II piętro - klasa Obrony przed Czarną Magią

No pięknie. Różdżka wypadła jej z ręki (miała szczerą nadzieję w ostatnim przebłysku zdrowego rozsądku, że nikt jej nie nadepnie) a chwilę potem sama Rin wylądowała na podłodze. Dziś wyjątkowo prefekci dołem.

Lukasowi wcale się nie podobało, że miał iść następny. On nawet nie wiedział czego się boi. Bardziej go martwił pogrom wśród prefektów. Szybko wstał i przeszedł między potwora a nieprzytomną Rin. Nie miał zielonego pojęcia co zobaczy, ale czuł się w obowiązku zachować twarz i być przygotowanym absolutnie na wszystko. Z resztą aż tak nasrane we łbie jak Evan, to raczej nie miał. No bo... Kto by się bał martwego mopsa..?
Smok szybko zaczął zmieniać kształty, a szkoda. Smoki nie były takie złe, nawet jeśli okrutne. Zdziwił się gdy zobaczył człowieka okutanego w dość znoszone ubrania, ale z kamizelką kuloodporną. Podejrzanie czymś wypchaną. Z wrogim, rozbieganym spojrzeniem, opętanego maniakalnie jakąś ideą mordercy. Po chwili zaczął krzyczeć coś w języku, którego Lukas nie rozumiał. Chciał zabrać ze sobą w zaświaty tylu ludzi, ilu tylko zdoła, w imię przekonania, którego nie można nijak zmienić czy choćby poddać dyskusji. Fanatyzm zawsze był okrutny.
To samo w sobie było niedorzeczne. Gdyby Lukas nie był naturalnie dość blady i jeszcze przerażony determinacją zamachowca, to na pewno właśnie spaliłby popisowego buraka ze wstydu. Jeszcze tego brakowało, żeby ktoś zaczął oskarżać Fairbairnów o rasizm czy dyskryminację muzułmanów czy coś tam takiego.
- Riddiculus - rzucił, czując jak strach powoli zżera go od środka.

:I

The member 'Norwegia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Jakoś z Martijnem przetransportowali nieprzytomnego Evana pod ścianę na drugim końcu klasy i ułożyli go na podłodze. Może nic mu nie będzie. Najwyżej przeziębienia się nabawi od leżenia na kamiennej posadzce. Virgil spojrzał z powrotem w miejsce, gdzie dalej toczyła się walka z boginem. Nie wiedział, czy mają się z Martijnem wracać po Rin, a na ochotnika nie chciał się za bardzo wyrywać. Najlepiej to w ogóle do tego bogina się nie zbliżać, o.

No tak. Właściwie to czego się spodziewał..? Chyba nie tego, że ten narwany Arab zniknie. Nie dość, że się ośmieszył islamistą, to jeszcze nie dał rady go pokonać. Wygłupił się i jak teraz zawali, to będzie koniec jego dobrego imienia wśród czarodziejów. A do tego nie mógł dopuścić. Od środka wszystko w nim drżało, gdy tamten zdecydował się pociągnąć za sznurek. I wtedy dopiero Lukasa ogarnęło lodowaty przerażenie.
Bo bogin się zmienił. Kształt urósł to wyprostowanej, wysokiej sylwetki, którą znał bardzo dobrze. Aż za dobrze. Zimne, surowo oceniające oczy. Jeśli ktoś kiedyś zastanawiał się jak wygląda słynny pan Fairbairn, to właśnie mógł się przekonać. Patrzył z pogardą na syna i nic nie mówiąc, powoli, dostojnie zaczął do niego podchodzić. Nadciągał niczym bardzo elegancki buldożer i najwyraźniej zamierzał się przejechać po całym życiu Lukasa.
- Riddiculus! - chyba już wolał terrorystę.

The member 'Norwegia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Martijn, nie siląc się nawet na udawanie, że jest ostrożny, po prostu rzucił nogą Evana o ziemię, gdy dociągnęli go pod ścianę. Spojrzał krytycznie na potyczki z boginem.
- My tylko jednego mieliśmy odstawić - stwierdził spokojnie.
Sam oparł się o ścianę i obserwował wszystko uważnie. W końcu jeśli tak dalej będzie iść, to trzeba było pozostać czujnym. Żeby uciec w odpowiednim momencie. Na razie jednak patrzy na poczynania Lukasa.

Obserwowała to wszystko i tak szczerze mówiąc, coraz bardziej się denerwowała. Chociaż nawet nie było tego po niej aż tak widać. Domyślała się, co może się pojawić, gdy stanie do walki z boginem. O ile to, co ją od jakiegoś czasu prześladowało w snach było rzeczywiście aż takie straszne. Dwie osoby zemdlały... nic w sumie dziwnego. Popatrzyła jeszcze po uczniach, którzy dopiero czekali na swoją kolej, szukając u nich jakichś oznak nerwów, po czym wróciła do obserwowania, jak sobie radzi Lukas.

Pan Fairbairn nagle stracił na dostojeństwie, za to zyskał na piersiach, starych i obwisłych i cały się pokrył zmarszczkami. Praktycznie złamał się w pół pod ciężarem zdziadzienia. Nawet zaczął memłać coś w bezzębnych ustach i mamrotać coś o dzisiejszej młodzieży.
Lukas odetchnął z ulgą. Otarł rękawem zimny pot z czoła i szybko podszedł do Rin. Wziął jej różdżkę i schylił się podnieść koleżankę. Trzeba było ją trochę oddalić od bogina i zamieszania. Tak więc zaniósł ją ostrożnie na drugi koniec sali, a że dziewczyna też była cała zimna, to odstąpił swoją szatę na rzecz nie rozprzestrzenienia przeziębień przez podłogę. No i w końcu był dobrze wychowanym reprezentantem swojego rodu. Tak ogrzewana Rin powinna raz dwa wrócić do siebie. Przysiadł z brzegu w najbliższej ławce, żeby się za bardzo nie rzucać w oczy panu Duncanowi.

Prof. Duncan

- Co wy wyprawiacie?! To tylko cholerny  bogin!
Duncan denerwował się, bo padło mu już dwoje uczniów, i to jeszcze prefektów!
- Dobrze, Lucas! Zadbajcie też o Rinyalushin! - Zaczął dyrygować im różdżką jak dyrygent orkiestrze. - Tiago, Eskarne, a potem reszta! Teraz wy! Starajcie się!

Pozostali: Arthur, Natalia, Nieve, Sadik.
Proszę o napisanie walki z boginem, wg wzoru jak wyżej. Kolejność obojętna, tylko sobie nie przeszkadzajcie wzajemnie w walce D:

Tiago nie był pewien, co robi. Po pierwsze - czuł się o wiele słabszy w zaklęciach od kolegów i koleżanek prefektów, a dwójka wyciagnęła kopyta na podłodze. Po drugie - nie wiedział do końca, czego spodziewać się za swojego bogina.
Kiedy wyszedł przed szereg, niemal czuł, jak drżą mu kolana.
Bogin powoli przybierał formę wilka. Nie był to zwykły wilk, ale zwierz o wiele większy, do tego z krótszą sierścią i paroma innymi cechami, które spostrzegawczemu oku mogłoby kojarzyć się z wilkołakiem, stworzenie jednak wciąż przypominało bardziej wilka.
Tiago odniósł jakieś niejasne wrażenie, że to nie zwykły wilk, ale... on sam w takiej postaci.
Bestia ugięła łapy, szykując się do skoku.
- Riddiculus!

The member 'Portugalia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Podłoga pod łapami wilka wydała się zaskakująco śliska. Nie skoczył, za to rozjechały mu się nogi i pacnął o ziemię. Gdy próbował wstać, wypolerowane nagle deski nie pozwoliły mu na nic takiego.
Tiago uśmiechnął się z wyższością. Da radę każdemu wilkowi!
Wrócił między uczniów.

Tiago sobie również poradził. I dobrze. Źle za to, że przyszła kolej Eskarne. No ale nie było za bardzo wyjścia, wstała i, starając się iść pewnym krokiem, wyszła na środek sali. Zacisnęła dłoń na różdżce, w myślach powtarzając sobie zaklęcie i czekając na to, co się pojawi.
Wilk zaczął się zmieniać, najpierw przeobraził się w rozmazany wysoki i smukły kształt, który potem przemienił się w coś, czego zobaczyć się Eskarne obawiała.
Postać niby ludzka - jednak nienaturalnie blada, z cienką, przypominającą papier, skórą ciasno opinającą kości i wyłupiastymi ślepiami, których źrenice zdawały się wręcz przewiercać przez duszę. Istota, widząc dziewczynę, ruszyła w jej stronę, otwierając usta i wydając z siebie kaleczący uszy dźwięk, przypominający szuranie czymś ostrym po szkle. A zaraz po tym odgłosie z ust maszkary wyskoczyła długa wijąca się ssawka zakończona ostrym szpikulcem. Eskarne odruchowo cofnęła się o krok.
- RIDDICULUS! - rzuciła zaklęcie z okrzykiem, jakby sama próbowała przestraszyć wąpierza. Może i idiotyczne zachowanie, ale zazwyczaj działało w sytuacjach, gdy się czegoś bała. A przynajmniej dodawało nieco odwagi.

The member 'Kraj Basków' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Tym razem nie pomogło. Ani zaklęcie, ani wydarcie się na przeciwnika. Peszek. Istota znowu ruszyła do przodu, a Eskarne ponownie się cofnęła, chcąc wyjść poza zasięg tej paskudnej ssawki. Czuła narastającą panikę, huczało jej w głowie, starała się jednak skupić i rzucić zaklęcie ponownie.
- Riddiculus! - zawołała, mimo ściśniętego strachem gardła. Oby zaklęcie tym razem zadziałało.

The member 'Kraj Basków' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Udało się! Wampirza ssawka napęczniała jak te podłużne balony, z których niektórzy potrafią zrobić pieska czy inne zwierzątko. Gdy zdezorientowany potwór, nie mogąc jej schować z powrotem, spróbował zamknąć usta, balon pękł z głośnym hukiem, a jego resztki zakryły twarz wąpierza.
Eskarne wolała nie czekać, aż bogin się otrząśnie, i czym prędzej się wycofała na swoje miejsce. Dopiero, gdy usiadła w ławce, mogła odetchnęła z ulgą, chociaż nerwy nadal jeszcze ją trzymały. Ale przynajmniej ma już walkę z boginem za sobą, to najważniejsze.

Timo nie rozumiał wielu rzeczy, ale poczuł się mocny, że zaklęcie od razu mu się udało.
Nie rozumiał, na przykład bogina Majida. Bać się słońca? Pogody? O co w tym chodzi?
Na owcę Martijna mógł tylko parsknąć śmiechem.
Szaleństwo Evana sprawiło, że zrobiło mu się niedobrze. Co ten facet ma w umyśle? W zasadzie chyba łatwo się domyślić, skoro koleguje się z Lukasem.
Sprawą Rin Timo się przejął do tego stopnia, iż nawet się wybrał zobaczyć, czemu braciszek ją nakrył. Chciał odkryć, to odkrył. Żadne ogrzewające zaklęcie mu nie przychodziło do głowy to też zdjął to, co miał na wierzchu, nakrył koleżankę. Potem się o swoje upomni, żeby nie było. Będzie mógł mówić, jaki to on dla Rin dobry, a jaka ona zła.
Wracając do swojej lawki przeszedł sobie koło Lukasa, wyszczerzył się do niego całkiem bezczelnie.
- Cześć tato, co? - szepnal i polazl do siebie. Jak zaczną się go czepiać to powie, ze poleciał pomoc Rin.
... bogin Tiago przypomniał mu o tym, że wreszcie przyszedł psi szampon. Trzeba go będzie szczeniakowi podrzucić. Timo sięgnął do torby i namacal buteleczke.

Arthur przyglądał się pracy innym. Nie robił tego specjalnie… No dobrze, miał w tym swoją ukrytą agendę. Bogin był bowiem specyficznym rodzajem potwora. Wyciągał na zewnątrz prawdę o człowieku, o jego skrytym lęku. W pewnym sensie pokazywał słabość. Arthur, nauczony bardziej przez rodziców, odruchowo obserwował takie rzeczy. Na tyle, na ile mógł. Kątem oka. Nie wyróżniając się. Nie tym razem. Można było powiedzieć, że dzisiaj nie do końca się jeszcze rozbudził, ale dlaczego? Słodka tajemnica. Usiadłszy już zna samym początku w oddaleniu, dopiero teraz przygotowywał się do zmierzenia z boginem.
Zapamiętał, komu nie wyszło. W przypadku Rin poczuł nawet pewne paskudne uczucie złośliwej satysfakcji, które szybko z siebie strząsnął. Musiał się skupić na swoim boginie, by nie skończyć jak ona. Nie darowałby sobie tego. Przed całą klasą?
Cholerny wstyd.
Wstał i spokojnym krokiem zaczął iść na spotkanie przeznaczenia. Patetyczność psuły lekko drżące ręce, ale cóż. Nikt nie mógł być idealny.
I wtedy wyrosła przed nim fala. Spiętrzająca się woda, cofająca jak przy najgorszych filmach katastroficznych i dopiero nabierająca masy, wzrastająca na kilka metrów, rzucająca na niego długi cień. Arthur poczuł się nieswojo.
– Cudownie… – wymamrotał pod nosem. Palce odruchowo zacisnął na różdżce. Spojrzał wyzywająco na falę, jakby ta mogła mu odpowiedzieć. A potem wycelował w nią różdżkę, gdy woda leniwie przygotowała się na ruszenie mu na spotkanie. – Riddiculus!

Turluturlu

The member 'Anglia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Mógł się spodziewać, że wyjdzie mu perfekcyjnie!
(Ach ta wrodzona skromność.)
Jego oczy rozbłysły, gdy tylko dostrzegł, że woda zatrzymuje się nagle, cofa. Może nie miał najbardziej efektownego bogina ze wszystkich (Serio, owca?), ale jednak potrafił go poskromić. W rzeczywistości jeszcze sekundy temu bał się, a żołądek pochodził mu do gardła, teraz jednak spojrzał wyzywająco na wodę, która oklapła nagle, rozlewając się w małą kałużę na podłodze. Ciężko było wymyślić coś bardzo śmiesznego z wodą, więc Arthur patrzył teraz z triumfalnym uśmiechem, jak jego nemezis (Bardzo groźne. Jak nic.) zaczyna syczeć, skwierczeć, kurczyć się.
I formować kształty. Dobrze, że niecenzuralne, bo to była jego pierwsza myśl, ale tak idiotyczne, że miało to cień humoru.
Arthur parsknął śmiechem, po czym z należytą klasą odwrócił się na pięcie i wrócił na miejsce, rzucając co poniektórym (Fairbarnowi na przykład.) adekwatne spojrzenie.
Tak właśnie powinno się załatwiać sprawy z boginami. Żadnych pomyłek. Perfekcyjność Kirklandów, ha!