Wrzeszcząca Chata

Ostatnio nie miał okazji na dłuższe spacery, a i po wyjściu ze Skrzydła Szpitalnego niespecjalnie się wysilał, skupiając się jedynie na próbach nadrobienia materiału. No, może nie aż tak. W każdym razie, postarał się, aby sprawiać takie wrażenie.
Teraz jednak, gdy nadarzyło się wyjście do Hogsmeade, chętnie z tego skorzystał. Troszkę mu brakowało ruchu, a i zawsze nieco odpocznie od szkoły. Nie ciągnęło go do tłocznych miejsc, chociaż z początku rozważał, czy nie warto byłoby się zakręcić w jakimś miejscu i posłuchać co tam się dzieje, być na bieżąco.
Jednak zrezygnował z tego i wybrał dłuższy, samotny spacer.
I tak sobie zawędrował aż do Wrzeszczącej Chaty. Zatrzymał się, przeciągnął. Przyjrzał uważnie budynkowi. Podobał mu się. Martijn bez zastanowienia postanowił połazić sobie i w środku. Podszedł do drzwi, spróbował je otworzyć. Może nie będą zamknięte i da się wejść?

O, czyli da się. Martijn bez wahania skorzystał z okazji i przelazł pomiędzy deskami. Nie było to trudne, więc bez problemu po chwili był już w środku chaty.
Rozejrzał się dookoła siebie, patrząc co też tam jest. Jak na razie idzie zaskakująco łatwo i przyjemnie.
- Całkiem fajna miejscówa - mruknął cicho do siebie.
Wcale ze sobą nie rozmawia! Po prostu musiał poinformować siebie, że mu się podoba.

Cóż. Przydałoby się tu małe sprzątanie. Martijn nie zamierza tu po nikim sprzątać, chociaż to było pierwsze, co przyszło mu do głowy. Zaraz jednak rozstał się z tak idiotycznym pomysłem. Jeszcze raz rozejrzał się dookoła. Najbardziej obiecująco wyglądał korytarz.
I dlatego też, młody van den Berg ruszył właśnie tym korytarzem. Wchodząc w półmrok, żeby lepiej widzieć i o nic się nie potknąć, wyciągnął różdżkę.
- Lumos!
Oświetla nią sobie drogę, żeby nie zaliczyć zbędnej kontuzji. Wcale nie tęskni za sir Alkiem. Pomijając fakt, że jest całkiem sam i raczej nikt mu nie pomoże, jeśli wywróci się albo wlezie w jakąś dziurę. Ale hej - przecież nie jest aż takim niezdarą! I pomyślał o jakimś oświetleniu.
- Będzie dobrze, zobaczysz stary - mruknął do siebie.

Idzie powoli, wymijając śmieci. Przy okazji rozgląda się dookoła siebie. Coraz bardziej był pewny, że gdyby tylko tutaj posprzątać, to byłoby to całkiem przyjemne miejsce. Korci go, żeby się za to zabrać. Ale nie, nie będzie po obcych flejach sprzątać. Chyba, że postanowi zrobić tu sobie kryjówkę.
Zatrzymał się.
Nie był pewien, czy coś usłyszał w pomieszczeniu na prawo, czy tylko mu się zdawało. A że nie ma nic lepszego do roboty - skierował się właśnie w to miejsce.
- Halo, jest tu ktoś? - spytał.
Co prawda, bardzo w to wątpił, ale spróbować warto. Jeśli się nie przesłyszał, to przecież ktoś musi być, bo szuranie nie wzięło się znikąd! Z drugiej strony, to równie dobrze, może być cokolwiek innego. Tym razem jednak Martijn nie zastanawia się nad tym. Po prostu zajrzał do tego pomieszczenia.

Martijn spojrzał po tym wszystkim, co było w pokoju. Nie robiło to dobrego wrażenia. Właściwie, to wstydziłby się tu zaprosić gości.
Ale gdyby wymienić meble, przemalować, poodkurzać... potrząsnął lekko głową. Po co on o tym wszystkim myśli? To przecież nie jego chata!
W końcu jego wzrok zatrzymał się na szafce, z której - jak mu się zdawało - słyszał szuranie, które zwabiło go do tego pomieszczenia.
- Cokolwiek to jest, nie może być duże - mruknął do siebie.
I bez zwlekania, czy też bawienia się w przemyślenie całej tej sprawy, wszystkich za i przeciw - po prostu otworzył ledwo co trzymające się drzwiczki od szafki.

- Och, to tylko myszy - mruknął do siebie, bez większego entuzjazmu.
Troszkę się zawiódł, chociaż tak naprawdę sam nie jest do końca pewien, na co liczył. W każdym razie dobrze, że to tylko myszy. Przecież nie chciałby się wpakować w zbyt duże problemy.
Wyprostował się, zostawił w spokoju gniazdo w szafce. A niech se mieszkają, gryzonie jedne. Westchnął, rozejrzał się po pomieszczeniu. Skoro już tu wszedł do tego pomieszczenia, to obejrzy dokładnie wszystko. Może znajdzie coś ciekawszego od siedliska myszy...?

Powzdychał sobie, patrząc na to wszystko.
- Mogłoby tu być całkiem przyjemnie. Następnym razem trochę to uporządkuję i będzie całkiem przyjemna miejscówka - poszedł na kompromis. Nie będzie teraz tego sprzątać, ale następnym razem nieco to ogarnie.
Niby nie ma tu nic specjalnego, ale jest całkiem przytulnie. Byłoby, gdyby było czysto. Mógłby wtedy czasem tu przesiadywać. Sam, lub z kimś. Albo schować tu coś cennego, gdyby coś takiego miał.
Postanowił pójść pozwiedzać dalej, chociaż wątpi, żeby znalazł coś niesamowitego. Nastawia się na kolejne, zdewastowane pomieszczenia. Mimo to chce połazić, poznać dokładnie wnętrze Wrzeszczącej Chaty, żeby móc następnym razem swobodnie się po niej poruszać.
Wyszedł więc na korytarz i idzie nim dalej, rozglądając się i zastanawiając, które drzwi otworzyć teraz. Jeśli jakieś jeszcze są na tym korytarzu.

A może on liczył na to, że sobie z kimś porozmawia? Nieczułe pomieszczenie! Tak czy siak, Martijn znowu szedł sobie korytarzem, mijając drzwi i nie decydując się na otwarcie ich.
Właściwie, to miał jedne na oku, planował tam zajrzeć. Podszedł do nich i już nawet położył dłoń na klamce. Ale rozejrzał się jeszcze raz. I dopiero wtedy dostrzegł schody.
To było coś nowego. Przyjemnie nowego.
Van den Berg postanowił więc skorzystać z tych schodów, a do pomieszczenia do którego planował wejść, wróci się najwyżej później.
Teraz skierował się na schody. Podszedł do nich i ostrożnie stanął na pierwszym stopniu. Stara się wybadać, w jakim stanie są schody. Wolałby nie spaść i nie połamać się. Znowu.

- Uff - Martijn z ulgą przyjął do wiadomości fakt, że jedyne co się stało, to skrzypnięcie starych desek.
Chwilkę się wahał, upewniał, że pierwsze stopnie wytrzymują jego ciężar. Jednak długo to nie trwało - nie zamierza przecież zakończyć swojego zwiedzania na pierwszych stopniach!
Skoro wszystko jest w porządku, to wspina się po schodach, ostrożnie stawiając kolejne kroki, w razie, gdyby coś jednak miało się stać.
Nie ma ryzyka, nie ma zabawy!