Sala konferencyjna

Przestronna, schludna, czysta, jasna. Nic, na czym można by zawiesić wzrok na choćby chwilę. Odsłonięte okna, przez które spoglądać można na zaśnieżone, szerokie ulice, klockowate, nowoczesne budynki. Biel i więcej bieli.
Większość pomieszczenia zajmują stoły wraz z krzesłami. Wszystko to nowe, minimalistyczne i koszmarnie niewygodne. Sala ma dwa wejścia na oświetlony jarzeniówkami korytarz.

Aurelie wcale nie miała ochoty tu przybywać. Nawet troszeczkę. Było zimno, okropnie zimno. Nie rozumiała jak w ogóle można żyć w takim klimacie, dla niej to wydawało się niemożliwe. Niestety była państwem, więc musiała zjawić się na zebraniu. Nawet jeśli i tak nie miała nic do powiedzenia. Zresztą kto by słuchał dziecka? No właśnie, nikt. Nie ważne, że była starsza niż na to wyglądała. Dla większości była mimo wszystko dzieckiem.
Jak tylko dotarła do miasta starała się jak najszybciej odnaleźć budynek, w którym miała się odbyć konferencja. Nie rozglądała się na boki, nie podziwiała miejsca tak odmiennego od jej wyspy. Jedyne o czym teraz myślała to by znaleźć się jak najszybciej w ciepłym pomieszczeniu. Jej ubrania nie były zbyt odpowiednie na tutejszy klimat. Choć postarała się ubrać cieplej niż zazwyczaj to i tak było jej zimno. Rajstopy, półbuty, nieco dłuższa sukienka niż zazwyczaj i sweterek to najcieplejsze ubrania jakie udało jej się u siebie znaleźć. Widząc budynek przyspieszyła nieco i niemal wpadła do środka szybko zamykając za sobą drzwi. Drżąc z zimna skierowała się do sali konferencyjnej, która, jak się okazało, była nadal pusta. Rozejrzała się i od razu podeszła do jednego z okien. Rozkręciła grzejnik na całego i niemal dosłownie przytuliła się do niego, grzejąc zmarznięte ciało.

Szybko odnalazł się w miasteczku i nie zajęło mu dużo czasu, aby odnaleźć budynek, w którym odbywa się konferencja. Zjawił się na miejscu spotkania z zegarkiem w ręku, aby mieć pewność, że jest punktualnie. Przed wejściem nie natknął się na nikogo znajomego, więc postanowił wejść do środka. Przeszedł przestronnym korytarzem wewnątrz budynku, aż doszedł do sali konferencyjnej. Sala jak to sala, nic wyjątkowego. Za to dostrzegł znajomą osobę i była to jedyna obecna. Musiał się przyznać, że zdziwiła go obecność Mauritius. Może bardziej to, że stała w sali całkiem samotnie, a reszty osób wciąż brak.
- Khm. Dzień dobry. – powiedział grzecznie, na widok dziewczyny. Byli na razie sami, więc trudno było ukryć swoją obecność, a w tym momencie Bernhard nie czuł nawet do tego powodu. Biedna, pewnie nie przyzwyczaiła się do takiej pogody. Dla Szweda to była codzienność, ale ona trzęsła się z zimna i przytulała do grzejnika. Przypomniało mu się, że gdzieś tam po drodze widział bufet.
- Herbaty? – zapytał i przetarł oko.

Grzejnik powoli robił się coraz cieplejszy, a Aurelie nie drżała już tak mocno z zimna bo i jej robiło się cieplej. Kiedy był już dosyć gorący przykręciła go trochę żeby się przypadkiem nie oparzyć. Westchnęła lekko, teraz było idealnie. Kiedy usłyszała przywitanie obejrzała się w stronę drzwi i uśmiechnęła szeroko na widok Szwecji. Owszem, jego spojrzenie było straszne, ale dziewczynka przekonała się, że w głębi Bernhard jest dobrym człowiekiem i tym przekonaniem kierowała się. Dlatego polubiła mężczyznę i nie bała się go. Wiedziała, że nic jej nie zrobi.
- Bonjour, Bernhard. Bardzo chętnie, jeśli gdzieś tu znajdzie się czajnik i herbata - odpowiedziała mężczyźnie. Gorący napój na pewno by też ją rozgrzał i to szybciej niż tulenie do grzejnika bo od środka.
- Chyba jesteśmy trochę za wcześnie, że nikogo jeszcze nie ma - stwierdziła. Pomieszczenie świeciło pustkami i byli tutaj jedynymi, którzy już przyszli.

Norge zjawił się przed czasem, ale postanowił jego nadmiar mile zmarnować na łażenie po zaśnieżonej okolicy. Mógłby tak w nieskończoność, ale kiedyś wypadało jednak zaszczycić konferencję swoją obecnością. No i kawa. Tak więc raczył przyleźć do sali, ale dopiero gdy wyposażył się w odpowiednio wielki i gorący kubek z kawą.
- Hei - mruknął, jak zwykle rozmowny. Ale cóż. Muszą być jakieś priorytety. Na przykład śnieg i kawa, a dopiero potem pogaduszki.

Skinął głową na powitanie. Sam zbytnio zdawał sobie sprawy, że tym, co tak odstrasza ludzi jest jego wygląd. Bardziej myślał, że to jego sposób bycia jest dla nich nieprzyjemny, ale nie miał do końca pewności. Z resztą mało go zazwyczaj obchodziło co kto myśli, ale jego szefom zależało na tym jak odbierany jest wizerunek państwa, to też kładli na to wielki nacisk. Bernhard mógł jedynie słuchać wszystkiego jednym uchem, a wypuszczać drugim.
- Mijałem na korytarzu bufet.- powiedział wskazując na drzwi. Sam nie pogardziłby kawą.
Chociaż lepszy byłby jakiś grzaniec, albo inny przyprawiony napój. Cóż, nie można mieć wszystkiego, a tym bardziej w pracy.
- Nie lubię się spóźniać. – odparł spokojnie. Punktualność była jego cechą rozpoznawalną i bardzo cenił ją wśród innych. Oznaczało to jakiś szacunek dla drugiej osoby, co było dla Szweda ważne.
Obrócił się słysząc znajomy głos.
- Hej. – mruknął w stronę sąsiada. Od razu doszedł do niego zapach świeżej kawy, który jedynie podsycił pragnienie Szweda. Teraz wiedział, że bez gorącego napoju się nie obejdzie. Zerknął na Aurelie, gdyż to jej zaproponował coś do picia.

- Bufet? Nie zauważyłam, pędziłam prosto do tej sali żeby się ogrzać. To jedyne o czym byłam w stanie myśleć -zaśmiała się lekko. Gdyby zauważyła ten bufet to na pewno sama od razu by tam poszła po coś gorącego do picia. Jednak jej myśli krążyły wokół grzejnika, więc i nie zwróciła uwagi co dokładnie mija po drodze.
- Ja byłam uzależniona od samolotu, dlatego jestem tak wcześnie - odpowiedziała mężczyźnie. Słysząc czyjś głos zerknęła w jego stronę, kolejne państwo o blond włosach i jasnych oczach. Przy takich osobach Aurelie mocno się wyróżniała, była ich kompletnym przeciwieństwem.
- Dzień dobry - przywitała się z nieznajomym i z cierpiętniczą miną odsunęła się od grzejnika, podchodząc do Szweda.
- No to chodźmy w takim razie do bufetu. - powiedziała z uśmiechem.

Norweg jedynie popatrzył za wychodzącymi, po czym podszedł do okna. Sączenie kawusi przy możliwości patrzenia na padający śnieg i czuciu zimnego powiewu od właśnie rozszczelnionego okna, to dokładnie tyle ile mu było potrzeba do szczęścia. Najlepiej jakby jeszcze mógł zostać sam w pokoju przez to pół godziny, to zakręciłby kaloryfer i cieszył się zimą. Jednak brał pod uwagę, że tamta ciemnoskóra dziewczyna raczej nie przywykła do zimna, więc nie wprowadził zamiaru w życie.

Odległość jaką musiał pokonać Szwed nie była, aż tak wyczerpująca jak w przypadku Mauritius. Ona miała przeleciała kawał świata, a Bernhard zwyczajnie odwiedzał sąsiada. Skinął głową do dziewczyny i opuścił salę.
[z/t, z/k cokolwiek]

- Hello! Ale ciemno, jak diabli!
Scott żalił się już od samego wejścia, ale sala konferencyjna trochę poprawiła mu nastrój. Co prawda jarzeniówki to nie to samo, co słońce wiszące nad Highlands w letni dzień, ale mógł to na razie przeżyć!
Ciężko powiedzieć, dlaczego tu był, zważając na to, że referendum niepodległościowe nie przyniosło oczekiwanych efektów. Może chciał się co nieco nauczyć, nim będzie znów suwerennym państwem?
- Ktoś mi po tej całej konferencji będzie winien szklaneczkę whisky. Hej, Askell! - Zagadnął Norwega. Mieli wspólną przeszłość, Scott całkiem go lubił już przez te dawne kontakty. - Też się piszesz?

-Mhm, piszę, ale nie stawiam. - odpowiedział, wcale rozbawiony. Chociaż po jego twarzy to ciężko cokolwiek stwierdzić. Podszedł do śmietnika wyrzucić kubek po kawie.
- Myślałem, że gdy cię znowu zobaczę, to będziesz już niepodległy, Scott - zagadnął. Nie miał złych intencji. Przynajmniej nie teraz. Po prostu miał wrodzoną złośliwość. - Zaskoczyłeś mnie, nie powiem.
Przeniósł wzrok z rozmówcy za okno. Zorza zawsze warta była popatrzenia.

- Ja też nie! Gospodarz stawia!
Nie, żeby szczególnie zależało mu na sympatii Timo. Mógł naciągnąć go na whisky.
Słysząc słowa Askella, speszył się odrobinę. Zacisnął usta i zmarszczył brwi, spojrzał za siebie, rozważając ucieczkę, ale w końcu został. Nie było czego się wstydzić. Jego ludzie wybrali lepiej.
- A, wiesz, jak to było, ech? N-nie moglim się zdecydować, a stare to przynajmniej znamy. Jeszcze parę lat i będzie powtórka referendum.

Uśmiechnął się pod nosem. Nie miał zupełnie nic przeciwko uszczuplaniu fińskich zapasów alkoholi. No i nie wiedzieć czemu, ale wytłumaczenie Szkota, też mu brzmiało zabawnie.
- Taa, a tymczasem musisz siedzieć tutaj ze mną i z bandą spóźnialskich-... - urwał. Miał dość dobry humor by nie nazywać ogółu ludzkości, państw i innych istot humanoidalnych po imieniu - Myślisz, że ktoś jeszcze przyjdzie? - dodał, patrząc na zegarek.

- Aye, aye! A jakbym był niepodległy, to bym tu nie siedział? Jasne, że bym siedział.
Wtedy miałby taki obowiązek. I choć wydawało się, że inne nacje też były w obowiązku przybyć na tę konferencję, nie było ich zbyt wielu.
- Powinni, ech? Myśmy się pofatygowali, a reszta co? Może zamarzli po drodze? - Dla Scotta pogoda nie była aż takim problemem, ale, oczywiście, wyczuł, że robi się chłodno, a nawet zimno. Rozejrzał się, gdy zgasło światło.
- ...no, to mamy po konferencji. Ech, może chociaż ciepłą herbatę...?

W pewnym sensie całkiem zabawne było uczucie włosów jeżących się na karku. Z pewnością coś było na rzeczy.
- Myślę, że powinieneś się pospieszyć, bo czajnik też raczej nie działa. - zauważył - Ale może po Bernhardzie i tej dziewczynie został jeszcze wrzątek.
Podszedł do stołu. Obszedł go, aż do miejsca, które przeznaczone byłoby dla gospodarza, gdyby ten się jednak zjawił i rzucił okiem na leżące tam papiery.
Nuda, nuda, nuda - podsumował rozpiskę tematów do omówienia, po czym zmiął kilka kartek i wcisnął do kieszeni.
- To chodźmy po tę herbatę. - ponaglił Szkota, sam kierując się do drzwi. Przystanął w progu i popatrzył jeszcze chwilę za okno. Księżyc i śnieg nocą stanowiły przepiękne połączenie.

Włosy Scotta zjeżyły się nie tylko na karku, ale nie wnikajmy w to.
- Ej, nie powinieneś tego robić. - Upomniał Askella, gdy ten miął kartki, ale nie zrobił nic, by go powstrzymać. To nie jego sprawa. A im prędzej skończy się ta konferencja, tym szybciej wrócą do domu. O ile cokolwiek się w ogóle zacznie, bo okoliczności ku temu nie sprzyjały.
- Aye, aye! Herbata. - Kto wie, może nawet będą mieli mleko do herbaty? - ...jaka cholera? - Spostrzegł światła. - To ta wasza zorza? U mnie na północy wygląda trochę inaczej...

- Zasadniczo u nas też nie przechodzi przez ściany - stwierdził, podejrzliwie obserwując światło.
Jak zwykle, zamiast zdroworozsądkowej ostrożności, przeważyła ciekawość. Zawsze był ciekawy i zawsze był dumny, co czasem kończyło się niemal tragicznie, ale co tam... Od eksperymentowania nikt jeszcze nie umarł. Przynajmniej nikt kogo by lubił. Hehe
- Chodź - rzucił krótko, szybkim krokiem wychodząc na korytarz. Herbata herbatą, światła były dużo ciekawsze.

[z/t korytarz ]

Jak zawsze przy każdej możliwej okazji odpowiednio się spóźnił. Jednak dzisiaj do tego spóźnienia dochodziło zwykłe zmęczenie. Nigdy nie przepadał za konferencjami z dala od bezpiecznej Ameryki, gdzie przynajmniej w założeniu nikt go nie zdoła schwycić.
Uśmiechnął się szeroko, zapamiętując, że powinien pójść jeszcze do bufetu, bo jak zwykle przespał czas, który mógłby wykorzystać na zjedzenie "porządnego" w wymiarze Alfreda śniadania.
-Hello ladyes and gentelmens!- zrobił dworny ukłon przed wszystkimi. Jednak na coś się lekcje Arthura przydały, choć gdy był mniejszy ni cholery nie potrafił wykonać pokłonu, bez przechylenia się niebezpiecznie w którąś ze stron.-Co mnie ominęło?

Jakbym znów coś pomyliła, to proszę mówić...

Już miał zamiar iść za Norwegiem, ale fakt, że nie rozumiał wiele, wstrzymał go w miejscu. Scott myśli dość powoli i potrzebuje czasu, na przetrawienie niektórych spraw i sytuacji. Powiódł wzrokiem za Askellem.
- Hello, Alfie. - Przywitał Amerykę krótko i zacisnał usta w wąską linię. Rozejrzał się po sali raz jeszcze. - Co tu tak piździ, co? Ty żeś o-ogrzewanie i prąd zepsuł? Gdzie, do cholery, jest Arthur?!
Tajemniczej czerni nie dostrzegł, bo jeszcze się nie odwrócił.

Wujek Szkot w formie dobrej, a nawet bardzo dobrej. Aż można zaklaskać z podziwem. Na widok czerni poczuł natychmiastową potrzebę kontaktu z Tonym, czy aby to nie była jego sprawka. Jednak wcale na to nie wyglądało, a dziwna dziura zaczęła się niebezpiecznie rozrastać. Instynkt przetrwania walczył w nim z ciekawością. Ale może najlepiej ostrzec po prostu wujaszka? Tak, to dobry plan na początek.
-Em...wujaszku Scotte... coś się za tobą zrobiło..-wskazał palcem niepewien co powinien o tym myśleć i to co mu przychodziło wcale mu się nie podobało.-Może lepiej się wycofać?