Płaszczyzna drugiego snu

Pracuje? Przecież jakiś czas temu widział ją w Rovaniemi. Wciąż byli w Finlandii? Całe życie wydawało mu się, że bardzo dobrze zna ten kraj, ale to miejsce było mu całkowicie obce.
- To, gdzie teraz jesteśmy? – zapytał kobiety, wciąż patrząc uważnie na węża. Pyta się jak przegonić gady, choć jeden z nich wisi wokół jej ramion niczym szalik. Ciekawe. Cóż, skoro jej nie gryzie i nie wykonuje, żadnych ruchów oznacza, że nie żyje, albo jest bardzo dobrze oswojony. Zmarszczył brwi niepewny czy powinien pytać.
- Khm. A ten wąż na twoich ramionach? – wskazał na gada.

Aurelie przyglądała się dziewczynie jak i wężowi, z ciekawością obserwując gada. Wyglądał na bezpiecznego choć nie była w stanie powiedzieć czy jest jadowity czy nie. Obejrzała się w stronę okna, patrząc na ścianę deszczu. Zastanawiała się dlaczego im te węże nic nie zrobiły skoro ludzie się ich bali. Wróciła spojrzeniem do kobiety i Berwalda.
- Węże się boją ognia. Znaczy, nie wiem czy wszystkie. Jak przestanie padać to można spróbować je odgonić ogniem - odezwała się w końcu do nich.

- A chcesz iść po wężach? - odpowiedział Norwegowi mężczyzna tyleż ponuro, co retorycznie. Poskrobał się po podbródku, pokręcił głową. - A próbować by można, tyle czy warto, bo jak dziabnie to surowicy nie ma.

Wąż jak wąż. Kawał buro-szarego gadziska grubego jak ramię. Dziewczyna spojrzała na stworzenie jakby dopiero zdała sobie sprawę z tego, że cała sytuacja może byś co najmniej odrobinę dziwna.
- A, on... - Pogładziła gada po łusce. - Nie wiem, ale jest miły. I chyba wiedział, że przyjdziecie. Może z wami porozmawia jak zagadacie. Ze mną chyba nie chciał. - Zerknęła na Mau. - Wieki równie dobrze można by i czekać. Chyba że umiecie rozmawiać z chmurami. Albo wężami. Albo i tym, i tym.

- W tą stronę jakoś przeszedłem - zauważył. Nie przepadał za takimi sytuacjami. Wywaliło ich nie wiadomo gdzie, nie wiadomo po co, ani na ile. I jeszcze był problem jak się z tego badziewia wyplątać.
Wstał oddać miskę bufetowej dziewczynie, która chyba najlepiej z tych tutaj ogarniała. Przy okazji podsłuchał końcówkę rozmowy o wężu. Kusiło go, żeby założyć temu szaroburemu paskudzie na jej ramieniu miskę na łeb, ale się wstrzymał.
- Cześć. - o mało nie dodał "paskudo". - Nie chcesz pogadać ze swoimi kolegami na zewnątrz, żeby sobie gdzieś popełźli? Chcielibyśmy stąd wyjść.

Tak, on. Gwoli ścisłości, to nie łańcuszek, czy inny szal, a wąż. Szwed nie mógł uwierzyć, z jakim spokojem dziewczyna zdała sobie sprawę, że na jej ramionach wisi kilkumetrowy gad.
No, doprawdy. Och. W dodatku podobno jest miły i może zechcieć z nami rozmawiać? Wygląda na to, że pogawędki ze zwierzętami są tu na porządku dziennym. To może jeszcze się kawy z nami napije? Albo zagra w karty? Bernhard patrzył sceptycznie na norweskie próby wywiadu z Panem Łuskonośnym.
- Nawet, jeśli uda nam się wyjść, to nie wiemy, w którą stronę się udać. – podzielił się z resztą swoim spostrzeżeniem. Wciąż nie otrzymał odpowiedzi odnośnie ich obecnej lokalizacji.

Przysłuchiwała się im, obserwując szczególnie kobietę. W sumie miała rację, nie wiadomo kiedy deszcz przestanie padać. Może w ogóle nie przestanie padać, w końcu przeniosło ich do jakiegoś dziwnego świata, tak jak ten lis mówił. Właśnie, przecież lis mówił! Więc rzeczywiście może wąż do nich również przemówi skoro dziewczyna powiedziała, że jest taka możliwość.
- Właśnie, inne węże nie pozwalają wyjść stąd ludziom. Dlaczego nie są takie miłe jak Ty? - również odezwała się do zwierzaka. Bo czemu nie? Nic się nie stanie przecież.

Ściągnął brwi, a jego usta uformowały wąską linię. Miał sceptyczne podejście, do podróżowania gdziekolwiek w towarzystwie węża. Jeszcze gorszy był fakt, że trzeba go przetransportować w celu negocjacji ze swoimi pobratymcami na zewnątrz. No cóż.
- Możemy spróbować. – odparł do węża, zdziwiony tym, że w ogóle z nim rozmawia. Lepszego wyjścia na razie nie ma, więc można chwycić się i tego.
- Tamci? Jacy tamci? – uchwycił słowa kobiety.
Czyżby przed nimi był tu ktoś, kto zdołał się przedostać prze gadzie morze?

Cóż, nie było chyba lepszego pomysłu na wydostanie się stąd jak poproszenie tego węża o pomoc. On chyba jako jedyny tu wiedział co nieco o ich obecnej sytuacji. Trzeba zdać się na to zwierzę, które zwykłym wężem na pewno nie było bo potrafiło mówić.
- W takim razie powiedz nam co mamy zrobić? - poprosiła węża, patrząc cały czas na niego. Sami nie mogli nic wymyślić. Na dworze lało jak z cebra, więc przegonienie węży ogniem od razu odpadało. Nie znała innego sposobu na pozbycie się ich.

Obrócił się w stronę znacznej grupy ludzi, której aż dziw, że wcześniej nie zauważył. Nie wyglądali na zawiedzionych poprzestaniem podróży w tym miejscu. Bernhard jednak nie zamierzał dzielić ich losu i chciał jak najprędzej się stąd wydostać. Ściągnął brwi patrząc na Aurelie. Z pewnością była w posiadaniu większej ilości błyskotek niż on, więc lepiej by było, aby zaczęła czynniej reagować. Z drugiej strony, to jeszcze dzieciak, nie można od niej zbyt wiele wymagać.
- Zdaje się, że chodzi mu o medalik, który znalazłaś. – podpowiedział dziewczynce.

Wpatrywała się uważnie w węża, słuchając jego słów. Cóż, u niej akurat nie było problemu z błyskotkami. Chociażby dlatego, że nosiła kilka złotych bransoletek. Na ramionach i na szyi. Jednak słysząc Szweda zaraz sięgnęła do kieszeni po medalik, który znalazła w błocie. Podeszła bliżej kobiety i uniosła rękę do góry by pokazać wężowi swoje znalezisko.
- Czy coś takiego może być? - zapytała. Nie była pewna, czy wąż chce coś konkretnego czy było mu obojętne jaką błyskotkę dostanie.

Wygiął usta w wąską linię. Niepokoiło go tak głębokie skupienie, jakie towarzyszyło tej chwili. Nie mógł od razu powiedzieć tak, lub nie? W końcu jest gadem, powinien wiedzieć co spodoba się jego łuskowatym kolegom. Chyba, to żadna odpowiedź.

Czekałą cierpliwie na decyzję węża, uśmiechnęła się w końcu gdy ten się odezwał. Skinęła lekko głową.
- Jakby było za mało to mogę dać jedną z moich złotych bransoletek - odpowiedziała wężowi. Nie szkoda jej było oddać swoją bransoletkę jeśli to miałoby im jakoś pomoc. Obejrzała się na Szweda z uśmiechem po czym ruszyła do wyjścia z karczmy. Otworzyła drzwi i spojrzała na ścianę deszczu. Niezbyt miała ochotę tam wychodzić, znowu zmarznie, a dopiero co ubranie jej wyschło.