III piętro - klasa zaklęć

Tiago wciąż nie był szczęśliwy, a na Evana miał ochotę naszczekać.
...naszczekać? Miał na myśli: nawrzeszczeć. Nie naszczekać, nawarczeć, a potem przegryźć gardło. Tylko nawrzeszczeć.
Ale na lekcji nie wypadało wrzeszczeć, poza tym - nie przekrzyczałby eksplozji. O tyle dobrze, że cała uwaga odsunęła się od niego i Martijna.
- To nie ja! - Burknął do Evana.

Z zamyślenia wyrwał ją lekki huk. Aż podskoczyła w ławce i zaraz się obejrzała do tyłu. Zobaczyła dym przy ławce Eskarne i zaraz powiał chłodny wiatr kiedy wszystkie okna się otworzyły. Opatuliła się szczelniej płaszczem. Jak widać nie tylko ona miała dzisiaj pecha do ćwiczeń, tamtej dziewczynie poszło jeszcze gorzej. Na szczęście chyba nic nikomu się nie stało. Cóż, czas na ostatnią próbę przed końcem lekcji. Ujęła różdżkę, wykonała ruch i pomyślała aquamenti

The member 'Mikronezja' has done the following action : Kostka

'Kostka' :

Zakaszlał.
Spojrzał w stronę Eskarne. O, no to się popisała. To się nazywa antytalent. Nie powiedział jednak tego na głos. Wystarczy mu już zwracania na siebie uwagi. Teraz lepiej siedzieć cicho i poczekać na koniec lekcji, nie ma co się więcej wychylać.
Poczeka, potem odzyska swoją różdżkę i czym prędzej się stąd zmyje. Coś w tym roku nie ma szczęścia do zajęć. Bywa i tak.

- Przestań ściemniać... Celowałeś w niego wystarczająco perfidnie. Tylko dlatego, że jesteśmy kumplami, nie powiedziałem niczego w tej sprawie, mimo bycia tym piekielnym prefektem - odparł Tiago półgębkiem, kiedy dym nieco się rozrzedził. Być może nie było to w porządku. Szczególnie w stosunku do van den Berga, ale Evan nie potrafił tak po prostu wydać kolegi Ślizgona jak gdyby nigdy i nic. A widział wszystko dostatecznie dobrze i z dostatecznie bliska.
- Pogadamy o tym po twoim szlabanie - klepnął go lekko w ramię, po czym zaczął zbierać swoje rzeczy.

- To był żart.
Nie rozumiał, czemu nikt nie może tego pojąć! Czemu z niewinnej psoty robić od razu taki problem? Tego rabanu możnaby uniknąć przy odrobinie dobrych chęci i poczucia humoru.
- Nie zamierzam zostawać na żaden szlaban. - Uparł się, ale wiedział, że nie ucieknie z klasy tak po prostu, bo wtedy miałby jeszcze większe kłopoty.
Wszystko wina van den Berga!

- Tego typu żarty na lekcji profesor Vollan...? Ile lat się tutaj uczysz, żeby nie wiedzieć, że to ostatnia nauczycielka u której powinno się nimi ryzykować? - pokręcił głową. Tiago nie powinien mieć według niego pretensji do nikogo innego jak samego siebie. Vollan przecież nigdy nie należała do tych spośród grona profesorskiego, którzy mieli wybitne poczucie humoru. Poza tym istniała jeszcze kwestia manii na punkcie porządku... Zatem porozlewana wszędzie woda raczej nie mogła być przez nią przesadnie akceptowalna.
- Daj spokój, Tiago. Nie chcesz mieć chyba większych kłopotów? Zachodzenie jej za skórę jeszcze bardziej niż dotychczas, nie byłoby mądre. Odbębnij to i przynajmniej postaraj się nie stawiać.

- Dobrze, pani profesor. - odpowiedziała krótko na to polecenie i, gdy tylko profesor Vollan ogłosiła koniec lekcji, wzięła się za doprowadzenie ławki do porządku. Różdżki wolała do tego celu nie używać po niedawnym wypadku, postanowiła więc pozbyć się śladów spalenizny w tradycyjny sposób. Może Vollan, zajęta zresztą Tiago i Martijnem, nie będzie miała o to pretensji. W końcu liczy się efekt końcowy i to, że ławka wróci do prawie poprzedniego stanu. Zerknęła na uczniów zbierających się do wyjścia. Miała nadzieję, że wyrobi się z tym sprzątaniem i nie spóźni się na następne zajęcia.

I nastał ten moment, kiedy część osób zaczęła się już zbierać i szykować do wyjścia. Martijn od razu wstał, jak tylko Vollan zakończyła lekcję. Zamierza odzyskać swoją różdżkę i nie zamierza z tym zwlekać! Co prawda jakoś długo do końca lekcji już nie było i nie czekał na ten moment nie wiadomo ile, ale sam fakt, że Vollan mu podprowadziła różdżkę był wystarczająco kompromitujący.
Van den Berg niemal od razu znalazł się tuż przy nauczycielce.
- Pani profesor, mogę różdżkę? - upomniał się bez zwlekania i owijania w bawełnę.
Ma nieco zmęczony głos. W sumie dlatego, że już czuje się zmęczony, samym myśleniem o tym szlabanie. Też babsko wymyśliło, jakby to była jego wina! No ale nic, przecież nie ma sensu teraz się oburzać. Trzeba będzie to jakoś przeżyć i tyle.

Evan mógł mieć rację, ale Tiago wciąż się to nie podobało. Usiadł w jednej z ławek i skrzyżował ręce na piersi. Jeśli tak bardzo im na tym zależy, poczeka i wysłucha, co do powiedzenia ma Vollan.
- A ja? - Odezwał się do profesor. - Też mam przyjść z van den Bergiem?
Sprzątanie nie było jeszcze takie złe.

Martijn bez ociągania, szybciutko chwycił swoją różdżkę. Jest, odzyskał ją!
- Tak, przepraszam - potaknął skwapliwie, żeby nie wdać się w jakąś kłótnie. - Mam dzisiaj zły dzień. Przyjdę, tak, na czas.
Skoro już musi przyjść posprzątać po pierwszakach, to faktycznie lepiej będzie pamiętać o tym, żeby stawić się punktualnie. Lepiej bardziej nie podpadać.
- Pani profesor to ma nerwy ze stali, pewnie to po pracy w Ministerstwie tak zostało? - zaryzykował, spróbował bezczelnie się podlizać. Co prawda nie liczy na to, że się wymiga od sprzątania, ale wypadałoby jakoś załagodzić całą tę sytuację. A potem czym prędzej się zmyć.

Trochę czasu jej zajęło doprowadzenie ławki do w miarę znośnego stanu, zwłaszcza, że użerała się z tą sadzą w tradycyjny sposób, bez użycia magii. Wolała po prostu drugi raz nie wyskakiwać z nieudanym zaklęciem, bo jednak niezbyt jej się uśmiechało podpaść profesor Vollan.
Gdy już ławka była czysta, Eskarne zebrała swoje rzeczy i opuściła klasę. Nie ma co siedzieć i słuchać, jak Ślizgoni dostają szlaban, to nie jej sprawa. Chociaż nie da się zaprzeczyć, że poczuła niewielką satysfakcję na myśl, że Martijnowi w końcu się oberwało za takie zachowanie.
No nic, przyspieszyła kroku i poszła do następnej klasy. Może uda jej się dzisiaj pobić rekord i nie spóźnić się na żadną lekcję?

[z/t]

- Więc skoro jest pani przyzwyczajona do stresów, to może warto oszczędzić sobie kolejnych i nas puścić? - Zagadnął, bo naprawdę nie chciał zostawać na szlabanie. Skrzywił się lekko w wyrazie niezadowolenia i poprawił na siedzeniu. Zgarnął książki na kupkę. - Odpoczęłaby pani profesor, herbatkę wypiła...
Tiago sądził, że w stosunku do kobiet ma niezłą bajerę.

Martijn zerknął na Tiago. Że niby docenić swoje towarzystwo? Docenia wystarczająco, i tak jest dużo lepiej niż jak rozpoczynali naukę! I gdyby tylko ten ciołek raczył odpuścić beczenie po paru pierwszych razach, a nie ciągnął to w nieskończoność, to ta sytuacja w ogóle nie miałaby miejsca!
- Nie to, żebyśmy pani profesor chcieli fundować kolejny stres, jesteśmy... bardzo spokojni - dodał szybko, słysząc słowa Tiago. Jeszcze tego mu brakowało, żeby sugerować babie, że na szlabanie będą dokuczliwi!
Pomysł z herbatką też jakoś mu się nie spodobał, ale to i tak było lepsze od poprzedniego zdania. W każdym razie trzeba uratować jakoś sytuację!
- W Ministerstwie to pewnie im pani profesor bardzo brakuje - dodał jeszcze. - Pani profesor powinna zaingerować i wesprzeć ich dobrą radą i doświadczeniem, zamiast... - usilnie szukał dobrego słowa. - marnować ten czas na szlabany.
Wciąż nie było to słowo, którego chciał użyć, nie zabrzmiało to tak dobrze, jak chciałby. W każdym razie, na szybko nie potrafił lepiej improwizować. Ale usilnie stara się ugłaskać Vollan.