Płaszczyzna trzeciego snu

Scott nie panikował, za to coraz bardziej wzbierała w nim złość. Klął szpetnie i w kierunku ryby, zastanawiał się, jak uda mu się przeżyć, gdy łódka pójdzie na dno, czy w ogóle ma szanse...
Skoro nie miał szans, musiał ratować siostrę.
- Płyń do brzegu, Aofie! - Nakazał, póki łódka jeszcze się nie zanurzała tak, by grozić podtopieniem ich oboje. Poza tym, Scottie znał prawa fizyki i ograniczenie balastu w łódce sprawi, że ta dłużej utrzyma się na wodzie.
Chwycił harpun - ten przywiązany - wybił się i skoczył na rybę, a może prosto w ciemną toń jeziora?

Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, brat już skoczył.
-SCOTT!- Krzyknęła. Znała prawa fizyki. Mimo wszystko głupi brat! O tyle dobrze, że wskoczył na rybę, a nie obok ryby. Ale co jeśli ta bestia zanurkuje? Albo Scott ześlizgnie się z jej grzbietu i wpadnie do wody? I się utopi? Albo ryba go pożre? Wiele podobnych czarnych scenariuszy przebiegało przez myśli Toffie. W końcu jak się tu się nie martwić tak dramatycznej sytuacji?
Powinna się skupić na czym innym. Wody w łódce stale przybywało.
Jednakże zauważyła iskrę. Dziwne. Wszystkie runy były zrobione tak, by woda i wilgoć im nie przeszkadzała...
-SCOTT UWAŻAJ!

Scott uważał. Złapał się ryby dość kurczowo, mając nadzieję, że jej łuski i płetwy nie są ostre i nie poprzecinają mu skóry rąk. Jednocześnie owinął sobie linę harpuna wokół nadgarstka. Nawet jeśli ryba pójdzie na dno, Scott będzie mógł podciągnąć się na linie i wrócić do łódki, o ile ta również nie pójdzie na dno.
Gdyby został w łódce mógłby utonąć, skacząc na rybę również może utonąć. Poziom ryzyka nie zmienił się.
Z tym, że teraz było mu zimno, był mokry i gdy chciał odpowiedzieć siostrze, woda dostała mu się do ust. Parsknął wściekle i spróbował wbić harpun w rybie cielsko.

O, bratu jednak się udało. No proszę! Zauważyła, że woda przybrała szkarłatną barwę. Prawie jak pierwsza plaga egipska... Domyśliła się co się stało. To by znaczyło chyba, że brat zgarnie całą chwałę dla siebie? Jaka szkoda.
Jak to bywa Irlandka jest roztargniona. Tak. Dokładnie. Nawet jeśli w łódkce w której się znajduje wszystko wskazuje na to, że rychło zatonie. Jednak przypomniała sobie, że jednak potrzebują tej łódki i niezbyt miło by było gdyby poszła na dno. Szybko narysowała dwie runy: jedna zasklepiła dno łódki, a druga pozbawiła jej wody. Teraz tylko pozostało pomóc bratu.

- Okay...
Udało mu się. Złapał się ryby i wcale nie był zachwycony faktem, że brodzi teraz w rybiej krwi. Nie był też zadowolony, bo nie dość, że był w wodzie, to jeszcze mógł nadziać się na skały. Jeśli nie utonie, zostanie przebity.
- Aofie, weźże no tu podpłyń! - O tyle dobrze, że miał linę przyczepioną do harpuna. Zawsze to jakieś połączenie z łódką.

-'ye, sure... Od duszącej woni krwi i rybich wnętrzności zrobiło jej się słabo.
-Wszystko w porządku?- Zapytała brata, jednocześnie ciągnąc za linę, by przybliżyć się do brata i tej paskudnej ryby. Oby tylko Toffiś nie zemdlała od tego okropnego zapachu, choć niechybnie była temu bliska.
-Mam nadzieję, że nie będziemy musieli zabijać takich więcej. Choć pewnie dla brata to była rozgrzewka~

Dla Scotta zapach krwi nie był niczym nowym, choć nie mógł powiedzieć, że kojarzy się dobrze.
- Jestem cały! - Ucieszył się, choć trzymał rybiego truchła i liny trochę zbyt kurczowo. Kiedy Aofie podpłynęła, zaraz zaczął gramolić się na łódkę. Był brudny i mokry, a przy tym cuchnął. - Jakby było więcej, to bym też dał im radę. To ten, wracamy na brzeg? Może foka da nam coś w zamian za zabicie tego cholerstwa.
Gnany obietnicą nagrody, zaczął wiosłować ku brzegowi pilnując, by ryba była ciągnięta za nimi.