Płaszczyzna pierwszego snu

Mimo woli zaczął szczękać zębami. Brakowało mu kurtki, która nieszczęśliwie została w tej cholernej szatni. Rozejrzał się po okolicy zastanawiając się nad różnymi głupotami.
-Z tą dziewczyną to ma sens. W sumie... może dałoby się go otworzyć?-spojrzał na Holandię oczekując aż ten coś zrobi.

W takich momentach Martijn cieszył się, że ma swój szalik i płaszcz. Przynajmniej nie jest mu aż tak zimno. Zerknął na Alfreda. Wygląda na to, że Amerykańcowi jest zimniej. No ale przecież nie ma się czym podzielić, nie? Szalik ma jeden, płaszcz tak samo.
Jeszcze ten wyraźnie grabi sobie czepiając się medalika. Który trzeba opchnąć, a nie oddawać wesoło nieznajomym.
- Tak, pewnie tak - zgodził się co do tego, że jakaś panienka zgubiła medalik.
Ale tylko z tym jest w stanie się zgodzić. Spojrzał spode łba na USA.
- A po co go otwierać? - burknął niechętnie.
Takie małe, nie ma co otwierać teraz. On sam wszystko ogarnie na spokojnie, u siebie w domu. A potem sam, na spokojnie to sprzeda. I nie trzeba będzie się z nikim dzielić zyskami!

Poczuł, że rumieniec wpływa mu na twarz jednak nic nie powiedział. Nagle drgnął widząc to dziwo na zakręcie. Spojrzał po ich przewoźnikach, ale ci wydawali się równie zaskoczeni jak oni. Przerażony poderwał się i wyciągnął z buta broń gotów strzelać do jakiejś paskudy, która zaraz zza tego czegoś wychylnie jak w tych wszystkich horrorach.
-Cofnąć się!- krzyknął jakby to miało w czymś pomóc.


sorry że tak długo, ale nie dostałam wiadomości na emailu ;w;

Cokolwiek to było, Hohland był temu w pewnym sensie wdzięczny. W końcu bardzo zgrabnie urwało to temat medalika, więc nie ma już ryzyka, że poproszą o wyjęcie i pokazanie go.
Bardzo dobrze, strat nie będzie.
Martijn przeniósł spojrzenie z lodowego dziwactwa na USA. Westchnął. No i po co się tak zachowywać, jaki to ma sens?
- Alfred, spokojnie - mruknął. - Nie ma sensu skakać z bronią jak jakiś pajac. Nic się nie dzieje...

Alfredowe oczy urosły o dwa rozmiary.
-O w mordę, to znów pewnie ta biała gadzina co mnie tu zesłała.-aż usiadł z wrażenia, ale jak miejscowi każą schować broń to jednak wolał schować. Wolał się nie wplątywać w waśnie sięgające ósmego pokolenia.

Da się przejechać, świetnie. No i po co robić jakieś zamieszanie o kawałek jakiejś dużej mrożonki? Hohland tylko pokręcił głową. Nieważne, teraz przede wszystkim muszą dotrzeć do celu.
Tylko dlaczego akurat Kuumaki ma być tym celem?
Nazwa nic mu nie mówiła, zaś wspomnienie jakiegoś Tuoneli mówiło mu jeszcze mniej. Znaczy, w sumie to tyle samo. Nic. Bo w sumie... co to za różnica?
- Tuoneli? To jakaś kolejna miejscowość, tak? - tak, z pewnością chodzi o coś w tym stylu. Pewnie mieszkańcy tych dwóch miejscowości po prostu się nie lubią i stąd te słowa.
Zerknął na Alfreda.
- Co cię tu zesłało? Powinieneś uważać na to, co i ile bierzesz. Pomogę ci dopasować dawkę do organizmu - zaoferował uczynnie. O, jaki jest miły i uprzejmy!

Alfred świetnie potrafił poradzić sobie z doborem narkotyków. I już miał poinformować Holandię o swej wielkiej wiedzy, gdy ci na pokładzie kazali być cicho. Zamilkł natychmiast obserwując uważnie to dziwne stworzenie, machinalnie wyciągając broń. W razie czego można by było postrzelić wredne bydle.
-Powiedź to im.-powiedział praktycznie szeptem. Co jak co, ale sądzić iż jest się w zaświatach to jest dopiero zryte. No przynajmniej zdaniem Alfreda.

Zaświaty? Naprawdę, idioci. Jak do zaświatów miałoby ich wysłać trochę lodu i jakieś nieprzejezdne trasy? I że jeszcze mają siedzieć cicho? Nie, ci ludzie muszą być jacyś psychiczni!
Hohland nachylił się lekko w stronę Alfreda.
- Nic tym szajbusom mówić nie będę - mruknął do niego cicho. - To jakieś psychiczne osobniki, po dotarciu do miasta warto byłoby jak najszybciej się od nich odłączyć...
Tak, właśnie tak. To było pierwsze co mu do głowy przyszło i po krótkim przemyśleniu - wciąż uważa, że ten pomysł ma wiele sensu.
Gadaniem się nie przejmuje. Bo przecież i tak mówią szeptem, więc są cicho. Czyli że wszystko jest w jak najlepszym porządku, to raz. Dwa - nawet jeśli troszkę ich słychać to przecież nie ma żadnego, realnego niebezpieczeństwa!

Wydał z siebie zduszony krzyk. Przecież byli cicho! Czemu to białe bydle zwróciło na nich uwagę? A no tak, głupie, skrzypiące kółeczka.
-Przyspieszcie!-krzyknął celując w białe paskudztwo.Wątpił by ta broń wiele zaszkodziła białemu kałdunowi, ale jednak nadzieję zawsze warto mieć nie?

Ups. Martijn wbił spojrzenie w ptaszysko. Niedobrze, ewidentnie coś poszło nie tak. Na szczęście Hoh jest zaprawiony, bo na haju nie takie cuda się widziało zachował zimną krew. Jeszcze.
- Nie krzycz - burknął na Alfreda, chcąc w ten sposób dać ujście swoim nerwom. - Po prostu w razie czego dobrze celuj.
Cóż, innego wyjścia chyba nie ma... Hohland broni przy sobie nie ma, więc pozostaje mu liczyć na to, że ptaszysko uda się ustrzelić. Albo że drezyna będzie jechać na tyle szybko, że wyminął dziadostwo. I że dziadostwo ich nie będzie gonić. Haha. Ha.

No i zaczęło pizgać złem. Wściekły jankes zazgrzytał zębami, a potem zaczął nimi szczękać. Po raz kolejny znienawidził siebie, za brak kurtki. Albo raczej nie. Znienawidził tego kto wymyślił szatnie i zostawianie tam ubrań. Kto normalny zostawia swoje ubrania w szatni? I czemu akurat on zechciał poudawać kulturalnego człowieka i to zrobił?
Oczy zrobiły mu się wielkie, ale coś w jego podświadomości mówiło mu, że nawet jeśli trafi to nie wiele to pomoże.

Spojrzał na to wszystko. Wzdrygnął się. Niedobrze, a nawet bardzo niedobrze. Trzeba będzie coś zrobić, no przecież nie można tak tego zostawić...
Chyba.
W każdym razie Hoh rozejrzał się, w nadziei, że dostrzeże jakieś wyjście z sytuacji, pomoc. Nic z tego. Westchnął głęboko.
- Alfred. Celuj w skrzydła. Jak draństwo nie będzie mogło latać, to będziemy górą. Dasz radę, prawda? - zwrócił się do Amerykańca.
Nie to, żeby nie doceniał USA. Po prostu ptaszysko wygląda na zatuczone oraz takie, co to ciężko ubić. A jakby się tak udało uniemożliwić mu latanie... to już byłoby coś. W każdym razie dobre na początek. Tak.

Dotarcie na miejsce konferencji zajęło Eskarne trochę czasu, według niej o wiele za dużo, biorąc pod uwagę jej raczej kiepskie przystosowanie do niskich temperatur. W końcu się jednak udało i Baskijka z ulgą weszła do budynku i przeszła do szatni. A potem znienacka urwał jej się film.

Obudził ją zimny powiew i jakiś dziwny szum. Jak drzewa... nie, coś jej się wydaje, była przecież w budynku. Otworzenie oczu niewiele pomogło, mało tego, sprawiło, że jeszcze mniej wiedziała, co się dzieje. Zdezorientowana podniosła się z ziemi i rozejrzała się uważnie. ... las? Jakim cudem znalazła się tutaj?

Celuje na ile to możliwe i strzela w skrzydła. Ma nadzieję, że trafi, a przynajmniej zmusi wielkie bydlę do puszczenia ich. Choć z drugiej strony, to musi być bardzo, bardzo zły pomysł. Wyciąga z drugiego buta bagnet.
-Musimy go zmusić do puszczenia!-krzyczy starając się dotrzeć do wielkiej giry.

Sytuacja stawała się coraz gorsza. Ptaszysko najwyraźniej ich porwało i niesie teraz w jakieś z pewnością ohydne i paskudne miejsce. Amerykański bohater najwyraźniej ma problemy z uwolnieniem drezyny pełnej jeńców. Czas leci.
Stając w obliczu tak drastycznej sytuacji, Hohowi pozostało tylko jedno.
- ...kurwa - powiedział powoli i wyraźnie, niekoniecznie kulturalnie. I wyjął paczkę fajek, szuka po kieszeniach zapałek. Musi zapalić, na trzeźwo nie idzie tego ogarnąć. Jednego papierosa wsunął w usta, wziął i zapalił go też zaraz wydobytą z pudełka zapałką.

Ruch za drzewami przykuł jej wzrok. Zrobiła parę kroków w przód, niezbyt pewna, czy dobrze widzi. Fakt, że są tam jacyś ludzie, jest dobry, mogłaby w takim wypadku zapytać, gdzie się znajduje i tak dalej. Gdyby nie jeden szczegół, który właśnie wbił szpony w drezynę. Eskarne uszczypnęła się w rękę, co niestety nie sprawiło, że się obudziła. Lipa, trzeba coś zrobić. Mimo wszystko ładowanie się w środek konfliktu z przerośniętym ptaszyskiem jakoś się jej nie uśmiechało, rozejrzała się więc, szukając jakiegoś wyjścia z tej sytuacji.
Wtem jej wzrok przykuł błysk metalu, znajdującego się pod oszronionym nasypem. Nie wiadomo, co to jest, ale coś podpowiadało jej, żeby to sprawdzić. Szybko więc ruszyła w tamtym kierunku, mając nadzieję, że ptaszysko nie zwróci na nią uwagi. Kij, który wzięła ze sobą na wszelki wypadek, raczej nie wydawał się być najlepszą bronią na taką istotę.

Cóż, strzelanie do skrzydeł było głupim pomysłem. Potrzebny jest plan "b". I jak najszybciej ten plan "b" jest potrzebny. Spanikowany złapał za bagnet doczołgując się jakoś do nogi. Miał nadzieję, że w tej samobójczej akcji uda mu się zmusić ptaszysko do puszczenia drezyny. A jego plan był bardzo prostu. Ciąć ptaszysku bagnetem po udkach. Wyciągnął ostrze i nie przyglądając się zbyt dokładnie, bo na ptasich nogach się nie znał, no nie licząc tych w KFC, dźgnął bydlę.

...cóż, nie wyglądało to najlepiej. Hohland widząc, że ptaszysko coś na niego zezuje i przymierza się do niego, schylił się i przesunął ostrożnie, acz sprawnie.
Zaraz za plecy Alfreda, tak.
- Słusznie, dźgaj bydle - wymamrotał. I sam zgasił o ptasią łapę peta.
Bez chwili wahania sięgnął po drugiego papierosa. To wszystko nie jest na jego nerwy. Ani na jednego papierosa. Hohland coś czuje, że dopiero po całej paczce byłby w stanie zacząć rozumieć co tu się właściwie dzieje.
Na razie wie tyle, że ptaszysko jest agresywne i trzeba zrobić wszystko, żeby nie skończyć jako ptasia przekąska.