Płaszczyzna pierwszego snu

Syknął wściekle puszczając Holandię.
-Bierz tę cholerną broń i spieprzajmy póki jeszcze możemy...-poinformował go rozglądając sie zdziebko lękliwie.

Natychmiast odsunął się od USA, otrzepał się z niezadowoleniem. Podniósł broń, obejrzał ją. Cała. I bardzo dobrze. Może w tym całym zamieszaniu uda się podwędzić chociaż broń? W sumie by się przydała. Powiesiłby sobie w domu, nad kominkiem.
Pasowałoby.
No i w razie czego, taka porządna broń zawsze się przyda, będzie jak znalazł na czarną godzinę. Tak. Właśnie. Dom. Szklarnia. Cholera, roślinki pousychają! Jak mógł zapomnieć?
- Dobra - wycedził przez zęby, wyraźnie ożywiony. - To chodźmy ubić pierzastą pokrakę zanim zniszczy moje roślinki! I zagłodzi króliczki!
Na przód, do boju! Za zioła i za króliczki!

No, chyba w końcu ogarnęli, że stanie i gadanie nic nie da. Czas najwyższy.
- No to jazda! - Eskarne stwierdziła, że nie ma co dawać im czasu do namysłu. Jeszcze od nowa zaczną rozważać wszystkie za i przeciw i zanim znowu uda im się dogadać, zostaną spopieleni. Tak więc, ściskając w rękach siekierę, pogoniła w stronę, gdzie najprawdopodobniej siedzi to całe ptaszysko. Nie biegła jednak zbyt szybko, by pozostałe personifikacje spokojnie mogły za nią nadążyć. W sumie to raczej chodziło o to, żeby Martjin nadążył, bo Alfred, mając skrzydła, na pewno da radę ją wyprzedzić. Szczerze mówiąc to niezbyt jej się uśmiechało lecieć na pierwszy ogień, ale ktoś przecież musi.

Mimo woli zniżył lot trochę przerażony czyhającym na niego zadaniem. Przełknął ślinę, ale wiedział, że tym razem musi poczekać.
-Odwróćcie jego uwagę.-poinformował szukając spojrzeniem miejsca gdzie mógłby zrobić zasadzkę. Nie mógł podlecieć tak o do ptaka.

Holandia rozejrzał się za dogodnym miejscem, gdzie mógłby bezpiecznie stanąć i strzelać. No bo przecież to nie on ma iść jako mięso armatnie.
To rola dla Baskijki. Idealnie do niej pasuje, tak.
Hoh w końcu znalazł dogodną miejscówkę, dosyć blisko ptaszego siedliska, w zasięgu strzału ma póki co wszystkich i ma nadzieję, że nie oddalą się na tyle, żeby wyszli spoza jego zasięgu. Nie to, żeby chciał strzelać do nich. Nieee. Wcale! Tu chodzi tylko i wyłącznie o strzelanie do ptaka.
Martijn van den Berg przygotował się do strzału i czeka.

W międzyczasie pojawił się mały problem. Gdyby nie brak czasu i chęci do ułożenia wspólnego planu, pewnie by działali bardziej zorganizowanie i nie musieliby iść na żywioł. Cóż, niestety wyszło jak zwykle. Żadna nowość, w sumie Baskonia powinna się już dawno do tego przyzwyczaić. Na razie jednak nie miała co roztrząsać błędów w komunikacji, tylko powinna znaleźć jakiś sposób na ściągnięcie na siebie uwagi ptaszyska. Co zapewne łatwe nie będzie, skoro ta przerośnięta wrona zobaczyła nie tylko ją, ale też Holandię i USA. Zwłaszcza Alfreda, który miał skrzydła i z racji tego przykuwał najwięcej uwagi.
Gdy była już dość blisko lodowej konstrukcji, podniosła jakiś kamień i z całej siły rzuciła nim w stronę ptaszydła. Lipa, nie doleci. No to pozostaje zrobić z siebie idiotkę i się wydrzeć. Wrzasnęła do potwory coś po baskijsku, mając nadzieję, że ptak nie był głuchy i zwróci na nią uwagę.

Przerażony krzyknął i szarpnął się próbując uwolnić. Gdy to nic nie zdało, wyciągnął rękę w poszukiwaniu tego całego zasilacza.
-Wredna, paskudna maszkaro..-warczał macając po lodowatych piórach i krzywiąc się z zimna.

No i zaczęło się. Nie tak to sobie Hohland wyobrażał. Wziął broń, odbezpieczył, przygotował się do strzału... ale ręce mu się nieco trzęsą. Nie to, żeby tchórzył, nie! Ale co jeśli zamiast ptaka ustrzeli USA i zniszczy swój medalik? No niedobrze, niedobrze!
W lekkiej panice, strzelił w stronę ptaka i Alfreda. I ma cichutką nadzieję, że trafił w ptaka. Bo pewnym być nie może. Nie ze swoim strzałem... no, nieważne. Na pewno trafi!

No tak, to było do przewidzenia. Eskarne westchnęła ciężko i popatrzyła, jak ptaszydło dopada Alfreda. No co ona ma zrobić, nie pofrunie tam do nich, a siekierą też nie rzuci. Na krzyki też to coś głuche, więc nie ma się co produkować. Jak ją potwora zignorowała, to jej problem, nie Baskijki. I tak jakby trochę Ameryki.
Usłyszała strzał i na sekundę zerknęła w stronę Holandii, zaraz jej wzrok powrócił do szarpiących się Ameryki i ptaszydła. Trafił Martjin którego, czy nie trafił...?

Poczuł, szarpnięcie i spojrzał wykręcając niemiłosiernie szyję w stronę ziemi. Coś przeczuwał, że to właśnie jemu oberwie się najmocniej gdy ptaszysko zdecyduje się wylądować. Znów zaczął się szarpać próbując wyswobodzić się z niemiłej pułapki.

O, trafił! Znaczy... nie to, żeby był tym zaskoczony. Nie, no jasne, że był pewien, że trafi! To była oczywista oczywistość. Zawsze trafia. Niekoniecznie do celu. Ptaszysko zaczęło spadać i bardzo dobrze. Hohland postanowił, tak dla pewności, poprawić. Znaczy się - strzelić jeszcze kilka razy do ptaka, coby pewność była, że dziad porządnie oberwał i zdechnie.
Jak Hoh pomyślał, tak Hoh zrobił. Strzelił jeszcze dwa razy w stronę bydlaka i ma nadzieję, że i tym razem trafi... to jest, ma pewność, że trafi, bo zawsze trafia! Nawet jak mu wciąż nieco ręce drżą, a po drugim odrzucie nie wziął ponownie na cel, tylko nieco na oślep wyczucie strzelił.
To nic, przecież na pewno i tym razem trafi w ptaka!

Syknęła, gdy lodowe pióro rozcięło jej ramię. Na szczęście jakichś poważniejszych obrażeń nie ma. Obserwowała, jak ptaszysko, wciąż trzymając Amerykę w szponach, opada na nasyp. Już miała skierować się w jego stronę, kiedy usłyszała kolejne strzały. Padła na ziemię odruchowo, zanim ogarnęła, że to przecież Martjin robi użytek z broni. Dobra, jej może nie postanowi ustrzelić. Wstała więc i ruszyła w stronę nasypu. Jeśli ptaszydło jest ranne, można próbować je dobić siekierą akurat się uda, jasne. Cóż, kto nie próbuje, ten się nie dowie.

Przez chwilę myślał, że wszystko jest dobrze. Spojrzał trochę w dół i z przerażeniem zauważył, że na podkoszulku pojawia się czerwony ślad. Poczuł strach równocześnie z bólem. Złapał się za zranione miejsce, czując jak wali mu serce.

...ha, trafił! No wiedział, że trafi ptaka! No, trochę szkoda, że przy okazji oberwał Alfred... no ale co poradzić! Hohland ma tylko nadzieję, że medalik jest cały. Chłopak w sumie też lepiej, żeby się z tego wylizał, bo Hoh nie potrzebuje dodatkowych problemów.
Ale na razie o tym nie myśli. Na razie jest z siebie dumny. Wykonał swoje zadanie, wszystko tak jak należy! Więc może stać i czekać. Z poczuciem dobrze wykonanego zadania. Tak. Resztę zostawia w rękach Eski.

Eskarne minęła wykrwawiającego się Alfreda i zaczęła wspinać się na nasyp. Nie ma czasu zająć się rannym, Martjin powinien to zrobić. Nie wiedziała, w jakim stanie jest ptaszysko, gdyż stoczyło się na drugą stronę nasypu. Mimo wszystko wolałaby, żeby nie miało już zbyt dużo sił, gdyż ranne zwierzę, to niebezpieczne zwierzę. Przeszła na drugą stronę nasypu i, poprawiwszy chwyt na siekierze, powoli zaczęła schodzić w stronę potwory.

Alfred był zaskakująco spokojny. Już kilka razy miał przyjemność czuć postrzał, więc nie robiło to na nim wrażenia. Zastanawiał się czy kula przebiła płuco... oczywiście, że tak co za durne spostrzeżenie. Zakasłał i przymknął oczy. Przez chwilę myślał, czy nie ma czegoś jeszcze ważnego, ale stwierdził, że raczej nie. Jakiś ptak, Holandia, Baskijka... odleciało to od niego, a przed oczami zaczęły mu tańczyć czarne plamy...

Spojrzał na to wszystko.
Patrzył się długo, nieco naćpanym rozmarzonym wzrokiem. Poszło dobrze. Mogłoby być lepiej, ale... nie ma co narzekać. Mimo wszystko się udało, a to jest najważniejsze. No dobrze, jeszcze momencik zanim to wszystko się skończy, ale przecież Baskijka już goni dobić bydlaka, a więc to kwestia czasu, nic już ich nie zaskoczy.
A to wszystko dzięki niemu i jego niezastąpionym zdolnościom strzeleckim. Tak. Za taki talent powinni mu płacić... ale powiedzmy, że tym razem będzie wspaniałomyślny i nie upomni się o swoją należność. No, może tylko o medalik, ale akurat to mu się należy.
Właśnie, medalik. Hoh uświadomił sobie, że medalik ma USA, a tym samym przypomniał sobie o istnieniu Alfreda. Odruchowo spojrzał w jego stronę. Żyje, czy nie? Rzucił broń na ziemię, tam gdzie stał. Bez pośpiechu podszedł do Amerykańca i kucnął przy nim.
- Te, Alfred. Oddaj już ten medalik - bo najważniejsze to mieć odpowiednie priorytety w życiu. I Holandia dobrze o tym wie!

Zapach krwi to nie problem, nie aż taki, by się nim jakoś szczególnie trzeba było przejmować w obecnym momencie. Gorzej z lodowatym powietrzem, przez które trochę ciężej było oddychać. Ale i to do przeżycia, toć się w zimie po górach łaziło, nie za duży mróz Eskarne nie straszny.
No, ale za to ptaszysko leży spokojnie i jeszcze nie doszło do siebie. Należy wykorzystać ten moment, bo potem nie wiadomo, czy będzie druga szansa. Albo czy w międzyczasie Baskijka nie zamieni się w sopel lodu. Mając nadzieję, że nie zamarznie po drodze, szybkim, ale ostrożnym krokiem podeszła do ptaszyska i spróbowała dobić potworę. Odrąbanie głowy powinno być najskuteczniejsze, prawda?

Dzięki blyskotliwej akcji otoczenia, USA udalo się lada chwila udusić własną krwią.
Odrabana glowa ptaszyska uderzyła z plasnieciem o kamienie. Cięcie ujawniło wnętrze stworzenia, zdajace się być jakaś okropna mieszanina mechanizmu i ciała. We krwi błysnął przelamany na pół panel. Świat zamarł, a chwilę potem wicher porwał was do waszej rzeczywistości. Ze snu ockneliscie się nieco oszolomieni, ale żywi.

Dziękuję wszystkim za udział. C: