Płaszczyzna pierwszego snu

Już nie marudziła, nie było za bardzo sensu. Sama spokojnie by sobie poradziła, ale jak Hohowi się chce ruszyć, to niech się męczy.
- Dzięki. - mruknęła, gdy jej pomógł. Ale niech tylko spróbuje żądać jakiejś zapłaty za tę pomoc. Nikt go o to nie prosił, sam się wyrwał.
- Niestety, nic przydatnego tam nie ma. Chyba, że planujesz zrobić sidła z drutu. - przypomniała sobie o zwojach drutu leżących tam na dole, jednak wątpiła, by mieli wystarczająco dużo czasu, żeby się w o bawić. Ale właściwie nie to jest w tej chwili najistotniejsze, tylko przyczyna tego całego bałaganu.
- Co się właściwie dzieje? - spytała Martjina, może on wie, skąd ten wstrząs.

Przerażony wizją nieuchronnego końca przełknął ślinę.
-No super.-mruknął kończąc ładować broń.-Dobra ferajna, wredny ptaszor na nas czeka.-poinformował ich i już miał wzlecieć, gdy nagle zastanowił się czy może nie dałby rady podnieść swego towarzystwa... w końcu to przecież sen.

- Właściwie to sam do końca nie jestem pewien - odpowiedział Esce. - Jakieś trzęsienie ziemi. Albo jakieś bydle przylazło, trudno powiedzieć. Pójdziemy, to zobaczymy.
Przeciągnął się, zrobił krok do tyłu, żeby Baskonia bez problemu mogła opuścić piwnicę. Nie ma co tu zostawać dłużej, przynajmniej nie w piwnicy.
- Z herbaty chyba nic nie będzie - dodał nagle, z pewnym zawodem.
A tak bardzo chciał napić się czegoś ciepłego.
No nic, póki co, nie oglądając się na Baskijkę, podszedł do Alfreda, żeby zobaczyć co się dzieje. Może już wiadomo co to było?
- I jak tam? - mruknął do USA. - Niby dlaczego miałby na nas czekać? Wolałbym już go więcej nie spotykać.

Zarówno trzęsienie ziemi jak i bydlę nie brzmiało zbyt zachęcająco. No, z tym drugim przynajmniej można walczyć. Wyszła z piwnicy, po czym ruszyła śladem Holandii. Komentarz dotyczący herbaty zignorowała. Mówi się trudno. W sumie to bardziej chodziło o to, żeby Hoh miał zajęcie i nic nie kombinował.
Popatrzyła sceptycznie na Alfreda. Nie, żeby coś, ale jak zacznie latać, to uwaga ptaszyska niemalże na pewno skupi się na nim. Jak w takim razie zamierza go ustrzelić? Trochę bez sensu. Ma nadzieję, że Ameryka nie będzie na tyle głupi, żeby rzucić się do walki w pojedynkę.
- Ubić gadzinę by się przydało. Jakieś pomysły, jak to zrobić? - zapytała. Może ktoś ma jakiś plan i raczy się nim podzielić?

-Ktoś musi odwrócić jej uwagę, a ktoś inny bydlę musi zastrzelić... umiecie dobrze strzelać?-on umiał, ale jeśli to na jego barki spadnie bawienie się z ptaszkiem w ganianego, to może oznaczać niemałe kłopoty dla jego osoby z wycelowaniem.

- Już nic - mruknął do gospodyni.
A następnie skupił się na Alfredzie. Dobrze strzelać... wybitnym strzelcem nie jest, ale strzelać umie, trafiać też mu się zdarza. A jeśli teraz nie zgłosi się do strzelania, to pewnie dranie wypchnął go do najgorszej roboty.
To jest, do robienia za mięso armatnie.
A w tej roli Hohland nijak się nie widzi. Pozostało więc tylko jedno.
- Ja umiem dobrze strzelać - powiedział bez wahania, pewnym siebie głosem.

Hoh się zgłosił do strzelania. Cóż, w to, że potrafi się posługiwać bronią, Eskarne nie wątpiła. Mimo to nieco sceptycznie podchodziła to tego, czy z celowaniem u niego na pewno jest dobrze. W wieloryby tak różnie trafiał.
- Powiedzmy, że dobrze. - mruknęła - Też potrafię strzelać. - dodała głośniej. I to całkiem dobrze, w końcu działalność w ETA wymagała pewnych umiejętności. Ale nikt nie musi o tym wiedzieć. Poinformować poinformowała, co z tym zrobią, ich sprawa. Kłócić jej się niespecjalnie chciało, tym bardziej, że czas ich naglił. Stwierdzą, że Martjin będzie lepszy w roli snajpera, niech tak będzie.

Przyzwał ich ruchem ręki i zdjął z ramienia torbę i podał im.
-Dobra ludziska, plan jest taki.-rzucił na chwilę z niepokojem patrząc na kwiaty. Był mistrzem w robieniu planowych szkiców, szkoda że czasami nie były one tak świetne jak miały być.-Ja wybawię bydlę z gniazda.-jako jedyny miał skrzydła i jako takie szanse na przeżycie tego starcia. Miał tylko nadzieję że obsługa skrzydeł nie jest aż tak trudna jak prowadzenie samolotu... no i jak zwykle chciał też pozgrywać bohatera-A któreś z was, sobie ustalcie kto lepiej strzela, zastrzeli to skurwielstwo. Będę starał się latać jak najniżej, byście mieli lepszy widok no i nie mam bladego pojęcia jaki to ma zasięg...- dodał nawet przez chwilę się zastanowił czy wszystko mu pasuje.-Chyba, że macie jakiś lepszy pomysł...

Martijn zastanowił się, powoli przyswajając plan Alfreda. Niby wszystko w porządku, ale... No właśnie. Ale. Coś mu tu nie pasuje.
- Zaraz, zaraz... - mruknął.
Zastanowił się jeszcze na moment, zawahał, ale w końcu zdecydował się podzielić swoimi wątpliwościami.
- Strzelanie może nic nie dać... znaczy, broń tylko jedna, ptak duży, ryzyko duże. Nie boję się, żeby nie było - wzruszył ramionami. - Ale ta cała gospodyni wspominała coś o zasilaniu, czy innym ustrojstwie. Jeśli faktycznie trzeba coś wyjąć, to strzelanie nic nie da. Ucieknie ranny i się lepiej schowa. Albo spadnie gdzieś, w jakąś dziurę i tyle z tego będzie. O ile broń palna cokolwiek mu zrobi póki posiada to, no... zasilanie?
Hohland ma wątpliwości. Nie jest pewien czy powinni wierzyć tej dziwnej babce. Ale tutaj wszystko jest już i tak wystarczająco dziwne, więc czemu by nie? No i - pomijając to wszystko - nie ma pomysłu jak niby można by wyjąć cokolwiek z ptaka, jak takie zasilanie wygląda? Jak bardzo jest ciężkie, jak mocno siedzi wczepione w ptaka?
A może faktycznie wystarczy po prostu strzelić? Wyobrazić sobie, że to tylko taki brzydki wieloryb. Ze skrzydłami. I z dziobem.

Fakt, coś wcześniej gospodyni wspominała, dobrze, że Holandia o tym pamiętał. Tyle, że w tej sytuacji plan Ameryki tak średnio się sprawdzi. Jeśli Hoh miał rację, oczywiście. Eskarne popatrzyła to na jednego, to na drugiego, zastanawiając się, co w takiej sytuacji zrobić.
- Jeśli rzeczywiście trzeba coś z tego ptaszyska wyjąć, to Alfred nie może robić za przynętę. - powiedziała. To w sumie rozumie się samo przez się, bo kto inny byłby w stanie zbliżyć się do tej pokraki na tyle, żeby coś z niej wyjąć? Zwróciła się do USA:
- Będziesz musiał postarać się w miarę niezauważenie podlecieć do niego i znaleźć to zabezpieczenie, czy co to tam jest.
W sumie to nie miała pewności, że właśnie tak należy zrobić, ale nic innego nie przychodzi jej do głowy. Zostaje jeszcze próba zwykłego ustrzelenia ptaka, ale przy tym też nie mają gwarancji, że ten sposób zadziała.

-Dziabłem go bagnetem po girach to znaczy, że coś czuje...-podał im broń.-A jakby co zawsze pomoże to zwrócić uwagę... i musimy się pospieszyć...-patrzył z przerażeniem na niszczejący krajobraz.-Dobra, dawać łapy, może dam radę was ponieść.-wyciągnąłem do nich ramiona i ktoś z wielką ilością wyobraźni mógł już robić obrazek o aniele i dwójce dzieci.

A tak bardzo się starał. Tak bardzo był już gotowy na pewne ustępstwa, żeby tylko to wszystko się skończyło. Ale nie, to już dla niego za wiele!
- No chyba żartujesz - mruknął, ale broń wziął, mocno trzyma.
Patrzy się groźnie dookoła, ze złością marszczy brwi.
- Strzelać mogę co najwyżej z ziemi. I żadnego latania, nie zamierzam angażować się w taką dziecinadę! To... to jest po prostu śmieszne!
Niech się dzieje co chce - teraz broń jest w jego łapach, a on pewnych granic nie przekroczy. Niech sobie latają, skaczą i bawią się. Ale bez niego! On co najwyżej może strzelić w ptaka.

Wzdrygnęła się, kiedy szafka wraz z zawartością runęła na podłogę. Również z niepokojem zerknęła przez okno. Zaczynało się robić coraz gorzej.
- Jak tak będziemy tu stać i dyskutować, to zaraz będzie po nas. - miała dziwne wrażenie, że jak to coś idące wzdłuż rysy na niebie ich dosięgnie, to również zamienią się w kupkę popiołu - Chodźmy stąd, szybko! - Holandia stał bliżej, więc popchnęła go w stronę wyjścia.
Po pierwsze należy się wydostać z budynku, zanim będą mieli odciętą drogę ucieczki. Tak średnio wierzyła w to, że USA ich udźwignie. Po drugie już nawet nie ma co planować, bo i tak któraś ze stron będzie miała jakieś 'ale', tylko iść, znaleźć potworę i ją zatłuc w miarę możliwości. Cokolwiek, byle działać!

Przerażony odskoczył. Jego nowiutkie trausersy! Zniszczone! I to od jakiejś głupiej lupy.
-Dobra idziemy stąd i to szybko...-i raźnym krokiem ruszył przed siebie, nawet się nie obracając. Z resztą nie mają za bardzo wyboru jak tylko iść za nim.

Pierwsze go wypychają, potem przypalają spodnie Amerykańca... no zarąbista zabawa, nie ma co. Hoh nie wygląda na przestraszonego, raczej ma wszystkiego dosyć i niespecjalnie chce mu się angażować w te - jak uważa - głupoty.
Zrobił kilka kroków do przodu, wziął i trzyma broń tak, żeby wygodnie było ją nieść, a jednocześnie w razie czego szybko z niej skorzystać.
- Wciąż nie mamy żadnego, sensownego pomysłu. Wwalenie się do ptaka taką niezorganizowaną grupką i strzelanie do niego tak, po prostu, niewiele da - mamrocze pod nosem, niezadowolony z obecnej sytuacji.

- Idź, a nie marudzisz. - burknęła Eskarne. Ten to zawsze znajdzie powód do narzekania, zupełnie jak jakiś Polak. Gdy Holandia zatrzymał się po kilku krokach, to znowu go popchnęła. Raz, że tarasuje przejście, dwa, że się wygłupia, zamiast wyjść poza zasięg tego czegoś, co spopiela wszystko na swojej drodze.
- Cały czas na ułożenie planu zmarnowaliśmy na kłótnie. Teraz idziemy, próbujemy to ptaszysko jakoś ściągnąć, a ty do niego strzelasz. - bo jak ma broń i sam się zdeklarował, to do niego to zadanie będzie należało - A spróbuj chybić, to tak oberwiesz, że cię rodzona matka nie pozna. - może grożenie nie było najlepszym sposobem do zmotywowania Martjina, ale Eskarne w tej chwili niekoniecznie się nad tym zastanawiała. Na głowie przecież były inne zmartwienia, prawda?

-No szybciej nie mam ochoty zostać przerobiony na zapałkę!-spanikowany złapał ich za ramiona i pociągnął licząc na to, że da radę ich podnieść. Miał taką nadzieję, bo iście teraz było po prostu za wolne.

- Ej, bez nerwów! - poirytował się dla odmiany Hohland.
Przecież widzi, że się wszystko sypie, no ale czy to powód do paniki? Ile razy wszystko się sypało, waliło i niszczyło, a potem kiedy myślał, że znalazł się już po tamtej stronie, definitywnie kopnął w kalendarz - nagle budził się wygłodniały gdzieś pomiędzy doniczką z paprotkami, a telewizorem.
Tak, zna on takie przypadki, to tylko źle dobrana dawka. To wszystko cholerny sen, jest tego pewien przez cały ten czas, dlatego też i nie zamierza panikować. A zachowanie Alfreda go lekko zdenerwowało.
W tych nerwach i nagłym zaskoczeniu (kto to widział tak bez uprzedzenia łapać za ramiona?), Hoh... upuścił broń. No zamachnął się gdzieś ręką na Amerykańca, a broń radośnie uciekła na wolność, Martijn w pierwszej chwili nawet nie zwrócił na to większej uwagi.

Jeden marudzi, drugi panikuje, no pięknie. Ani jedna, ani druga postawa nie były w tej chwili na miejscu. Eskarne czuła, że za chwilę ją coś trafi i sama pobiegnie szukać tej wrony. Szczegół, że z siekierą jako bronią ma raczej niewielkie szanse. Cóż, widocznie można mieć dość tych przepychanek na tyle, by woleć towarzystwo potwora chcącego zadziobać każdą żywą istotę.
Jeszcze Alfred postanowił szarpnąć ją za ramię, na co zareagowała odruchowo i się wyszarpnęła. No co to ma być!