekawione dziecko. A to nie jest przypadkiem ta foka z medalika?

- Aye! To żeśmy przepadli? Jak to jest pustka, to okay. Przynajmniej Arthura nie ma. -Podrapał się po głowie. Mówił to głównie ze względu na siostrę. Sam przecież z Arthurem w obecnych czasach żył we względnej zgodzie. - Patrz, mamy i las, i jezioro, i wszystko. I towarzystwo nawet. Jaką znowu robotę i co będziemy z tego mieć?
Jest robota, musi być zapłata.
- Heeeej! - Pomachał znów, coby go zauważyli i mu odpowiedzieli. - Gdzie jesteśmy, no?
Dopiero po chwili dostrzegł foczkę. Uśmiechnął się nieco i do niej też pomachał. A nuż to selkie i ulegnie jego męskiemu urokowi?!

Foka na razie foka pozostala i poza focza atrakcyjnosc nie wychodzila. Natomiast mezczyzn pokrecil glowa, a potem, nareszcie wydobyl z siebie odpowiedz. - Valkojärvi jest ledwie kawalek za lasem. - Skoro sie w lesie zgubili, to pewno bylo z sasiedniej wsi. - Matti, moze oni ci pomoga z ta ryba - odezwala sie foka z troska. Zadne z tubylcow nie wyrazilo zdziwienia. Kobieta jedynie wsadzila rece w kieszenie, mruknela jakies pozegnanie i udala sie w strone, zapewne swojej lodzi.

-Nie, to na pewno nie jest pustka... Żyjemy. Jeszcze. Jeśli jakoś pomożemy, to nie odejdziemy... przynajmniej tak to zrozumiałam...
Przysłuchwała się rozmowie, patrząc na fokę z zaciekawieniem.
-To Val... Valko... no, ta nazwa brzmi skandynawsko, więc nasze wyspy odpadają...
-Mruknęła. O, foka przemówiła. Czy Irlandka dziś aby na pewno dobrze się czuła?
-Ha..? A jaką rybą? Bo w sumie chyba dobrze wiedzieć.

- To żeśmy pomiędzy? Tak też jest dobrze.
Scott wykazywał nawet pewne podekscytowanie. Nie sądził, by teraz był najlepszy czas na umieranie - gdy naprawdę tego chciał, swego rodzaju ukojenie nigdy nie przyszło - ale balansowanie na granicy życia i śmierci mogło być ekscytujące, tym bardziej, jeśli nie wiązało się z bólem krwawiących ran czy też walką z jakimś nieprzyjemnym stworzeniem, niedźwiedziem choćby.
- To musimy pomóc, ech? - Zwrócił się znów do siostry, ale zaraz spojrzał na obcych. - A gdzie to Valkojärvi?! - Na pewno przekręcił nazwę, ale nie zdawał się tym przejmować. - Panie, z rybą to ja mogę pomóc, ech? Gdybym miał wygodniejsze ubranie, byłoby lepiej, ale damy radę. Chodź, Toffie, zobaczym, co da się zrobić.
Przerzucił marynarkę przez ramię i zaczął iść w stronę foczki i mężczyzny.
- A-a, ja przepraszam, że szanowną panią spytam. - Zwrócił się jeszcze do zwierzęcia. - Ale czy my mamy do czynienia z szanowną selkie?

-Aha...-Powiedziała po dłuższej chwili namysłu. Ryba wielka jak dom, nie może być normalną rybą. Szkoda tylko, że nie ma przy sobie swojego ukochanego miecza.
-Um nie, dziękuję. Pokręciła głową. Tak jakoś nie chciało jej się pić.
Oj biedna foka, pewnie ledwo uszła z życiem, ale...
-Jak to jest, że umiesz mówić? Oczywiście, bez obrazy, tylko nigdy nie miałam okazji spotkać foki, która by mówiła...
Emocje Toffie zmieniały się dość gwałtownie. Taka już była.
-Zabić? To przygotuję odpowiednie runy!- powiedziała z entuzjazmem. Dość dawno nie zabijała różnego rodzaju magicznych szkodników, więc warto by tak wrócić do wprawy.

Szkot zastanawiał się, czy ta woda, to na pewno woda. Jeśli miałaby procenty, może i by się skusił, ale tak... pokręcił głową i machnął ręką.
- A to na pewno ryba, a nie jakieś inne cholerstwo? Ch-choćby... plezjozaur...? - Kto wie, może to naprawdę druga Nessie?! - Bo jak ryba, to nie ma problemu, my se damy radę. Nie, Toffie? - Obejrzał się na siostrę. Sam nie pamiętał za bardzo run i innych cudów, zdając się na swoje wróżki. Teraz żadnej nie widział.
- Nie, ja selkie nie szukam, tylko tak żem się zastanawiał. - Wyjaśnił się foce.

Foka nie raczyła odpowiedzieć? Jakie to smutne. Może Irlandka jednak nie chce wiedzieć? Spojrzała na brata szczerząc zęby w uśmiechu. Wręcz promieniała entuzjazmem... niczym elektrownia w  Czarnobylu.
No jasne! Bo jak nie my to kto? Cóż, niejedno przeżyli, może faktycznie sobie poradzą?
-Um... no runy. Ale proszę się nie marwić.  W tej kwestii, to jestem specjalistką!~ Tylko niestety wszyskie swoje kamienie runiczne zostawiła w domu, no oprócz jednego- tego na szczęście. Trudno. Ale gdyby tak urzyć tych leżących sobie nieopodal i zabazgrać je znakami, to na dobrą sprawę też się nadadzą. Prowizorka totalna, ale cóż zrobić. I tak zadziała!
-Cóż... można tak powiedzieć. Choć jej pomysł wydawał się dość niedorzeczny. Mimo wszystko zajrzała do szopy, tak z czystej ciekawości.

- Aye! - Podłapał entuzjazm siostry. - My se damy radę, tylko mówcie, gdzie to cholerstwo się zalęgło i jak je znaleźć.
Bo byłoby kiepsko, gdyby zasadzili się na rybę, ale ostatecznie jej nie znaleźli. Scott kolejny raz pożałował, że ma na sobie najlepszy garnitur. Babranie się w rybich wnętrznościach to raczej niezbyt czysta robota.
- Ona się na tym zna. - Poparł Irlandię. - Najwyżej coś wysadzi, ale to tam... - machnął ręką, jakby to nie było nic ważnego.