Płaszczyzna pierwszego snu

Cóż, łopata lepsza niż kij, który obecnie trzymała w ręku. Wzięła więc to narzędzie i spojrzała w stronę tego kabaretu na torach. Ptaszysko najwyraźniej postanowiło urządzić sobie ucztę. Teraz, gdy była trochę bliżej, zauważyła, że dwie postaci wyglądają znajomo. Nic to, normalnie pewnie by sobie po prostu stanęła w bezpiecznym miejscu i poobserwowała, jak się próbują przed skrzydlatą potworą ratować. W obecnej sytuacji jednak wyglądało na to, że pasażerowie drezyny są jedynymi ludźmi w okolicy i chyba kolejni nieprędko się pojawią. Eskarne westchnęła, poprawiła chwyt na łopacie i ostrożnie ruszyła w stronę ptaszyska. Przywali gadzinie, a jak nie wyjdzie, to chociaż odwróci jej uwagę i zwieje do lasu. Miała tylko nadzieję, że ptaszysko jej nie zauważy zbyt wcześnie.

W pierwszej chwili miał ochotę rzucić się do ucieczki... znaczy się zastosować taktyczny odwrót zanim bydlę się połapie. Jednak po jękach i własnym sumieniu, które gdzieś tam tliło się w zakamarkach jego duszy podbiegł do porozrzucanych przez stworzenie osób. Złapał za ramię Holanda, zaklinając w myślach, na czym ten świat stoi, że on traci cenne sekundy na ratowanie cudzych tyłków. A tak. Przecież był bohaterem, jasna cholera.

Wszystko poszło źle, ptaszysko paskudne się przyczepiło i jeszcze próbowało zrobić mu krzywdę, skandal! W sumie to zrobiło, bo Hohland ledwo żyje. Wszystko go boli i woli nie myśleć o tym, jak duże będzie miał siniaki.
Jeszcze bardziej woli nie myśleć o tym, jak dużo może kosztować rehabilitacja oraz leki. Brr! Cóż, na razie trzeba uwolnić się od tego ptaszyska.
Oparł się mocno na Alfredzie, chociaż tak naprawdę niewiele to daje. Wciąż porusza się mało sprawnie i z dużym trudem. Cóż, przynajmniej się porusza. Lepiej trochę, niż wcale... szczególnie, że ptak póki co się od nich odczepił.

Zatrzymała się w połowie drogi. Na razie postanowiła ograniczyć swoje działania do obserwacji. Może ludzie się zdążą pozbierać i nie będzie musiała się do tego ptaszyska zbliżać? Powinni skorzystać z okazji, że ta przerośnięta biała wrona nie atakuje i wiać. No, ale chyba trochę są oszołomieni upadkiem... No nic, Baskonia niepotrzebnie pchać się na pierwszy ogień nie chce. Ale łopatę trzyma w pogotowiu, tak na wszelki wypadek.

Pociągnął, a raczej wlekł zważywszy na stan kraju tulipanów, Holandię zabierając go z dala od strasznego bydlaka. Swoją drogą, czy mu się zdało, czy kogoś zobaczył. No ale może mu się przewidziało. Stara się iść za kierowcami drezyny, bo pewnie lepiej od nich znają się na tym terenie.

Cóż, obecnie nie na wiele może sobie pozwolić, to nie jest moment na wybrzydzanie. Korzysta więc ile może, wykorzystuje USA na całej linii - to jest, opiera się o niego mocno i stara w miarę sprawnie poruszać. Co obecnie jest wyzwaniem. Tak troszkę.
Nie ogląda się za siebie, na to ani sił, ani czasu, po prostu nie ma. Ale do przodu patrzy. I też mu coś między drzewami mignęło.
- ...ktoś tam jeszcze jest? - mruknął cicho, bardziej do siebie.
W końcu nigdy nic nie wiadomo. Może jest, a może nie ma. Może tylko mu się wydaje. Tak to w życiu bywa, że czasem się widzi rzeczy, których nie ma. Hohland coś o tym wie.

Chyba jej się nie przywidziało, już była pewna, że pamięta tamtą dwójkę z konferencji, nawet jeśli oni jej nie kojarzą zupełnie. Nie ma co się łudzić, że pełnoprawne kraje zapamiętają jakiś tam region autonomiczny, ale to nic. Na razie może to i lepiej, zważywszy na to, z czym się przede wszystkim Kraj Basków kojarzy. Nieważne. Będzie się o to martwić, gdy ponownie postanowi odzyskać niepodległość.
Widząc, że tempo, w jakim przemieszczają się obie personifikacje, do najszybszych z pewnością nie należy, przeniosła wzrok z powrotem na ptaszysko. Na razie wygląda na zainteresowane drezyną, ale nie wiadomo, czy nie stwierdzi, że żywe istoty są jednak ciekawsze...

Alfred też nie był w nastroju walczyć z bydlęciem. Ledwo wciągnął Holandię między drzewa mając nadzieję, że ta żywa ochrona da radę powstrzymać chłodny zapał zwierzaka. Sapiąc oparł się o inne drzewo. Nie spodziewał się, że tak szybko straci siły.

Ledwo do tego lasu dobił. Cóż, najważniejsze, że schronili się chociaż tak. O ile można nazwać to schronieniem, bo przecież nie wiadomo jak się sprawy rozwinął. Hoh odruchowo zerknął przez ramię. Ale nie, ptaszysko nie rusza w ich stronę. Może faktycznie są już bezpieczni?
Oparł się plecami o najbliższe drzewo i powoli osunął się wzdłuż pnia, tak, żeby usiąść na ziemi. Wziął głęboki oddech. Teraz tylko na spokojnie, opanować sytuację, dojść do siebie. Fakt, ptaszysko nieźle go poturbowało, ale z drugiej strony nie jest aż tak źle... wsadził rękę do kieszeni. W tym całym zamieszaniu zgubił paczkę fajek.
Dobrze, jednak jest źle. Bardzo źle.

- Kuumaki? - zapytała. Nie kojarzyła tej nazwy zupełnie. Ale pewnie to jakaś miejscowość, skoro dróżnik tam jest. Jeśli jednak wiedzą, że jest problem w postaci wyrośniętego ptaszyska, to czemu jeszcze nikt nie zrobił z tym porządku? Miała właśnie o to dopytać, kiedy zauważyła, że pozostała dwójka dotaszczyła się do lasu. Od razu podeszła do nich.
-Może wy wiecie, co się tu dzieje? - nie chodzi o samą potworę na torach, ale o to, jakim u licha cudem zamiast na konferencji są tutaj.

Ze smutkiem popatrzył na utraconą broń. W pistolecie miał już teraz tylko cztery kule, a nóż skończył jako dodatek do torów. Widząc smutną minę Hola, pogrzebał po wielokieszeniowych spodniach i wyciągnął mu paczkę fajek. On serio ma chyba w nich wszystko. Wziął głębszy oddech, ale natychmiast przyjął pozycję obroną gdy odezwał się obcy głos. Spojrzał najpierw wrogo, a potem uspokoił się.
-Nie, nie mamy pojęcia. Jechaliśmy sobie drezyną z tamtymi dwoma, a potem zaatakował nas ten przerośnięty kurczak.

Drżącą ręką sięgnął po paczkę od Alfreda. Jakże on w tej chwili bardzo lubi USA! Widać, że z Jonesa to dobry chłopak, tak!
- Dzięki - powiedział oszczędnie, ale za to ze wzruszeniem. Tak. Nie. Znaczy. Tam było hohowe wzruszenie. Czyli że jego głos nie brzmiał jak przepuszczony przez wyżymaczkę.
Ledwo zapalił papierosa, podeszła do nich Baskijka. Oczywiście, że ją kojarzy! W końcu ta mała dranica kradnie mu wieloryby!
- ... o, wieloryb - powiedział pod wpływem nagłego olśnienia, patrząc się prosto w oczy Kraju Basków.
Nie, wcale nie nazwał Eskarne wielorybem. Wcale. Ani trochę!

- Chodziło mi raczej o to, dlaczego się tu znaleźliście... - dobra, wygląda na to, że jednak od nikogo się niczego sensownego nie dowie - Jechaliście do tego... jak się to nazywało... Kuumaki?
Oparła się o łopatę, czekając na odpowiedź. Jednak zanim Alfred zdążył odpowiedzieć, odezwać się postanowił Holandia. Eskarne spojrzała na niego uważnie. Szczęście Hoha, że wyglądał na mocno poobijanego. W przeciwnym razie już dawno oberwałby łopatą w łeb.

Odetchnął kilka razy i spojrzał na nich.
-Swoją drogą, was wysłali żebyście to sprawdzili? Bez przygotowania?-zwrócił się do nich z sceptycznym wyrazem twarzy. Z pociesznej gromadki chyba tylko Kraj Basków przerastał go w kondycji fizycznej, tylko dlatego, że nie musiała zmierzyć się z przerośniętym kurczaczkiem.-To idzie tylko jedna osoba, czy dwie?-tu spojrzał na nią, choć podejrzewał, że lepiej by było gdyby ktoś "normalny" został z Holandią.

Znieogarnił o co chodzi. Jakieś dziwne pytania, niezrozumiałe zdania... co się tu właściwie dzieje? Nie, to nie na jego zmęczony życiem umysł. Zaciągnął się porządnie.
Ciut lepiej.
- ...to jaki jest plan? - spytał, mając nadzieję, że ktoś mu to ładnie-składnie wytłumaczy. Że wreszcie usłyszy jedną, konkretną wersję. Którą zrozumie.
To byłoby całkiem miłe.

- Zakładając, że takich dziwadeł, jak tamto ptaszysko, może czaić się więcej, to wątpię, żeby podróż w pojedynkę była mądrym pomysłem. - stwierdziła Eskarne. Nabrała takiego przekonania już wtedy, gdy przyglądała się, jak sobie z tą przerośniętą wroną nie radzą. Może w lesie taki stwór ma utrudnione pole manewru ze względu na drzewa, ale i tak dalej ma przewagę, jeśli wypatrzenie ofiary i atak z góry nie sprawi mu kłopotu. Wnioski nasuwały się same.
Spojrzała na Martjina.
- Trzeba będzie się kawałek przespacerować. - wyjaśniła Hohowi spokojnie, chociaż zastanawiała się, czy da on radę w takim stanie przejść ten kawałek. W sumie kilometr to niedużo. Inna opcja zakładała zostawienie Holendra tam, gdzie siedział, chociaż nie wiadomo, czy przez ten czas coś ćpuna nie zeżre. Z drugiej strony jeśli potwora po takim posiłku będzie naćpana jak Hoh, to sama korzyść.

Rozejrzał się uważnie. Pojazd wywaliło, ptak dalej siedzi na gnieździe, a raczej innych opcji nie ma.
-To raczej chyba nie ma wyboru...-stwierdził drapiąc się po potylicy i rozglądając.- To ktoś tu zostaje bo nie da rady iść, czy razem wszyscy?-zapytał rozglądając się po wszystkich.-Uprzedzam, że jak ktoś nie czuje się na siłach, a na upartego pójdzie, to nie zamierzam go nieść.-zastrzegł. Coś czuł jednak, że niewiele się to zastrzeżenie da.

Aach, to o to chodzi! I wszystko stało się jasne. W każdym razie, częściowo. W pewnym sensie. Hohland wie tyle, że ma się ruszyć. Zastanowił się poważnie, ocenił swoje możliwości na ten moment. Cóż, bywało gorzej. Nie ma co się nad sobą rozczulać.
- To chodźmy - powoli wstał. Stanął, w miarę pewnie siebie.
Na razie jest nieźle. Zrobił kilka kroków przed siebie. Wciąż nieźle, pomimo bólu, jest w stanie nad tym zapanować i powoli iść.
- Dam radę iść, poradzę sobie - mruknął.

No to wygląda na to, że cała grupka zamierza iść. No i dobrze, może dadzą radę taki krótki odcinek drogi przebyć. Mowa tu oczywiście o kontuzjowanych, bo że reszta spokojnie sobie poradzi, to jest pewne. O ile nic nowego nie postanowi ich zaatakować. Zachowanie czujności na pewno się przyda.
- Więc postanowione, wszyscy idą. - mruknęła raczej do siebie niż do kogokolwiek innego. Łopatę oczywiście bierze z sobą, z braku lepszej broni.