Płaszczyzna drugiego snu

Faen... Pomyślał z niechęcią patrząc na tandetny obrazek przed sobą. Szybko został uwolniony od oglądania go przez przemoknięte włosy, które skutecznie ograniczyły mu wszelką widoczność klejąc się do twarzy. Sweter też nie był wodoodporny. Gdyby tak nie zdjął wcześniej kurtki...
FaenFaenFaenFaen!
Odgarnął włosy z oczu i zobaczywszy budynek, ruszył w jego stronę, starając się nie poślizgnąć na błotnistej drodze.

Rozejrzała się gdy nagle znalazła się w innym miejscu. Znowu zimnica i do tego deszcz. Nie miało nic do samego deszczu, u niej też padało o określonych porach. Tyle, że deszcz był ciepły bo i na wyspie było ciepło. Objęła się ramionami i przyjrzała okolicy, chyba nie tylko ją tu przeniosło.
-Hej! - zawołała, widząc kogoś w oddali. Sama również ruszyła w stronę budynku żeby móc się schować przed deszczem. Oby się nie pochorowała od tej pogody.

Otworzył oczy i pierwszym, co zobaczył, były zaparowane okulary, po których spływały krople deszczu. Niemal od razu je zdjął i schował do kieszeni marynarki. Podniósł się z brudnej przemokniętej ziemi i rozejrzał. Był w jakiejś nieznanej mu krainie. W oczy rzuciło mu się wzgórze i jakiś budynek. Gdzieś za sobą usłyszał krzyk. Obrócił się i spostrzegł dwie postaci, lecz z takiej odległości nie widział, kim są. Co za chaotyczne miejsce?

Przystanął i poczekał aż idąca w jego stronę dziewczyna go dogoni. Skinął jej jedynie głową i ruszył w stronę Berharda - akurat jego nie było ciężko rozpoznać. Jak już wszyscy w trójkę znaleźli się stosunkowo blisko siebie raczył się w końcu odezwać:
- Faen... - burknął krzywiąc się i znowu odgarniając włosy z oczu. - Co robimy? Nie podoba mi się to miejsce.
Zazwyczaj nie rzucał takimi oczywistościami, ale cóż... Było zbyt wiele niewiadomych w całym tym ogarnianiu cudzych dusz, które się gdzieś wkitrasiły, chociaż nie powinny, że pewne fakty wydawały się bardzo przyjemne w swej oczywistości.

Przyspieszyła nieco kroku by szybciej dogonić chłopaka stojącego przed nią, zresztą i tak chciała się jak najszybciej dostać do budynku bo już była cała przemoknięta. A i w pewnej chwili ujrzała przed nimi Szweda, zaraz też uśmiechnęła się. Dobrze było widzieć kogoś znajomego w nieznajomym miejscu.
- Może na początek schowajmy się w tym budynku? - zaproponowała, odgarniając na bok mokrą grzywkę. Ech, nie mogło jej też tutaj rzucić jej płaszcza? Przynajmniej miałaby czym się okryć, a tak trzęsła się z zimna, zupełnie nie przyzwyczajona do tak niskich temperatur. Rozejrzała się dookoła, ziemia wyglądał dziwnie, ale może to po prostu błoto przesuwało się przez deszcz.

W miarę czasu i dystansu, który znacznie się skrócił, Bernhard był w stanie rozpoznać zbliżające się osoby. Sam zbliżył się w ich stronę, aby mieć pewność, że są cali.
Wzdrygnął się słysząc kolejny piorun.
- Nie możemy tak stać na środku pola. – powiedział stanowczo. Drzewko, które zostało czuło przytulone przez piorun świetnie potwierdzało jego przekonania. Spojrzał w stronę budynku. Na tę chwilę nie mieli innego wyjścia. Szwed złapał się za boki, by nie marznąć i zaczął iść w stronę budynku, bądź raczej przedzierać się przez zabłocony teren.

Norge był dość poirytowany włosami klejącymi się do twarzy i ciężkim, przemokniętym swetrem by podjąć próby oddania piorunowi, gdyby ten zechciał uderzyć...
Ugryzł się w język, żeby nie rzucić żadnej kąśliwej uwagi. Nie sądził, żeby ten budyneczek miał im pomóc w poszukiwaniach, ale w sumie możliwość schowania się choć na trochę przed ulewą była całkiem miła. Ruszył szybkim krokiem nie rozglądając się na boki. I tak niewiele by zobaczył, a póki miał jakiś cel przed oczami, była szansa, że nie wyładuje się na nikim ani niczym w okolicy.

Aż podskoczyła gdy coś chlupnęło tuż przed nią, a po niebie przetoczył się huk, takiej burzy to nigdy nie miała u siebie. Wiedziona dziecięcą ciekawością kucnęła przy spojrzeć co też spadło do błota, o ile przy obecnych warunkach była w stanie dojrzeć cokolwiek. Spojrzała tamtą dwójką, wiedziała gdzie idą, więc zaraz ich na pewno dogoni.

Cokolwiek to było, Nor nie zwracał na to uwagi. W sumie lepiej dla tego pełzającego czegoś.
Gdy już dotarli do budynku, za priorytet uznał pozbycie się deszczu z otoczenia, więc wlazł bez zastanowienia do środka.

Co chwila spoglądał na kotłujące się podłoże. W życiu czegoś podobnego nie widział i nie wyobrażał sobie, że kiedykolwiek zobaczy. Zmrużył oczy by lepiej widzieć, gdzie idzie. Słysząc syczenie, intuicyjnie podnosił nogi wyżej, robiąc kolejne kroki. Obrócił się, by spojrzeć, czy Aurelie dotrzymuje im tempa.
- W porządku? - zapytał dziewczynę, która zdaje się, próbowała ich dogonić. Być może się skaleczyła, bądź nie radziła sobie na tym grząskim gruncie. Byli już niedaleko budynku, więc nie warto było się zatrzymywać.

Ujęła medalik w dłoń i obejrzała go, wytarła go drugą ręką i wstała słysząc wołanie Bernharda. Podbiegła szybko do niego, w pewnym momencie lekko się poślizgnęła, ale na szczęście utrzymała równowagę. Stanęła przed Szwedem i uniosła do góry rękę ze swoim znaleziskiem.
- To spadło z nieba, ktoś musiał zgubić - powiedziała do mężczyzny. Spojrzała za tym drugim, który właśnie zniknął wewnątrz budynku. W budynku było ciepło, a do tego na pewno jasno jeśli światło działało. Tam będą mogli uważniej obejrzeć medalik i zobaczyć co ukrywa.
- Chodźmy szybko, jestem cała mokra - powiedziała do mężczyzny, zaraz idąc w stronę budynku ponownie.

Wolałby kawę. I ręcznik. No, może jeszcze coś, żeby przesuszyć swój cudowny sweterek, no ale. Podszedł do ludzi i perfidnie ustawił się na pierwszym planie w zasięgu wzroku pierwszej z brzegu osoby.
- Hei. Nie chcecie się trochę podzielić..? - patrząc na jedzenie trochę mu myśli uciekały na boki - I byłbym bardzo wdzięczny za jakiś ręcznik albo łazienkę...

Zatrzymał się i spojrzał na to, co pokazywała mu dziewczyna. Jakaś drobna błyskotka? Nie wydawało mu się, że jakkolwiek mogłoby im to pomóc, ale cóż. Pokiwał głową i udał się w stronę budynku. Wewnątrz było o wiele przyjemniej i przede wszystkim - sucho. W dodatku pachniało jedzeniem. Pierwsze, co zrobił Szwed, to stanął z boku i wycisnął wodę z mokrego ubrania. Dopiero po tym zaczął się rozglądać i spostrzegł jakąś osobę, która wydawała mu się znajoma. Następnie w oczy rzucił mu się wąż. Zmarszczył brwi zastanawiając się, czy ten zwierzy również jest magiczny i nie zacznie zaraz z nimi rozmawiać.

Schowała medalionik do kieszonki i szybko ruszyła za Szwedem, kierując się do środka budynku. W końcu weszli do niego i poczuła przyjemne ciepło. Wycisnęła bluzkę trochę po czym rozejrzała się po pomieszczeniu. Jej wzrok zatrzymał się na kobiecie.
- To nie jest przypadkiem pani z bufetu? - zwróciła się do Szweda bo w końcu razem tam byli, więc i on powinien ją rozpoznać. Wyjęła z kieszeni medalionik, przetarła go ponownie i przyjrzała mu się. Teraz, w świetle lamp, mogła go dokładnie obejrzeć.

Żołądek skręcił mu się tak bardzo, jak zobaczył te kluski, że chyba nawet Bernhard mógł usłyszeć burczenie. Ściągnął przemoczony sweter, przerzucił przez najbliższy kaloryfer i z wdzięcznością przysiadł się do stolika.
- Takk - podziękował brodaczowi, zabierając się za jedzenie. Co prawda, jego twarz nie była zbyt plastyczna i raczej ciężko było odczytywać z niej emocje, ale jak już ktoś to potrafił - oto Norge promieniał szczęściem.
- Skąd się tu wzięliście? - zagadnął mężczyznę.

Faktycznie usłyszał burczenie w brzuchu Norwega. Z tegoż też powodu rzucił mu dość wymowne spojrzenie. Następnie skierował wzrok w kierunku wskazanym przez Mauritius. Zmrużył oczy i dopiero wtedy rozpoznał kobietę, a ona ich.
- Nie mieliśmy wyjścia. – odpowiedział spokojnie.
Wciąż zerkał na węża i był prawie pewien, ze on zaraz zacznie gadać. Podszedł go najbliższego kaloryfera i zaczął ogrzewać sobie dłonie

Słuchała kobiety uważnie, chowając medalik do kieszeni, wzorek nic jej nie mówił.
- Węże? - nie bardzo zrozumiała o co kobiecie chodzi. Nie widziała żadnych węży. I wtedy sobie przypomniała, że rzeczywiście ziemia dookoła nich poruszała się. Ona była pewna, że to po prostu błoto spływa pod wpływem ogromu wody z deszczu. Zadrżała, pewnie by panikowała gdyby widziała te gady. Podeszła do jednego z grzejników i kucnęła opierając się o niego i grzejąc się.
- A pani dlaczego tu jest? - zapytała znajomą kobietę.

- Mmm - odmruknął. Kluski w ustach trochę przeszkadzały w artykulacji.
- Czyli, żeby stąd wyjść trzeba tylko pozbyć się węży? - nie sądził, żeby mężczyzna tak naprawdę wiedział co należy zrobić, ale sama jego chęć wylezienia z tego miejsca już by była niezłym sukcesem.