Sala konferencyjna

- Coo?
Scott nie zaskakiwał ani intelektem, ani refleksem. Odwrócił się, gdy Al wskazał mu kierunek.
- Jaka cholera?! - Zdziwił się całkiem uprzejmie. Zaczął podejrzewać wróżki o psoty, ale tu nie było wróżek, nawet zwykle towarzysząca mu Harriet wolała zostać w domu. A może to jakieś miejscowe wróżki?
Podszedł do dziury i spróbował zbadać fakturę jej krawędzi dłonią. Może i to odwaga, a może głupota. Ale co to dla Szkota o walecznym sercu, taka zwykła dziura!
- Ale piździ... idź po kurtkę, Al, bo nerki zaziębisz.

On do tej dużej cholery nie podejdzie. Ma jeszcze resztki instynktu samozachowawczego. Wie, czego unikać przynajmniej w teorii. A jak wujaszek Scot zbada za niego o co w tej dziurze chodzi to jeszcze lepiej. Nie będzie się trzeba wysilać.
-Po co? Ja nie bywam chory!-odparł dumnie zadzierając głowę i z uśmiechem przymykając oczy. Niestety nikt go nie pochwalił więc otworzył jedno i rozejrzał się. No nie zbyt bezpiecznie.-Wujek, weź się lepiej odsuń bo ci rękę odgryzie i co będzie?

- To żebyś nie zaczął bywać.
Gdyby nie był zajęty oglądaniem pęknięcia w czasoprzestrzeni, jak to fachowo nazwał, pewnie pogroziłby Alfredowi palcem. Widząc, że jego dłoń pokrywa się szronem, cofnął ją. Nie bał się zimna, ale ukłucia chłodu nie był przyjemne.
- Ech, Alfie? Zobacz, coś się zbliża. P-pogadamy z tym, ech? Ale najpierw idź się ubrać.

Obserwował z uwagą to co się działo z dziurą. Słysząc, że coś nadlatuje, złapał za pistolet i przygotował się do strzału. Nie wiadomo co tam się może pokazać.
-Odsuń się wujek!-krzyknął niepewny o jego zdrowie i życie. Przegryzł wargę sam nie zwracając uwagi na zimno. Miał porządne wychowanie.

- Al, do cholery jasnej! Zostaw ten pistolet! - Nie było potrzeby, by używać broni palnej!
Widząc jednak ptaka i czując zimno, Scott odsunął się od dziury. Dobrze zrobił, bo ptak nie mógł sięgnąć go dziobem.
- Morrigan...? - Zastanowił się na głos, bo ta celtycka bogini czasem występowała pod postacią ptaka. Czego jednak Morrigan chciałaby od Scotta i Alfreda?
- Alfie, odsuń się, okay..?

Oczy miał jak spodki i dłoń mu zaczęła drżeć. Mimo iż miał swojego Tonego, to tego... czegoś się nie spodziewał.
-Co to jest?!-krzyknął przerażony i gotów w każdej chwili strzelić. Nie wierzył w stworzenia fantastyczne, nawet przebywanie z Anglią nie pozwalało mu dojrzeć wszystkich tych wróżków i innego magicznego cholerstwa.

- Nie drzyj się, Alfie! - Zganił bratanka i przyjrzał się ptakowi. Gdyby to była Morrigan, pewnie by ją rozpoznał.
- Ale co jest trudne? M-myśmy tu przyjechali na konferencję. - Wytłumaczył ptaszysku. - Ale jest zimno jak cholera i się nie zdziwię, jak zaraz tu wlezą białe niedźwiedzie, a n-nie wziąłem cholernej strzelby. - Zamarudził. - Alfred, gdzie masz tę chędożoną kurtkę?! Co ja ci mówiłem!?

-Została w szatni! nie pobiegnę teraz przez cały budynek by założyć kurtkę wujku!-krzyknął serio zły, dalej celując do ptaka. Jak dla niego bydle miało bardzo, bardzo zue zamiary.-Wujek, ono nas pożre jak wylezie. Uciekajmy stąd!-ponaglił się cofając w stronę drzwi kilka kroków.

- Jakie umieranie...? Alfred, przestań się drzeć! Chodź mi tutaj!
Zdenerwował się. Nie uważał, co prawda, że krzyk nie załatwia wszystkiego, ale teraz był zainteresowany ptakiem. Był na swój sposób magiczny i Scott przyznał przed sobą, że chciałby takiego dosiadać podczas bitwy. Po bitwie wszystkie kobiety chciałyby spędzić noc z właścicielem takiego wierzchowca!
- My żeśmy nie umarli i nigdzie się nie wybieramy. Tylko nam zimno. I nie chcę spotykać łabędzia.

-OMG! To ptaszysko pożre nasze dusze!-przerażony schował się za wujkiem uciekając od dzioba tego czegoś.-Ja ci mówię wujek, że to diabeł, ale ty mi i tak nie uwierzysz.-prawie płacze.-I łabędzie to zuo. Jak syczą to tak naprawdę chcą pożreć twoją duszę nie odstraszać.-odsuw od dziwnego ptaka. On by bydle zastrzelił, ale coś mu mówi, że lepiej tego nie robić.

Scott jest rudy, a więc ptaszysko nie pożre jego duszy. Bo jej nie ma.
- Diabłów nie ma, Al! Poza tym toto nie jest rogate. Jak masz iść, to i-idź.
Scottie był zaintrygowany. Ptak pojawił się nagle i podejrzanie, Al panikował, więc mogło być naprawdę źle, a Scott głowił się, po jaką cholerę stworzenie pojawiło się właśnie przed nimi.
- Nie jesteśmy w żadnym paśmie, j-jesteśmy na cholernej północy. Chyba żeś zabłądził. Martwi to nie w tę stronę.

Gorliwie pokiwał głową wspierając swego wuja.
-Właśnie! Masz złe mapy. My jesteśmy, żywi, szczęśliwi i wgl. radośni.-nawet się wyszczerzył.-A teraz idź pan, bo przerażasz. Albo najlepiej weź zjedź kogoś innego dobra?

- Nie wyfrunalem poza pasmo, wiec to znaczy, ze w nim jestescie. Tak, to przykre, mozemy o tym porozmawiac w drodze. Opowiecie mi o zonach i kochankach. A teraz jeden w szpony, drugi w dziob i lecimy. Poderwal sie, lopocac skrzydlami, wziosl sie pod sufit i skierowal w strone obu nieszczesnikow, w tym jednego rudego.

Gdyby miał claymore, szablę albo chociaż nóż, czułby się pewnie. Miał jednak tylko niewygodny garnitur i bratanka za plecami.
- W nogi, Al! - poinstruował Amerykę. - Ja się nim zajmę!
Nie wiedział jeszcze w jaki sposób. Miał spory problem.

-Nie zostawię wujka! Z nas dwóch tylko ja mam broń.- złapał go i pociągnął w stronę drzwi. Fakt, że Szkot był uparty jak koza, a jankes posiadał siłę zdolną przeciągnąć samochód to mimo wszystko jednak zwycięstwo leży po stronie Alfreda. Strzelił na ślepo do zwierzęcia, mając nadzieje, że to go spowolni.

Dał się pociągnąć, bo choć udawał przed sobą i każdym, że nie boi się ptaka - tak naprawdę się bał.
- Alfie...! CELNIEJ STRZELAJ! - Zachęcił Amerykę, oglądając się na ptaszysko i widząc, że kule niewiele mu robią. Miał chęć kopnąć zwierza w dziurę i w jakiś sposób ją zamknąć, ale nie miał pomysłu, jak to zrobić.
Wybiegli z sali.

[zt]

Przerażony wybiegł tuż za nim, nawet nie patrząc jak trafił. I serio on się stara strzelać jak najcelniej... po prostu mu nie wyszło. No komu by wyszło gdy wielkie bydle chce cie gdzieś zabrać. A pan policjant mówił, że nie wolno chodzić z dziwnymi ludźmi do piwnic by oglądać puszyste koteczki, to tym bardziej nie powinno się latać z dziwnymi ptakami.
Pognał za wujaszkiem i wypadli z sali. W panice zatarasował wyjście.
[z/t]