II piętro - klasa Obrony przed Czarną Magią

- Widziałem, widziałem... - przytaknął.
Wszyscy chyba widzieli. A Majid zazdrościł. Zazdrościł bo Tiago przynajmniej bał się czegoś normalnego. Znaczy się, czegoś, czego faktycznie lepiej unikać. Pakistańczyk niestety nie mógł powiedzieć o swoim boginie tego samego.
- Prawda, nie było... - przyznał z uśmiechem.
Do komentarza na temat słońca się nie odniósł, jednak na wspomnienie o owcy parsknął śmiechem.
- Grunt, że sobie jednak poradził.

Tiago zerknął na Arthura. Jego również wcale nie bawiła ta przemiana bogina! Nie można śmiać się z kogoś tylko dlatego, że jest brzydki, tak jak było to w przypadku Arthura.
- Nie przejmuj się. - Klepnął Majida w ramię i podniósł się. - Profesorze, ja wezmę Rin, a Lukas weźmie Evana, tak? Damy sobie radę.
Podszedł do koleżanki. Jeśli zajmie się czymś, zapomni o wilku.

Prawdę powiedziwszy, nie miał w tej chwili najmniejszej ochoty na czyjekolwiek towarzystwo w drodze do wieży. Ba! W ogóle nie chciał do niej wracać. O niebo bardziej wolałby wyjść się przewietrzyć. Oczyścić umysł, a potem wziąć długi, zimny prysznic. Nie odezwał się jednak w temacie ani słowem. Zamierzał dostosować się do decyzji profesora. Nic mniej, nic więcej.
Opierając się o ścianę plecami, unikał nawiązywania kontaktu wzrokowego z kimkolwiek.

A już myślała, że w całym tym zamieszaniu nikt jej nie zauważy. O, słodka naiwności...
Wzięła głęboki wdech, wyminęła kogo miała wyminąć i stanęła na środku sali. Jak mus, to mus, a teraz może przynajmniej mniej osób zauważy jej ewentualną porażkę. Miała taką nadzieję. Miała też nadzieje, ze tej porażki jednak nie będzie.
Obejrzała się krótko za siebie, potem znów na bogina, który zmienił się właśnie w to, czego Nieve bała się najbardziej. Coś banalnego, niby oczywistego, ale dla dziewczyny bardzo, bardzo bolesnego. W jej martwą rodzinę - wiedziała, ze to iluzja, złudzenie, że tak naprawdę tego nie ma, ale mimo to cofnęła się o krok, dłoń, w której trzymała wyciągniętą w przód różdżkę zadrżała, a oczy zaszkliły się lekko. Wrażliwość.
- R...Riddiculus!

// ...bo żem głupia i nie ogarnęłam

The member 'Filipiny' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Zerknęła jakoś po ludziach, ale wszystko wydawało się żyć na innej płaszczyźnie, innym życiem. Ona pragnęła pójść do dormitorium, położyć się na łóżku i myśleć o czymś innym, niż próba zwrócenia lunchu.
Przymknęła oczy, czekając, aż Tiago w końcu stwierdzi, że mogą już iść, pozwalając światu przepływać sobie spokojnie obok.
-Jak będziesz mógł to daj znać - mruknęła cicho do Tiago, choć nie mogła być pewna, że usłyszał.

Zerknął na Evana i bez słowa wstał zgarnąć z ławki swoje i jego rzeczy. Wrócił, podał mu jego torbę i dalej milcząc skinął głową w stronę drzwi. Nie zamierzał się znęcać i go wypytywać. Miał go tylko bezpiecznie odstawić do sir Alexandre. Czego też nie zamierzał.
Jak już wyszli z sali i Lukas był pewny, że profesor Duncan nie podsłucha, spytał wprost:
- Chcesz iść do Skrzydła Szpitalnego? - Jeśli nie, to nie zamierzał kolegi ciągnąć tam na siłę. Nawet jeśli by mu się to przydało, bo dalej wyglądał jak skrzyżowanie zombie z wampirem. Nie żeby odpowiedź nie była dość oczywista...
- Wieża? Dormitorium? Zostać sam..? - Może mało subtelne, ale lepsza taka szczerość od cisnącego mu się cały czas na usta "Ale ty masz nasrane we łbie".

Gdy wreszcie dostali otwarte przyzwolenie na opuszczenie klasy, przyszła pora na odklejenie pleców od ściany. Cieszył się, że nogi nie dygocą już pod nim. Inaczej miała się jego prawica, którą z racji tego postanowił ukryć w głębokiej kieszeni szaty.
Skinieniem głowy podziękował Lukasowi za uporanie się z jego rzeczami. Odebrał torbę lewą ręką, zarzucił ją sobie przez ramię i razem z wydelegowanym towarzyszem ruszył w stronę wyjścia z sali.
- Wolałbym sobie darować - odparł na pierwsze pytanie zgodnie z prawdą. Krótko i klarownie. Jak nie on. Normalnie pewnie zacząłby z celową przesadą rozczulać się, jak to Lukas się o niego martwi i że zawsze wiedział, że dobry z niego chłopak. Tego typu rzeczy.
- Wieża będzie w porządku - dodał następnie, postanawiając nie sprawiać dodatkowych problemów. Oczywiście, że wolał zostać sam. Tylko co by zrobił, gdyby ciało znowu zechciało przestać go słuchać? Gdyby Duncan się dowiedział, że padł gdzieś w korytarzu, obaj z Lukasem jeszcze dostaliby opieprz. To pierwszy raz, kiedy stracił przytomnośc, zatem nie bardzo wiedział czego się spodziewać. Przykro to przyznać, ale kondycja psychiczna także nie była teraz u niego w najlepszym stanie. Rozsądniej będzie wrócić do wieży. Wziąć kąpiel i odpocząć.

Gdy tylko nauczyciel rzucił hasło, że lekcja się skończyła i można już opuszczać klasę, Virgil czym prędzej spakował swoje rzeczy, po czym pospieszył do wyjścia. Zauważył co prawda w międzyczasie, że Nieve przegrała starcie z boginem, ale to tylko bardziej zmobilizowało go do pośpiechu. Im szybciej opuści klasę, tym większa szansa, że będzie miał spokój i nie będzie musiał sprzątać kolejnych "zwłok". Na Martijna poczeka sobie gdzieś na korytarzu.

[z/t]

Wszystko było super, dopóki Nieve nie zemdlała.
- Nieve!
Pakistańczyk czym prędzej wstał i podszedł do dziewczyny. Szybko doszedł do wniosku, że ta zemdlała. Ostrożnie ją podniósł i zaniósł na rękach do skrzydła szpitalnego. Tak było szybciej i łatwiej niż bawić się w rzucanie zaklęć.

[z/t]

Spojrzał na Majida. W ogóle chyba nie zauważył tego co on zrobił. A tak się postarał... Zaryzykował by Arthur go zabił (zrobi to pewnie, gdy będzie miał na to najlepszą okazję, dlatego Turek postanowił nie znaleźć się w jednym pokoju z nim) tylko po to, by pomóc Majidowi się mu zemścić na Ślizgonie. A Pakistańczyk nic... Westchnął lekko smutny. Starał się. Gdy spojrzał na Nieve to aż wstrzymał oddech. Jednak pobiegł do niej szybciej Majid. Turek już na to wszystko w myślach machnął ręką i wyszedł z klasy, zacząć powoli rysować coś w szkicowniku

[z/t]

Prof. Duncan

- W porządku! Zabierzcie ich do lekarza, czy gdzie tam chcą...
Profesor był rozczarowany wynikami lekcji. Sądził, że szóstoklasiści poradzą sobie dużo lepiej z czymś takim jak bogin.
Sam zamknął widmo w skrzyni (wcześniej bogin przyjął formę listu, który zwinął się w żurawia z origami i sam wleciał pod wieko).
- Tylko pamiętać o wypracowaniach!


Lekcja skończona!
Dziękuję wszystkim za udział. Nawiązania do wyników lekcji mogą pojawić się w opisie następnych wydarzeń fabularnych dla poszczególnych uczniów.

Zemdlała, straciła świadomość, nawet nie zdążyła krzyknąć. Nie miała więc większego wyboru w tym, co zrobić. Będzie musiała potem podziękować Majidowi. I na pewno to zrobi!

z.t