II piętro - klasa Obrony przed Czarną Magią

Zmarszczył brwi. Najchętniej wpakowałby Timo place pod żebra, ale śmierdziel za szybko się zmył. Atmosfera ciągle była napięta jak ten nieszczęsny balon Eskarne przed chwilą. Wszyscy się denerwowali, może poza Rin z Evanem i tym cholernym Kirklandem, który chyba się z całej szopki cieszył. A że Lukas ciągle miał różdżkę pod ręką...
- Silencio. - Warknął cicho na brata. I bez jego durnego gadania wszyscy byli mocno podminowani walką z boginem, więc ucieszenie można śmiało uznać za działanie dla dobra ogółu.
Dla Arthura chyba zacznie nosić jeden z tych śmiesznych, ale przydatnych spryskiwaczy do kwiatów. Jak będzie za bardzo skakał, to się zarozumialca usadzi paroma psiknięciami.

The member 'Norwegia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

No i w końcu nadeszła kolej Turka. Tak bardzo nie chciał wchodzić w sam środek sali. Dwoje uczniów już padło. Gorzej to, że to byli prefekci, więc osoby które powinny tych boginów wysłać od razu daleko stąd. Sadık westchnął i podszedł pewnym krokiem do bogina. Trzeba spojrzeć strachu w twarz. Strachu... Dobrze powiedziane, bo bogin zaczął zmieniać kształt. Skurczył się i zmienił się w małego chłopczyka (notabene podobnego z wyglądu do Turka) w obdartych ciuchach i łachmanach. Spojrzał smutnymi oczami na Sadıka, podniósł rączki i powoli zmierzał w jego kierunku błagając, by się nim zajął i go nie odpychał. Pobity w kilku miejscach, z popłakaną twarzą, brudny i chcący ludzkiego ciepła. Inny symbol samotności Turek nie znał z własnego doświadczenia. Sadık namierzył różdżką prosto w malucha, gdy ten zaczął do niego iść i rzekł
- Riddiculus! - Turek niezbyt chciał, by ludzie wiedzieli jak bardzo boi się samotności.

The member 'Turcja' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Chłopiec nie odszedł. Zaczął znowu namierzać na Turka, który już się odsunął do tyłu o krok, przygotowując się do kolejnej próby. Dam sobie radę. Nie pozwolę sobie na takie traktowanie mnie. Spiął w sobie całą siłę jaką miał i powtórzył zaklęcie, wyobrażając sobie co zrobić z tym denerwującym boginem.
- Riddiculus!

The member 'Turcja' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

// BORU PRZEPRASZAM D:
Wcale się jej to nie podobało. Nic a nic, kompletnie. Perspektywa zmierzenia się z własnym strachem bynajmniej nie wydawała się szczególnie kusząca i Nieve, gdyby tylko mogła, pewnie w ekspresowym opuściłaby salę i wróciła dopiero, kiedy byłoby już po wszystkim, ale, niestety, nie mogła. To znaczy, teoretycznie - tak. W praktyce wolała nie ryzykować problemów, choć, z drugiej strony... bogin. Nic przyjemnego!
Siedziała więc tylko jak struna, spięta, zdenerwowana, obserwując to, jak z własnym strachem radzą sobie inni. Niektóre sytuacje z boku wydawały się zabawne, inne bardziej... straszne. Przez cały czas nawet się nie odezwała, czekając na swoją kolej... chociaż przecież wcale się jej do tego nie spieszyło.

Teraz się udało. Bogin skulił się i zmienił twarz. Brwi stały się bardzo arturiańskie jak u pewnego ucznia, który był przed Turkiem, a włosy przefarbowały się na blond. Arthur w łachmanach. Wzrost do zadowolenia +30. Dodatkowo bogin przewrócił się na skórce banana i jak upadł został pokryty plackami z marmoladą. Jego twarz pokryła się pryszczami i nie mógł się wydostać z plackowej pułapki. Turek jak to ujrzał ryknął głośnym śmiechem i próbował jakoś wrócić na swoje miejsce. Widok taki chyba nie tylko jemu poprawi humor (ma taką nadzieję) plus wiadomo... Zawsze stoi po stronie Majida i miał nadzieje, że to widzi i jak on teraz ryczy ze śmiechu.

Obudziła się, czy raczej powróciła do świata żywych, Wiele ją chyba ominęło, ale nie miała jakoś ochoty dowiadywać się, co dokładnie. Na razie postanowiła leżeć i zorientować się w najbliższej sytuacji. Wymacała pod palcami swoją różdżkę i to, że była czymś przykryta, co potem było czyjąś szatą. A nawet dwiema szatami. No pięknie, trzeba będzie znaleźć właścicieli.

Nawet nie przypuszczał, że brat próbował go uciszyć. W zasadzie siedział sobie w ławce, udawał, że nie widzi Kirklanda i zerkał mało dyskretnie, czy Rin się nie obudziła. Nawet nie podejrzewał, że mogłaby chcieć zrobić coś niedobrego z jego szatą, no bo przecież laska raczej powinna dziękować na kolanach za otrzymaną łaskę.
...Poza tym to jedyna szata z podbiciem żółtego koloru. Jedyna w tej klasie. Taki luksus.
Widząc przemienionego bogina Sadika - Timo nie mógł powstrzymać się przed spojrzeniem na Kirklanda z naprawdę obrzydliwym uśmiechem i bezgłośnego wymówienia samymi tylko ustami "do twarzy ci".

Lukas też spojrzał na Kirklanda i posłał mu bardzo subtelny ale ociekający jadem uśmieszek. Czasem po prostu trzeba. To był bardzo miły akcent te stresującej lekcji.
Timo nie próbował go koniecznie wnerwić, wiec próby nie ponowił, ale gdyby ten smark spróbował... Było sporo przykrych zaklęć, któreś powinno zadziałać.
Szat z niebieskim podszyciem było sporo w najbliższej okolicy, ale tylko Timo i Lukas siedzieli teraz w sali świecąc mundurkami. Tak więc znalezienie właścicieli nie powinno sprawić Rin zbyt wiele problemów. Co prawda Lukas się tak namiętnie nie odwracał zobaczyć co z poległymi w walce, ale siedział z samego tyłu, a więc praktycznie pod ręką.

Powiódł wzrokiem za Tiago.
- Boisz się wilków? - zagadał, gdy ten usiadł już w ławce. - Nie, żebym coś do tego miał. To akurat uzasadniony lęk. Żaden wstyd. - dodał zakłopotany.
Zdecydowanie, lęk przed wilkami miał więcej sensu niż lęk przed ładną pogodą.

Prof. Duncan

- Nieve, wykończ go! - Profesor zawołał do dziewczyny i sam podniósł się, by skierować ku powalonym Evanowi i Rinyalushin. Nie patrzył już na boginy reszty.
Nie miał zbyt ciekawej miny. Spodziewał się po szóstorocznych więcej, a co najważniejsze - od prefektów wymagał jeszcze więcej. A teraz dwoje z nich leżało przed nim i umierało ze strachu przed swoimi największymi strachami.
Co właściwie miało sens.
- Tej, córcia, żyjesz? - Zagadnął Rin. - A ten drugi? Trzeba was do Skrzydła Szpitalnego, co? Chociaż na chwilę.


Białoruś wpisała nieobecność, więc lekcja powoli będzie się kończyć po pokonaniu (bądź nie) bogina przez Filipiny i po ogarnięciu prefektów-łajz. c:

Tiago wrócił do ławki nieco bardziej roztrzęsiony, niż sądził, że będzie. Choć wiedział, że nie było tu żadnego wielkiego wilka, a bogin nie mógł zrobić mu większej krzywdy, spocił się odrobinę.
Otarł czoło i popatrzył za profesorem, który szedł ku poległym.
- Widziałeś, jakie miał pazury? - Tiago niezbyt, bo skupiał się raczej na całości stworzenia. Ale mógł wiedzieć, że szpony wilka były większe od jego zębów. Szpony były bardziej przerażające. - Ale już go nie ma, nie? Nigdy go nie było. To tylko bogin. Twojego... słońca też nie było.
Najpewniej chciał pocieszyć Majida, choć nie wyszło mu to zbyt elegancko.
- Grunt, że nie owca. Hej, Martijn! Beee!

Było mu ciężko i ospale, ale na skraju świadomości wydawało się, że z oddali dochodzi do niego czyjś głos.

[Rzut na pobudke]

The member 'Walia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Może to na wieść o Skrzydle Szpitalnym, w którym nie lądował szczególnie często poza sezonem quiddicha, a może to pamięć o zdarzeniu sprzed kilku minut. Tak czy inaczej, impuls gwałtownie zerwał go do siadu. Aż zawirowało mu przed oczami. Pewnie nadal był blady jak sama śmierć. Czuł się w każdym razie strasznie. Nawet żołądek trawiły nieprzyjemne sensacje.

Wygląda na to, że wszystko się zaczęło powoli układać. A w każdym razie nikt więcej już nie mdlał. A ci którzy tak ładnie odlecieli, właśnie się wybudzili. Czyli można spokojnie wracać do ławki i przeżyć koniec lekcji. Martijn dopiero teraz ruszył się spod ściany i czym prędzej skierował się na swoje miejsce.
Tiago i jego durne zachowanie elegancko zignorował. Nie da po sobie poznać, że go to coś rusza, szybciej się głupek znudzi! Ech, ten cały pomysł z boginem był wyjątkowo głupi, profesor Duncan mógł wysilić się bardziej i wymyślić coś przyjemniejszego. Van den Berg skrzywił się, siadając na swoim miejscu. Przymknął oczy, starając się wyłączyć na moment i zebrać siły po tym wszystkim. I przede wszystkim, nie widzieć ani nie słyszeć tych wszystkich głupot.
- Trzeba było poprosić, nie wiem, o jakiś indywidualny tok nauczania. W takich warunkach nic nie da się zrobić, z kim ja muszę się uczyć... - wymamrotał do siebie cichutko.

Spróbowała się jakoś zebrać w sobie, bo słabo by wypadło, gdyby teraz miała jeszcze zemdleć.

[Rzut na powrót do żywych]

The member 'Nauru' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Prof. Duncan

- Tej, synek!
Profesor złapał Evana za ręce, jakby bał się, że Krukon nie tylko zaraz wstanie, ale możliwe, że wstanie i ucieknie.
- Leż jeszcze, cholera, odpocznij sobie, nie? Nie puszczę was z klasy, póki nie wrócicie do siebie. Toż dyrektorka by mnie chyba zabiła. - Przyłożył dłoń do czoła Rin, ale najwyraźniej uznał, że jest w porządku, bo zaraz zabrał rękę.
- Macie dzisiaj jeszcze jaką lekcję? Chyba nie, późno już trochę. - Wstał i zwrócił się do klasy:
- Macie mi na następne zajęcia napisać stopę wypracowania o zjawach żerujących na strachu, ale innych, niż boginy. Jak ktoś napisze więcej, to nie szkodzi, ale lepiej nie. - Bo jemu samemu nie chciało się czytać. - Da Costa, weź kolegę i zaprowadźcie ich do Skrzydła Szpitalnego, czy gdzie tam chcą. Lekcja skończona, jak tylko Nieve poradzi sobie z boginem.

Jakby była Finem, to by zaklęła po fińsku. Ale nie była. Zaraz też jednak przemianowała się do siadu, zerkając niepewnie na profesora Duncana. Jeśli wyląduje w Skrzydle Szpitalnym, to będzie chyba musiała wymknąć się w nocy. Żołądek jednak zaprotestował, dlatego wróciła znów do pozycji leżącej.
Skinęła głową, na znak, że rozumie odnośnie wypracowania i powoli podniosła się, trzymając w ręku szaty. Później odda je ich właścicielom, póki co jednak trzymała się ściany.

- ... - przyłożył dłoń do klatki piersiowej. Serce waliło mu jak młotem. Był też cały mokry na plecach, karku i czole. Obrzydliwe uczucie. Minęły całe wieki odkąd spocił się w podobny sposób, to jest - ze strachu. Potwornie żałosne. Pal licho bycie prefektem. To coś, czego męska duma nie potrafiła tak po prostu przełknąć i przetrawić.
Podniósł poddenerwowane i nieziemsko zażenowane spojrzenie na profesora. Wstyd. Wstyd. Wstyd! Kompletny wstyd!
- N... Najmocniej przepraszam za ten godny pożałowania występ - odezwał się wreszcie, odrobine zachrypniętym głosem. Obok siebie dostrzegł również Rin. Wyglądała pewnie tak samo blado co i on. Czyżby ona również nie dała rady? Zaniepokoił się jej stanem, ale ciągle jeszcze był zbyt rozkojarzony, żeby coś w tej kwestii zrobić.
- Wszystko w porządku, panie profesorze. Nie mamy więcej lekcji... - spróbował się niemrawo uśmiechnąć i podobnie jak Rin, zaczął ostrożnie zbierać się z podłogi. Chciał się stąd jak najszybcej zmyć.

Arthur miał kamienną twarz. Siedział sztywny i wyprostowany. Zignorował z dumną wyższością wzrok Lukasa. Timo zaszczycił tylko pogardą. Mimo to jego knykcie pobielały od zaciskania się na krawędzi stołu, a spojrzenie wbiło się w Adnana. Nie pamiętał go, nawet nie kojarzył. Najwyraźniej jednak ten nienawidził go dla zasady. Proszę bardzo. Nie zamierzał się tym przejmować. Zbytnio. Po prostu wystarał się o moment, kiedy profesor zajmował się omdlałymi i pokazał mu międzynarodowy gest pokoju. A potem jak gdyby nigdy nic zajął się swoimi rzeczami, mieląc w myślach przekleństwa pod adresem tego tureckiego kretyna.
Dorwie go w swoim czasie. Nie musi na lekcji, ale są korytarze, są wypady do Hogsmeade. Jest naprawdę wiele okazji i nie trzeba robić z tego pokazu przy wszystkich.
Ale Sadik może być pewien, że Anglik jest bardzo pamiętliwy i nie puści mu tego płazem.

- Ja ich mogę odprowadzić. - Zaofiarował się nagle Lukas. Nie chciał się narzucać, ale chętnie by pomógł. Nie żeby lubił nadmiarowe bieganie w tę i na zad, ale miał chytry plan wypuszczenia biedaków zanim dotrą do sir Alexandre. Jak dobrze pójdzie to wypracowanie będzie miał z głowy wcale szybko. W końcu koleżeńskość i coś tam jeszcze takiego przydawały się w życiu.
A może po prostu współczuł im losu, bo też zdarzyło mu się złapać kilka kontuzji na treningach. Na szczęście tylko kilka, ale dalej uważał, że to o te kilka za dużo.