II piętro - klasa Obrony przed Czarną Magią

Prof. Duncan

Pan Duncan parsknął śmiechem, ale był to śmiech widocznie wymuszony. Wycelował palcem w Virgila.
- Nie chcielibyście, żeby tu była moja teściowa! Ale gdybym miał taką skrzynię, zamykałbym w niej dusze tych, których trzymają się głupie żarty. Będziesz pierwszy, co, Cotofana?  
Już nie brzmiał na rozbawionego. Przekartkował znów podręcznik, który trzymał w rękach. Zagiął róg jednej ze stron i zmarszczył czoło.  
- Tylko jeden z was zgadł? To - Tu wskazał na skrzynię. - Jest skrzynia. Bądź z siebie dumny, Khan. A w skrzyni siedzi bogin, jak domyśliła się panienka Rosario. Mam nadzieję, że nie ma panienka dzisiaj tych różowych majtek, z którymi ostatnio szalała w Wielkiej Sali, bo szkoda byłoby je osikać ze strachu, nie? - Zadrwił i tym razem roześmiał się całkowicie szczerze, ubawiony własnym żartem.
- Kto wie, jak pokonać bogina? Może ty, Cotofana? Wystąp. - Wskazał Vrgilowi miejsce na środku sali. - Mieliście boginy teoretycznie na trzecim roku, ale nie mierzyliście się z żadnym, o ile dobrze pamiętam? Ale jeden zalągł się przez wakacje w skrzyni profesora Zapatero, więc pobawimy się, zanim go wykurzy. O ile ten stary pierdziel potrafi coś prócz picia herbatki i gapienia się w fusy.

Może niepotrzebnie zwrócił na siebie uwagę profesora. No ale nie mógł się powstrzymać przed komentarzem. Teraz zaś mógł albo się zamknąć, albo ciągnąć tę dyskusję. Ta pierwsza opcja w jego przypadku była zdecydowanie lepszym wyjściem, nie wiadomo więc, dlaczego z niej nie skorzystał.
- Sam pan przyznał, że nie chcielibyśmy, żeby tu była, więc chyba aż tak źle nie trafiłem. A, ponoć rudzi nie mają duszy, panie profesorze. Byłby problem z zamknięciem jej w skrzyni. - może pan Duncan nie odbierze tego jako złośliwość, w końcu taki Virgil chcąc nie chcąc też się do rudych zaliczał.
Zerknął na Nieve, która trafiła z odpowiedzią. A potem nauczyciel skierował do niego kolejne pytanie, więc trafnie zresztą stwierdził, że powinien wytężyć pamięć. Na środek sali jakoś niespecjalnie mu się spieszyło.
- Eee... boginy zabija tak naprawdę śmiech. - zaczął niepewnie, zerkając w międzyczasie po kolegach w nadziei, że któryś może okaże trochę serca i rzuci mu ukradkiem jakąś podpowiedź. Widząc jednak, że nikt nie był skory do współpracy, niechętnie kontynuował dalej:
- I ten, było takie jedno zaklęcie, co zamieniało bogina w coś śmiesznego... - zmrużył nieco oczy, próbując sobie przypomnieć, jakże to zaklęcie brzmiało. Pamięć wybrała sobie idealny moment do gubienia istotnych informacji.

Zmrużyła tylko oczy i skinęła głową Virgilowi. Sama nie miała pewności, czy ten się nabija, ale było pewne, iż dziś Coțofană będzie mógł znaleźć morze ulotek na swoim łóżku w dormitorium. No bo przecież czego się nie robi dla swojego kolegi z domu.
Skinęła głową Lukasowi i zerknęła zaraz na Evana, który pojawił się po jej drugiej stronie.
-Dwa słowa, które powinny Ci wszystko wytłumaczyć to "prefekt naczelna" - mruknęła cicho, rozglądając się jeszcze po przychodzących.
Dalsza jednak rozmowa została przerwana przez wejście profesora Duncana, a raczej przez przylot skrzyni i wejście profesora. Słuchała uważnie pomysłów, jednak ona miała pustkę w głowie, patrzyła więc tylko na skrzynię z niejakim zainteresowaniem, zachowując jednak kamienną twarz usłyszawszy komentarz Virgila. Kiedy nauczyciel poprosił go na środek sali, Rin pochyliła się nieco do przodu, coby uważniej widzieć przebieg "walki" czy tego, co miało się stać.

Lukas przysypiał. Podparł ręką opadającą głową i to było wszystko na co było go w tej chwili stać. Nie udzielał się w dyskusji, a fakt, że Virgil zaraz będzie się mierzyć z boginem docierał do niego jak przez mgłę. Tylko cudem jeszcze nie zamknął oczu i nie zasnął, mimo że wizgi ze skrzyni były mało przyjemne. Nie wiedzieć czemu jego mocno niedomagający z przemęczenia umysł próbował zakwalifikować je jako przeciąg.

Timo już Evanowi nie powiedział, bo nie miał zamiaru krzyczeć przez klasę, gdy powszechne rozluźnienie ustapilo i nauczyciel znów przejął pałeczkę. Fairbairn uważał jednak, ze jego wątpliwości nie są nieuzasadnione, albowiem przecież ON takiego czaru mię znał, a wiadomo, ze kto jak kto, ale właśnie on mógł stanowić jakąś miarę.
Rzucił Virgilowi spojrzenie, a że pamiętał zaklęcie, o którym mowa, spróbował szepnąć do kolegi, który przecież znajdował się obok. Zerknal więc gdzieś w bok, udał, ze wygląda przez okno i mruknął konspiracyjnie:
- To absurdalne.
Potem podrapal się po nosie, popatrzył przypadkiem wprost na Lukasa. Czy on spał na tej cholernej ławie? Timo miał ochotę go trzepnąć.

Coś do niego dotarło, że bogin. Tak, chyba tak. Dotarło też do niego coś dużo ważniejszego - nauczyciel będzie męczyć Virgila. A to oznacza, że nie trzeba się martwić i można sobie pozwolić na krótką drzemkę, zamiast na siłę się mobilizować do pracy. Oparł się więc o ławkę i niemal na niej leżąc, ułożył głowę na dłoniach i zamknął oczy.
W razie czego, jakby na przykład rudy skończył swój pokaz, to przecież wszystko usłyszy i zdąży otworzyć oczy i wyprostować się. No i co by się nie działo, wystarczy powiedzieć, ze Coțofană jest w totalnym błędzie. Zawsze tak jest.
Jednak bycie na zajęciach razem z rudym ma całkiem sporo plusów! No, dobrze. Tylko jeden plus, ale bardzo znaczący - Virgil ściąga na siebie uwagę, więc nawet jeśli coś się stanie, to i tak tylko Coțofană oberwie. Zawsze można mieć spokój i bezpiecznie zajmować się leniuchowaniem, albo wszelką działalnością niezwiązaną z dobrem szkoły.

- Żadne z nas nie ma teraz pod nią lekko - przyznał równie cicho i na tym skończyła się ich krótka wymiana zdań. Przynajmniej tymczasowo.
Ciekaw był, ile żyć pozostało jeszcze Virgilowi, nim Duncan straci cierpliwości i zrobi z nim szybkie "game over". Cóż, najważniejsze, że w najgorszym razie to nie Krukoni stracą punkty za bezczelność kolegi, zatem nie było się czym nadmiernie przejmować. Gorzej, jeśli wszyscy dostaną dodatkowe referaty za nieuwagę, a patrząc dyskretnie po pozostałych, niektórym dzisiejsze zajęcia najwyraźniej nie za bardzo przypadły do gustu. Naliczył już dwie osoby, które całkiem wyraźnie przymierzały się do ucięcia sobie drzemki. Nie żeby sam czasami sobie na nie nie pozwalał, ale właśnie ze względu na aktywność pozostałych, tym razem wolał zachować rozwagę.
- Pamiętasz może inkantacje...? - szepnął znowu cichaczem w stronę Rin. - Zaklęcia Patronusa? - kiedy się kuło jedynie teorię, a brakowało w zaklęciach praktyki, to naturalne, że się o nich zapominało. Nigdy też nie miał osobiście do czynienia z boginem, rzecz jasna poza książkami.

Na jedną, krótką chwilę poczuła się dumna z siebie. Zaraz jednak dumę zastąpiło ogromne zakłopotanie w reakcji na uwagę nauczyciela, która w oczach Nieve z całą pewnością nie zabrzmiała na zabawną. Miała nadzieję, że nikt się nie śmiał, ale wolała nie sprawdzać, więc wbiła wzrok w książkę przed sobą, uparcie nie patrząc na nauczyciela. Głupie paczki! Teraz wszyscy mają powody do żartów.
Zerknęła tylko w stronę Virgila, gdzieś tam w środku w sumie mu współczując. Chyba nikt nie lubił wychodzić na środek sali wystawiając się na wzrok wszystkich osób w klasie... szczególnie, jeśli chodziło o zmierzenie się z boginem. Nie były niebezpieczne, ale z całą pewnością przerażające.

Obserwowała tę wymianę zdań i wygłupy Virgila. Tyle dobrze, że ten idiota ściągnął na siebie uwagę, przynajmniej ona będzie miała spokój. I pewnie też skorzysta na tym ta reszta uczniów, która postanowiła się na zajęciach zdrzemnąć.
Walka z boginem zupełnie się jej nie uśmiechała. Znała zaklęcie używane przeciw temu stworzeniu, wiedziała niby, co trzeba zrobić, ale próbować to wprowadzić w życie przy klasie było zdecydowanie złym pomysłem. Zresztą, po co inni mają wiedzieć, czego kto się boi? Ktoś inny mógłby potem chcieć wykorzystać takie informacje. A i znoszenie zwyczajnego nabijania się z lęków może być bardzo irytujące i uciążliwe.
Otworzyła brudnopis na jakiejś pustej stronie, żeby w razie czego móc coś zanotować. Teraz przy braku zeszytów jakiekolwiek notatki z lekcji mogą okazać się bardzo przydatne.

Prof. Duncan

- Czyli byłby żaden pożytek z takiej skrzyni, ech? - Duncan odgryzł się Virgilowi. Przestawił sobie krzesło i rozsiadł się wygodnie. Złapał różdżkę i poskrobał się nią po skroni. - Tak, tak! Coś śmiesznego. Gdyby bogin przybrał postać, na ten przykład, pańskiej matki, panie Cotofana, musiałby ją pan wyobrazić sobie w zabawnej sytuacji, stroju czy postaci i prawie że dosłownie - zabić śmiechem. A zaklęcie jest takie jak pan, nie? Riddikulus.*
Machnął różdżką, by pokazać uczniom, w jaki sposób należy rzucać to zaklęcie. Kolejnym ruchem otworzył skrzynię.
- Zaczynamy! Kolejny Timo Fairbairn!
Kłąb pary, który wydobył się ze skrzyni, przyjął postać ciotki Alexandry.

*ridiculous, czaicie, nie? D:


Walka z boginem wygląda w następujący sposób:
1. post - krótki opis tego, co widzicie wg swojej wizji i w co chcecie, by się zamieniło + rzut kostką na zaklęcie (sukces 6-10)
2. jeśli rzut się powiódł, wycofujecie się i robicie miejsce kolejne osobie. Jeśli nie, rzucacie ponownie (sukces 6-10)
3. Analogicznie do 2, ale jeśli rzut tym razem również się nie powiedzie, mdlejecie ze strachu, przegrywacie walkę.

Pozostałe osoby mogą w międzyczasie komentować boginy kolegów i koleżanek c:

Zauważyła przysypiającego Lukasa. Może i nie był z jej domu, ale nie miała zamiaru pozwolić "koledze" przysnąć, sprzedała mu więc niezbyt subtelnego, ale rozbudzającego kopniaka w kostkę. Ot tak, na dobry początek lekcji.
-Ej, Lukas-szepnęła na tyle cicho, by tylko najbliższe grono ją usłyszało-Zaraz będziesz mógł powyśmiewać się z Timo-mruknęła. Wiedziała, czego ona się boi. Ale to przynajmniej było coś wielkiego i groźnego, a przede wszystkim nie śmiesznego. Ciekawe, jak będzie z Timo. Na razie patrzyła na jakąś kobietę, najwidoczniej związaną z Viriglem.
-Na patronusa? Pamiętam, czemu teraz pytasz? - uniosła lekko brwi, patrząc na Evana.

- Zapewne żaden. - przytaknął Rumun odnośnie skrzyni. W końcu powinno się przyznać nauczycielowi rację. Stanął na środku sali, niepewnie zerkając na skrzynię. Miał nadzieję, że aż tak źle nie będzie. Wypadałoby jednak jakoś sobie z paskudą poradzić, a nie pierzchnąć, gdy tylko zmieni się w coś przerażającego. Nie wiadomo tylko, czy Virgil zdoła powstrzymać instynkt samozachowawczy przed działaniem.
Cóż, zaraz miał się przekonać, czy mu się uda.
Bogin wydostał się ze skrzyni i przybrał postać kobiety. Wysokiej, podstarzałej, z wąsem, ubranej całkiem elegancko, o surowej minie. Ciotka Alexandra, zmora rodziny  Coțofană. A przynajmniej jej ostatniego pokolenia. Virgil wytrzeszczył na nią oczy i odruchowo skulił się, gdy podniosła rękę. Przez chwilę naprawdę ciężko było mu przypomnieć sobie, że nie jest to prawdziwa ciotka, tylko jej imitacja, tak przekonująco wyglądała i się poruszała. A teraz jeszcze zamierzała otworzyć usta i, sądząc po minie, zacząć jedną z tych straszliwych tyrad...
Szczęście, że pan Duncan pokazał, jak powinno się machnąć różdżką przy wypowiadaniu zaklęcia, bo Virgil w tym momencie sam z siebie by tej informacji sobie nie przypomniał.
- R-riddikulus. - spróbował rzucić zaklęcie, wyobrażając sobie przy tym, że wąs ciotki urośnie do tego stopnia, że nie będzie w stanie nic powiedzieć, a może by i się o tego wąsa potknęła, czemu nie.

The member 'Rumunia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Timo udawał, że się nie boi.
Bał się.
Cała klasa będzie zaraz świadkiem jego najbardziej skrywanego lęku. Gorzej być nie może. Młody Fairbairn nie mógł się skupić na tym, co się dzieje wokół - zbytnio się stresował. Wolałby stanąć przed oszalałym, obrażonym hipogryfem niż zostać tak publicznie upokorzonym.
Zdecydował się jednak przyjąć to na klatę, bo przecież m-mama by tego od niego oczekiwała.
Powtarzał w myślach zaklęcie, udawał, że patrzy na pojedynek Virgila i powolutku sobie bladł.

Nie wyszło. Ciotka zaś oburzyła się, że smarkacz macha w jej stronę różdżką i sięgnęła po swoją. Virgil, będąc na skraju paniki, ponownie rzucił zaklęcie.

The member 'Rumunia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Szczęśliwie ciotka nie zdążyła rzucić żadnego zaklęcia. Wąs ją uprzedził, zablokował jej usta, a potem urósł aż do ziemi, plącząc się wokół nóg kobiety. Nic dziwnego, że babsko przy kolejnym kroku straciło równowagę i pięknie wywinęła orła. Virgil odetchnął z ulgą i czym prędzej się wycofał do swojej ławki, szczerząc się przy tym jak głupi.

Tiago parsknął śmiechem widząc bogina Virgila. Nie wydawało mu się, by ta elegancka kobieta była w jakikolwiek sposób straszna. Będzie musiał później dopytać, o co chodzi, a może nawet trochę pośmiać się z kolegi.
Nie był pewien, co on sam przed sobą zobaczy. W końcu uważał się za nieustraszonego! Nie było czegoś, czego Tiago mógłby się bać.
Parsknął śmiechem razem z paroma innymi osobami, gdy ciotka zakrztusiła się własnym wąsem, a potem przewróciła.
Teraz czas na Timo! Ciekawe, co teraz zobaczą.

Kopnięty Lukas syknął, ale rozbudził się dość, by zrozumieć, że dzieje się coś ważnego skoro jakaś brzydka kobieta wychodzi ze skrzyni.
- Co? Timo też się będzie tłukł z tą bab... boginem? - odszepnął do Rin. Gdzieś w drzemce część lekcji wyłapywał. Cóż, okazja do ponabijania się przyrodniego brata, zawsze spoko. No i chętnie się dowie, czego ten śmierdziel się boi. Był ciekaw.
Przetarł twarz i dyskretnie ziewnął. Przeciągnąłby się, to zawsze było miłe w ciężkie poranki, ale jakoś nie wypadało na lekcji.
- To może być całkiem zabawne znając tego bezmózga - Ciepło skomentował srogo wystraszoną minę Timo.

Wstał. Nie było mu do śmiechu. Nic a nic. Przeszedł na miękkich nogach, czując, że zaraz zaczną piec go policzki. Ogromnie się wstydził, a jego pewność siebie uciekła i skamlała gdzieś pod bijącą wierzbą.
Z rozpędu nieomal nie zabrał różdżki, ale w porę się po nią wrócił. Stanął tam, gdzie stało zomo niedawno Virgil.
Bogin się zmienił.
Stanęła przed wami niezbyt wysoka, niezbyt urodziwa i w ogóle mocno "niezbyt" Finka. Okrągła na twarzy kobieta o surowym, chmurnym spojrzeniu i wąskich ustach. Ubrana była na sposób sugerujący, iż w głębokim poważaniu ma to, co ludzie powiedzą, bo ona może się ubrać we wszystko, a oni nie. Strój był praktyczny, mało kobiecy. Ponadto pani Fairbairn nie była nawet w zasadzie umalowana.
"Matka" popatrzyła na Timo.
Timo popatrzył na "mamusię".
- Timo... - zaczęła cicho. Pewno po raz pierwszy słyszeliście to imię wymówione w taki sposób i z takim akcentem, cóż, był nienaganny, z pewnego punktu widzenia.
Chłopak zamarł, przez chwilę niezdolny do większego działania, złapał mocniej różdżkę.
- Czy możesz mi, łaskawie wytłumaczyć... DLACZEGO ŁOŻYMY NA TWOJE UTRZYMANIE, SKORO, MATOLE, NIE UMIESZ NAWET DOSTAĆ Z RUN CHOLERNEGO P? CZY TY ZDAJESZ SOBIE SPRAWĘ, JAK SIĘ NA TOBIE ZAWIODŁAM?! JAK TAKI - w tym momencie kobieta przeszła na fiński, ale po minie Timo mogliście się domyśleć, że raczej nie nazwała go "cukiereczkiem".
- Riddikulus! - machnął różdżką.

The member 'Finlandia' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Bogin nie miał jak się dalej produkować, bo nagle, zamiast zwykłego potoku pretensji - z jego gardła dobyły się słowa jakiegoś starego, wesołego szlagieru o wampirze, który pogubił swoje zęby na rewirze. Timo parsknął śmiechem, chociaż nadal był mocno blady. Wycofał się, teraz trochę wolniej, szczerząc się, jak zwycięzca.

Lukas patrzył na bogina w postaci tej krowy i nie wiedział czy się śmiać czy jednak braciszkowi współczuć.
- Bogowie, co za frajer... - wyszeptał bardziej do siebie, niż do Rin. Bardzo się cieszył, że w pewnym momencie przestał rozumieć co to babsko z siebie wyrzuca. To nie mogło być miłe. I dla czegoś takiego ojciec zostawił jego i matkę?
Nie, bogin nie rozbawił go ani trochę. Skrzywił się, bo odraza to jedyne co się w nim w tej chwili obudziło.

Prof. Duncan

Pan profesor ubawił się widząc wasze boginy.
- Takie piękne panie! Timo, podpowiem profesor Hodges, żeby przycisnęła cię z run. A teraz, teraz po kolei Majid, Martijn i Evan! Szybko, szybko!

- T-tak jest!
Wydawał się trochę pogubiony, ale czym prędzej wstał z ławki i stanął na przeciw bogina, który w tym momencie zaczął przybierać zupełnie nową formę. Świecił jasno, można było odnieść wrażenie, że wszyscy znaleźli się właśnie poza budynkiem, przy wyjątkowo dobrej pogodzie. Dwa metry nad podłogą unosiły się rzadkie chmury.
Majid spiął się nieco. Zacisnął mocniej palce na różdżce.
- Riddikulus!